หญิงเย็บผ้ากับชายช่างทำรองเท้า ตอน 4 The sewing maiden and the shoemaker (3)

 4.

ในวันสามัญ ณ หมู่บ้านเล็ก ๆ แสนสามัญแห่งนี้
เสียงร่ำไห้ของหญิงสามัญ สวรรค์จักได้ยินหรือไม่ ไม่มีผู้ใดรู้
แต่มันดังถึงหูหญิงชราหมอยาประจำหมู่บ้าน ผู้ไม่รั้งรอเข้าไปถามไถ่

หญิงเย็บผ้าปรายตาเปียกชื้นอัสสุชลขึ้นมอง
น้ำตาหยดหนึ่งตกต้องแสงอาทิตย์ยามเย็นเกิดประกายวาบ
หัวใจเธอนั้นไม่ผิดเสื้อคลุมฉีกขาดในอ้อมแขน
เสื้อคลุมที่ทำด้วยใจพิสุทธิ์ บัดนี้เปื้อนเปรอะเลอะเทอะเป็นขยะจมโคลน

“เสื้อที่ตัดเย็บด้วยความรักเพื่อชายผู้เป็นที่รัก ไม่เป็นที่ต้องการ”
“แต่เจ้าได้เย็บเสื้อคลุมตัวนี้จนเสร็จไม่ใช่หรือ”
เธอพยักหน้าน้ำตาพรู
บนใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งกาลเวลา ดวงตาหญิงชราฉายแววปราณี 
“ความรักที่เจ้ารู้จัก หากมาจากคนอื่น ยังคงเป็นความรักไหม” 

วินาทีนั้น หญิงเย็บผ้ารับรู้ความจริงบางอย่าง
คลับคล้ายเธอสามารถเข้าใจมันทั้งหมด

ถ้าใครจับตาจ้องมองเธออยู่ ใครคนนั้นจักมองเห็น
บางอย่างของความจริงและบางอย่างของความรัก

ผู้จับตาจ้องมองด้วยดวงใจเปิดกว้าง จักสรุปได้ว่า 
เสียงร่ำไห้ของหญิงเย็บผ้า ... 
ได้เดินทางไปถึงสวรรค์


*