ยอดตองต้องลม

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*
๑.

ยอดตองต้องลม ชมเขียวตอง
แสงเช้าโรยละอองสีทองอ่อน
ใบใหม่เริงรื่นเพิ่งตื่นนอน
หยดน้ำค้างคืนก่อนซ่อนกลางเกลียว

.

โยกโยนเย้าหยอกบอกใบเก่า
ยังอ่อนเยาว์อายุน้อยไม่ค่อยเขียว
ดุจเด็กน้อยหวั่นกลัวตัวคนเดียว
ช่างเปล่าเปลี่ยวเคว้งคว้างระหว่างลม

.

เห็นใบเก่าฉีกขาดกระรุ่งกระริ่ง
ไร้เดียงสาเกรงกริ่งสิ่งขื่นขม
งุนงงหวาดไหวในอารมณ์
ยามฝนพรมลมปะทะเหลือประทัง

.

เดี๋ยวแดดออกฝนซ้ำย้ำลิขิต
บางคราลมนิ่งสนิทยิ่งผิดหวัง
เถอะโชยชายเย้ายอพอประทัง
ต่อกำลังยอดตองได้ต้องลม


*

๒.

ยอดเอยยอดตอง
โยนโยก ท่วงทำนองของสุขสม
ระรวยล้อเอื่อยอ้อนเฝ้าย้อนชม
รื่นภิรมย์เหมือนเคยรำเพยมา

*

ลมเอย ... ลมพัด
ยอดตอง โบกสะบัด ดังหัตถา
แตะเพียงเบา เอนโอน โดนมนตรา
ปาฎิหารย์ ... ลมพา ... มาหรือไร

*

เช่นดอกไม้ คลายคลี่ ทีละน้อย
ตองอ่อนค่อยแย้มบานมาขานไข
เนียนละเอียดสัมผัสรัดรึงใจ
ดังซิ่นไหมทอทอดสอดเส้นทอง

*

สวมเสื้อแพร นวลเอย เลยเอวคอด
ซิ่นโอบกอดระข้อเท้าเพราสนอง
งามเอยงามล้ำเกินคำกรอง
อ้อนแอ้นอ่องละอองกว่าผ่องจันทร์


*

สายลม ... โชยวาบซาบกิ่งไหว
เริงรื่นโบกไกวคล้ายสรวลสันต์
ยอดตองต้องลมห่มนิรันดร์
ขณะนั้น ... นิรันดร์ ... นิรันดร


.
.
.
.
.