 |
| ภาพถ่ายโดยจันทร์สิรินทร์ / By Jansirin |
เพื่อนคนหนึ่งของฉัน รักการเขียนจดหมายที่สุด
เธอมีปากกาคอแร้ง ขวดหมึกสีมิดไนท์ บลู ครั่ง และตราประทับ
เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมยาวๆ ตาโตๆ
เธอปรากฏให้เห็นเป็นนางเอกในเรื่องล่าสุดที่ฉันเขียน
เช่นเดียวกับเมื่อเขียนบทกวี "หญิงสาวแห่งยุคสมัย"
โดยไม่ได้เชื้อเชิญ เธอเดินเข้ามาในห้วงคำนึง มาเป็นนางเอก
จดหมายฉบับหนึ่งนอนรออยู่ในกล่องไปรษณีย์สีเขียวก่ำ
เดินทางไกลมาจากเกาะช้าง
ในซองมีใบไม้แห้งติดมาบนกระดาษสีน้ำตาล
และตัวหนังสือบนกระดาษแผ่นเล็ก
"บางสิ่งที่หล่นหายไประหว่างการเดินทาง"
เช้าของวันที่ฝนตก เวลาเดียวกับแดดออก
.
กลิ่นไอดินจางหายไปในคาวทะเล
.
กลิ่นไอป่าจมหายไปในไอหมอก
.
ควันบางเบาล่องลอยสู่ชั้นบรรยากาศ
.
ท้องฟ้า ไม่ใชสีฟ้า
.
ท้องทะเล ไม่ใช่สีทะเล
.
เกิดความอัศจรรย์ใจ
.
เหมือนสายเลือดหนานุ่ม
.
หมุนเวียนประดุจแพรไหม
.
ทุกอย่างดังฝัน
.
หรือว่านี่จะเป็น "โลกใบใหม่"
.
.
Life is wonderful...
I look around and miss you.
ใบไม้ที่เก็บได้ที่ชายหาด
ลองดมกลิ่นดูซี่
ยังมีกลิ่นคาวทะเลติดอยู่เลย
*
เธอมีปากกาคอแร้ง ขวดหมึกสีมิดไนท์ บลู ครั่ง และตราประทับ
เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมยาวๆ ตาโตๆ
เธอปรากฏให้เห็นเป็นนางเอกในเรื่องล่าสุดที่ฉันเขียน
เช่นเดียวกับเมื่อเขียนบทกวี "หญิงสาวแห่งยุคสมัย"
โดยไม่ได้เชื้อเชิญ เธอเดินเข้ามาในห้วงคำนึง มาเป็นนางเอก
จดหมายฉบับหนึ่งนอนรออยู่ในกล่องไปรษณีย์สีเขียวก่ำ
เดินทางไกลมาจากเกาะช้าง
ในซองมีใบไม้แห้งติดมาบนกระดาษสีน้ำตาล
และตัวหนังสือบนกระดาษแผ่นเล็ก
"บางสิ่งที่หล่นหายไประหว่างการเดินทาง"
เช้าของวันที่ฝนตก เวลาเดียวกับแดดออก
.
กลิ่นไอดินจางหายไปในคาวทะเล
.
กลิ่นไอป่าจมหายไปในไอหมอก
.
ควันบางเบาล่องลอยสู่ชั้นบรรยากาศ
.
ท้องฟ้า ไม่ใชสีฟ้า
.
ท้องทะเล ไม่ใช่สีทะเล
.
เกิดความอัศจรรย์ใจ
.
เหมือนสายเลือดหนานุ่ม
.
หมุนเวียนประดุจแพรไหม
.
ทุกอย่างดังฝัน
.
หรือว่านี่จะเป็น "โลกใบใหม่"
.
.
Life is wonderful...
I look around and miss you.
ใบไม้ที่เก็บได้ที่ชายหาด
ลองดมกลิ่นดูซี่
ยังมีกลิ่นคาวทะเลติดอยู่เลย
*
นกสองตัวที่ต้องกระพือปีกมากกว่าปกติ (จดหมายจากเพื่อนรัก)
ตอบลบ...
