 |
| Marc Chagall's "Ballet Rusee" |
ชายช่างทำรองเท้าหยิบเศษด้ายขึ้นดู
“เธอกำลังเย็บเสื้อสีน้ำตาล สีเดียวกับเสื้อที่ฉันสวมใส่
... เธอเย็บเสื้อตัวใหม่ให้ฉันใช่ไหม ? "
“อย่าหลงตัวเองไปเลย” .
“เธอกำลังเย็บเสื้อตัวใหม่ที่ฉันไม่ต้องการ
เสื้อขาดเป็นริ้วของอัศวินผู้ผ่านสมรภูมิโชกเลือด
ตัวนี้ต่างหาก ที่ฉันปรารถนา
คนดีของฉัน ... เย็บเสื้อตัวใหม่ต่อไป
และนำมันไปขายเพื่อใช้ซื้อถ่านหิน
รู้ไหม เธอทำให้ฉันเป็นสุข”
“แต่เธอต้องหาเสื้อตัวใหม่ให้เจอ นี่เป็นข้อแม้ !”
"จะเป็นข้อแม้ได้อย่างไร ในเมื่อฉันไม่ต้องการเสื้อตัวใหม่
เสื้อตัวที่ฉันต้องการ ฉันสวมมันอยู่แล้วนี่ไง”
เขายกตะเกียงขึ้นวางบนโต๊ะ จับเธอนั่งลงบนเก้าอี้ และสวมรองเท้าคู่ใหม่ให้
... ดึงสองมือให้ลุกยืน
จากนั้นเขาพาเธอเต้นรำไปในห้องเล็ก ๆ
ด้วยเสียงเพลงของหัวใจ ... ที่ไม่มีผู้ใดได้ยิน
“แต่เธอต้องหาเสื้อตัวใหม่ให้พบ ! ”
“ไม่นะหญิงสาว ลืมเสื้อตัวนั้นเสีย
เพียงคิดถึงความรักของเรา
แม่หายดีแล้ว กำลังจดจ่อ
รอฟังเสียงระฆังวิวาห์ที่จะดังขึ้นในไม่ช้า ...”
“เธอจะใส่เสื้อขาดตัวนี้จริง ๆ หรือ ?”
“แน่นอน ฉันจะสวมใส่มันเข้าพิธีวิวาห์ !
เสื้อตัวนี้มีค่าเพราะหัวใจรักของเธอ !”
..
หญิงเย็บผ้า เย็บเสื้อตัวใหม่จนเสร็จ ขายมันไปไม่ใช่เพื่อค่าถ่านหิน
หากเพื่อซื้อแถบผ้าสวยเรียบสีน้ำตาล มาตกแต่งซ่อมริ้วเสื้อตัวเก่าที่ฉีกขาด
เสื้อตัวนี้ไม่ปุปะ กลายเป็นเสื้อแปลกตา ที่ใคร ๆ ต่างมาสั่งตัดเย็บ
และเธอก็ตัดเย็บให้พวกเขา
แม้ไม่มีเสื้อตัวใดจะเหมือนเสื้อแห่ง “อุปสรรค”
ไม่มีเสื้อตัวใดงามแปลกตาเท่าเสื้อตัวนั้นอีกแล้ว
มันเป็นเสื้อที่มีเรื่องราว !
เสียงระฆังโบสถ์ดังเหง่งหง่าง
เจ้าสาวและเจ้าบ่าวจูงมือออกมาด้วยกัน
เจ้าสาวสวมรองเท้าคู่สวย และเจ้าบ่าวสวมเสื้อคลุมตัวงาม
อุปสรรคผ่านพ้นไปแล้ว
แต่เขาทั้งสองยังอยู่ ...
เคียงข้างกันและกัน.
~
“เธอกำลังเย็บเสื้อสีน้ำตาล สีเดียวกับเสื้อที่ฉันสวมใส่
... เธอเย็บเสื้อตัวใหม่ให้ฉันใช่ไหม ? "
“อย่าหลงตัวเองไปเลย” .
“เธอกำลังเย็บเสื้อตัวใหม่ที่ฉันไม่ต้องการ
เสื้อขาดเป็นริ้วของอัศวินผู้ผ่านสมรภูมิโชกเลือด
ตัวนี้ต่างหาก ที่ฉันปรารถนา
คนดีของฉัน ... เย็บเสื้อตัวใหม่ต่อไป
และนำมันไปขายเพื่อใช้ซื้อถ่านหิน
รู้ไหม เธอทำให้ฉันเป็นสุข”
“แต่เธอต้องหาเสื้อตัวใหม่ให้เจอ นี่เป็นข้อแม้ !”
"จะเป็นข้อแม้ได้อย่างไร ในเมื่อฉันไม่ต้องการเสื้อตัวใหม่
เสื้อตัวที่ฉันต้องการ ฉันสวมมันอยู่แล้วนี่ไง”
เขายกตะเกียงขึ้นวางบนโต๊ะ จับเธอนั่งลงบนเก้าอี้ และสวมรองเท้าคู่ใหม่ให้
... ดึงสองมือให้ลุกยืน
จากนั้นเขาพาเธอเต้นรำไปในห้องเล็ก ๆ
ด้วยเสียงเพลงของหัวใจ ... ที่ไม่มีผู้ใดได้ยิน
“แต่เธอต้องหาเสื้อตัวใหม่ให้พบ ! ”
“ไม่นะหญิงสาว ลืมเสื้อตัวนั้นเสีย
เพียงคิดถึงความรักของเรา
แม่หายดีแล้ว กำลังจดจ่อ
รอฟังเสียงระฆังวิวาห์ที่จะดังขึ้นในไม่ช้า ...”
“เธอจะใส่เสื้อขาดตัวนี้จริง ๆ หรือ ?”
“แน่นอน ฉันจะสวมใส่มันเข้าพิธีวิวาห์ !
เสื้อตัวนี้มีค่าเพราะหัวใจรักของเธอ !”
..
หญิงเย็บผ้า เย็บเสื้อตัวใหม่จนเสร็จ ขายมันไปไม่ใช่เพื่อค่าถ่านหิน
หากเพื่อซื้อแถบผ้าสวยเรียบสีน้ำตาล มาตกแต่งซ่อมริ้วเสื้อตัวเก่าที่ฉีกขาด
เสื้อตัวนี้ไม่ปุปะ กลายเป็นเสื้อแปลกตา ที่ใคร ๆ ต่างมาสั่งตัดเย็บ
และเธอก็ตัดเย็บให้พวกเขา
แม้ไม่มีเสื้อตัวใดจะเหมือนเสื้อแห่ง “อุปสรรค”
ไม่มีเสื้อตัวใดงามแปลกตาเท่าเสื้อตัวนั้นอีกแล้ว
มันเป็นเสื้อที่มีเรื่องราว !
เสียงระฆังโบสถ์ดังเหง่งหง่าง
เจ้าสาวและเจ้าบ่าวจูงมือออกมาด้วยกัน
เจ้าสาวสวมรองเท้าคู่สวย และเจ้าบ่าวสวมเสื้อคลุมตัวงาม
อุปสรรคผ่านพ้นไปแล้ว
แต่เขาทั้งสองยังอยู่ ...
เคียงข้างกันและกัน.
~
