หญิงเย็บผ้ากับชายช่างทำรองเท้า ตอน 8 The sewing maiden and the shoemaker (8)

Village in Winter by Eversen Andrianus

 ห้องหม่นเศร้า อึมครึมไร้ชีวิตชีวา

ประตูหน้าต่างถูกปิดแน่นหนา

หญิงสาวซุกตัวเย็บผ้าอยู่ช่องว่างใต้โต๊ะ

พึ่งพาแสงตะเกียงดวงเล็กที่ตั้งไว้บนเก้าอี้

จะไม่ให้ใครเห็นเสื้อตัวใหม่

เหรียญเงินที่ได้มาจากเจ้าของบ้านเช่าหน้าเลือดถูกใช้ไปเป็นค่าผ้า 
แถบตกแต่งเสื้อคลุมและกระดุมเม็ดสวยเสื้อตัวใหม่นี้จะงดงามมาก คัดสรรค์มาแต่ของดี

ของดี ๆ ที่เคยยืนมองตาละห้อย

ของดี ๆ ที่เสื้อตัวเก่าไม่มี
เสื้อตัวเดิมสวยงามด้วยฝีเข็มบนตะเข็บ ที่เธอเฝ้าเย็บเฝ้าเลาะ จนไม่มีที่ติ

ไม่มีแถบผ้าตกแต่ง กระดุมก็เรียบง่าย ราคาถูก


น้ำตาไหลเมื่อนึกถึงชายคนรัก ...

ไม่ใช่เพียงเพราะเสื้อฉีกขาดรุ่งริ่ง แขวนไว้เตือนใจ

... เขาไม่เคยเหยียบย่างมาเยี่ยมเยียน

สิ้นแล้วความห่วงหาใยดีต่อหญิงที่เธอเคยบอกรัก ครั้งแล้วครั้งเล่า

ช่างใจดำเหลือเกิน ...

ร้องไห้? ทะเลในใยไม่เหือดแห้ง

 
เสื้อที่เฝ้าระวังไม่ให้เปื้อนเลือด เวลานี้กลับเปื้อนน้ำตา

รินไหลไม่เลือกเวลาเลย


ความเศร้าไม่ผิดกับความรัก มาถึงโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว สั่งให้เริ่มก็ไม่ได้ ให้หยุดก็ไม่ได้

เสื้อตัวแรกตัดเย็บด้วยใจรัก

หากเสื้อตัวนี้ตัดเย็บด้วยใจเศร้า

 
ห้วงความคิดอึงอล คำพูดหญิงชราแว่วมาให้ได้ยิน

“หากความรักเช่นเดียวกันนี้ มากจากชายอื่น เจ้าจะเรียกว่าความรักไหม”

เธอส่ายหัว " ไม่ ! ไม่ ! ความรักไม่อาจมาจากที่ใด แต่จากหัวใจฉันเอง”


~