ฉันตื่นเช้า ท้องฟ้าเปิด
ทุกอย่างเงียบสงบ
ดั่งว่าเสียงใดก็ยังมิเคยมีอยู่
ฉันนั่งนิ่ง
ค้นหาบางอย่าง
แต่หัวใจไม่หยุดตะโกน
ฉันจินตนาการ
ร่างกายจึงหายไป ม้านั่งยังอยู่
แต่ความเบาหวิวไม่ลดน้อย
ฉันอยู่ในภาพคิด
ก้อนเมฆโอบกอดฝันร้าย กลายเป็นพายุ
สัตว์ป่าเหยียบย่ำเก้าอี้ของฉัน
ฉันไม่อยากลืมตา
เพราะเดี๋ยวน้าตามันก็หยด
น้ำตาฉันหยด
ฉันกลัว ฝนไม่หยุดตก
แต่มีนกสองตัวที่ต้องกระพือปีกมากกว่าปกติ
ฉันดีใจ
เหนือหมอกควันของการทำลาย
ยังมีรอยยิ้ม (แสง)ที่เป็นความหวัง
เบื้องหลังคือก่อนหน้านี้
ตรงกลางคือความปรารถนา
ส่วนเบื้องหน้า
ฉันยื่นมือออกไปสัมผัส
เป็นคำยืนยัน
ในความดุร้ายมีความหวัง
ในที่สูง มีแสงลงสู่ที่ต่ำ
ไม่มีใครอยู่เหนือใคร
แม้ในฟากฟ้าหรือแผ่นดิน
... ถ้อยโดยเพื่อนรัก
ตอบลบกรุณาเถิด
เอ่ยถามวิญญาณของคุณ เมื่อรู้สึกเจ็บปวด
อย่าถามฉัน
เพราะฉันเป็นเพียงร่างกายของคุณ
และเพราะฉันเป็นเพียงแค่หัวใจของคุณ
ฉันไม่สามารถก่อร่างสิ่งใดให้กับคุณ
ฉ ันทำไม่ได้
เมื่อคุณร้องไห้
ฉันได้แต่มอง
เมื่อคุณเปิดประตูออกไปสู่ความเจ็บปวด
ฉันก็ทำได้แค่มอง
เมื่อคุณรู้สึกโดดเดี่ยวหลังฝันร้าย
ฉันทำได้แค่มอง
เมื่อคุณกำลังจะแตกสลาย
เพราะโดนทุบด้วยแสงแดดอุ่นๆ
หรือดอกไม้สวยๆ
ฉันก็ได้แต่มอง
และถ้าหากคุณต้องตายจากไป
ฉันก็ไม่สามารถออกตามหาคุณได้
เพราะฉันเป็นเพียงร่างกายและหัวใจของคุณเท่านั้น
ไม่ใช่วิญญาณ
ฉัันทำได้แค่นั้นจริงๆ
มาเยี่ยมเยียนครับ :))
ตอบลบขณะที่ข้างนอกวุ่นวาย ข้างในยังสงบ
อ่านบทกวีของลิญ
ขอถอนหายใจสักที
ผมทำได้แค่นี้จริงๆ
ขอบคุณ มนุษย์ ที่มาเยี่ยมเยียนค่ะ
ตอบลบดีใจที่ถอนหายใจ
ทีเดียว ก็ดีพอขณะบรรยากาศร้อนระอุ
ทำได้แค่นี้ก็ดีแล้ว
มาถอนหายใจอีกนะคะ ^^
...
..
.
อา..วันนี้ฟ้าไม่ใช่สีฟ้า
ตอบลบมันครึ้มอึมครึมเหมือนอุ้มน้ำฝนเอาไว้
แต่แล้วก็ไม่มีน้ำจากสวรรค์หยดลงมา
ฉันหดหู่หัวใจ ฉันร้องไห้
ฉันเหม่อมองออกไป ทั่วฟ้ายังอึมครึม
ฉันหดหู่หัวใจ ฉันหัวเราะ
ฉันเหม่อมองออกไป แสงอาทิตย์ไม่รู้หายไปไหน
ฉันหดหู่หัวใจ ฉันยิ้ม
ฉันเหม่อมองออกไป ไม่หลงเหลือแสงสว่างบนฟากฟ้า
ฉันเห็นตะวันแดงๆในหัวใจ ฉันร้องว่า ไชโย
สวัสดีครับพี่ แวะมาอ่านบทกวีแล้วเพลินแท้ มาแจมนิดหน่อยหวังว่าคงไม่เสียมารยาทนะครับ อิอิ
ดีใจและยิ้มทุกครั้งที่น้องมีนมาเขียนร่วมค่ะ ...
ตอบลบเช่นเดียวกับที่ดีใจที่เพลิดเพลินเมื่ออ่านงานของพี่ ^^
จัสที่รัก
ตอบลบจดหมายจากเพื่อนรักอีกคนจ้ะจัส
เขียนไม่งามเหมือนจันทร์สิรินทร์
แต่ความรู้สึกคงไม่ต่างกันซักเท่าไหร่
จันทร์เขียนในฐานะคนไป ศศิเขียนในฐานะคนอยู่
ความคิดถึงเพื่อนอาจต่างกันนิดหน่อย
ตรงที่ศศิคิดถึงจัสมากกว่าจันทร์
จัสเตือนศศิสองหน Keep your balance right.
