หญิงเย็บผ้ากับชายช่างทำรองเท้า ตอน 11 The sewing maiden and the shoemaker (11)

11.

Beautiful Earth

ชายช่างทำรองเท้ายืนอยู่ที่นั่น ในมือกอดถุงผ้าไว้แน่น
จะไม่ยอมสูญเสียรองเท้าคู่นี้ไปอีกแล้ว
จนกว่าสัญลักษณ์ความรักของเขา
จะตกอยู่ในการครอบครองของเธอผู้เป็นเจ้าของ

หญิงเย็บผ้าเล่า เธอจะทำอย่างไรได้
นอกจากก้มหน้า ปรายตาคู่สวยแสนเศร้าขึ้นมอง
แววตาตัดพ้อต่อว่า หากยังค้นหา ... คำตอบ
สิ่งที่เห็น ... คือแววตาทดท้อ สำนึกผิด
และคำขอโทษ

สายตาสองคู่สอดประสาน กระนั้น มิได้มีถ้อยคำใดเอ่ยออกมา
ร้อยพันถ้อยคำต่างแก่งแย่งจนไม่อาจกล่าวออกมา


อากาศหนาวจับจิต หิมะกำลังโปรยปราย
เธอเคยเห็นมันเป็นผงน้ำตาลไอซ์ซิ่งบางเบา
ซึ่งเหล่าเทพธิดาโปรยลงมาจากฟ้า
หากเวลานี้ มันเป็นได้เพียงหิมะ !

เธอผู้ไม่ผิด ไม่เชื้อเชิญเขาเข้าบ้าน !
โอ เธอกำลังจะปิดประตู
เขาก้าวเข้าขวางประตู
จะไม่ปล่อยให้ช่วงเวลานี้หลุดลอย..

“ฟังก่อน ... ฉันนำรองเท้ามาให้
รองเท้าที่เกิดจากใจคนฝัน
ละอองน้อยนิดแห่งรักนิรันดร์
ปลายเชือกนามความผูกพัน ที่ฉันมอบแด่เธอ
กระนั้น ... คุณค่าอยู่ที่หัวใจ
เพราะทุกนาทีผ่านไปนั้น ฉันเห็นแต่เธอ
แม่เทพธิดา !
ที่หายไป มิได้หลบลี้หนีหน้า
หากเผชิญปัญหา ไม่อาจรักษาของขวัญ
จึงได้แต่โศกาจาบัลย์
ปล่อยความทุกข์บั่นทอน
กัดกร่อนไปวันวัน”


“ใยเธอทำลายเสื้องาม
สัญลักษณ์ความรักของฉัน
ใยไม่ถนอมหัวใจกัน
ใยบั่นความฝัน ! ”

“คนดี ... ฉันไม่รู้ว่าเป็นเสื้อที่เธอตัดเย็บให้ฉัน
เสื้อตัวนั้นมาจากมือคนเอาแต่ได้
ฉันโมโห กรีดขาดโยนทิ้งพลัน
สุดอดกลั้น คนให้นั้นขู่ซื้อรองเท้าของเธอไป”
“แล้วทำไมไม่มาหา ใช้วาจาแถลงไข
ทำไมจึงเงียบหายไป
ทำไมเธอจึงไม่..กอดคอร้องไห้ด้วยกัน ! ”



~