ไม่เคยลืมเลยนะ mission completed.
ลงงานช้าหน่อยเพราะไม่คุ้น
จัสกลับมา ศศิก็ไม่ไปไหนหรอกนะ อยู่ใกล้ๆนี่ละ
กำลังพิจารณาย้ายมาอยู่บ้านพี่ชาย ก็ไม่มีใครอยู่
ชักติดหมา แต่หมาก็ติดศศินะ
ได้ยินเสียงจัสทีไร ก็ได้ความสดชื่นจากจัส
ดีใจเวลาได้ยินเสียง
เชอรี่มีอาการแค่ครั้งเดียว
มันเริ่มหิวทั้งๆที่กินข้าวไปไม่นาน ให้เพิ่ม ให้แล้วก็ยังหิว
แล้วมันก็ไฮเปอร์มากมาย
ศศิรีบให้ยาทันที เม็ดนึง มันก็นอนสบายหายห่วง
อีกสองวันเริ่มมีอาการนิดหน่อย ก็ให้ไปครึ่งเม็ด
สรุปแล้วเดือนกว่าที่จัสไม่อยู่ เชอรี่กินยาไปเม็ดครึ่ง
สุดยอด ^^
จัสชอบให้บันทึกไว้เป็นตัวหนังสือ
เขียนไว้ใน"บอกเล่าเก้าสิบ"
แล้วก็มีเขียนไว้ในกระทู้
ศศิอยู่บ้านจัสสบายมาก
เป็นมิตรกับมาลัยละจ้ะ
ข่าวน้ำท่วมตามเองนะ
อย่าลืมจ่ายค่าทำบุญล่วงหน้าผ่านมือถือ
เดี๋ยวบิลก็มา อิ
ขอบคุณสำหรับเวลาดีๆที่บ้านในสวนกลางดงไม้
ศศิชักโรแมนติค รอพั่เจกลับเมืองไทย
จบดื้อๆอย่างนี้แหละ
รักจัสมากจ้ะ
ศศิ
ความเจ็บป่วยคือ...
ตอบลบการส่งสัญญาณเตือนว่าบางอย่างมากเกินไป
ขณะที่บางสิ่งน้อยเกินไป
จัสรู้ว่าอะไรมากไปหรือน้อยไป
ความรักบังคับให้ศศิบอกในวันจัสเจ็บไข้
ซาบซึ้ง
ตอบลบ.. ขอบคุณชอบใจ
.. ขอบใจชอบคุณ
นะกะเขียนไว้วันที่ 14.9.2011
ตอบลบจัสจ๋า วันนี้เป็นวันจัสมิน นะกะอยากเรียกแบบนี้ เมื่อกี้นะกะเข้าบ้านใหญ่ ตั้งกระทู้อวยพรให้จัส กดโพสต์แล้วมันก็เออเร่อหายเรียบ แถมยังกลับเข้าไปไม่ได้อีก หงุดหงิดนิดหน่อยที่อยากทำอะไรให้จัสบ้าง แต่ทำไม่ได้เลย นะกะเลยขออวยพรให้จัสตรงนี้แทนนะคะ ขอให้จัสมีความสุขมากๆ พบเจอแต่สิ่งดีๆในชีวิตตลอดไปนะคะ เลิฟจัสมากมายนะคะ
นะกะ..
ขอบคุณมากเลยนะคะ ข้อความอวยพรมาแต่เช้าเลย แต่มาหลังคนที่ส่งมาทันทีที่เข้าวันใหม่ ^^ จัสชอบใจที่เราได้ใช้เวลาด้วยกันแม้จะไม่นานและผ่านมือถือ
ที่พยายามนำรูปดอกไม้และคำอวยพรไปลงที่บอร์ดโน้นแล้วเออร์เร่อร์ก็ดีแล้วนะคะ บอกกันที่บ้านก็ดีใจมากเท่ากัน แค่เสียดายที่ไม่ได้เห็นช่อทิวลิปที่นะกะเลือก แต่สงสัยจะเป็นดงทิวลิปที่นะกะถ่ายมาจากที่โน่นหรือเปล่านะ ถ้าเป็นรูปที่ถ่ายเอง ก็จะอยากเห็นมากเลย
ที่ได้รับจากนะกะทำให้จัสยิ้ม มีความสุข นะกะก็คงมีความสุขที่ได้ให้เหมือนกันนะคะ ^^
<3
15.9.2011
ใช่แล้วค่ะจัส
ตอบลบจัสมีความสุข นะกะก็มีความสุข
ความจริงอยากจะทำให้เหมือนกับปีก่อนโน้น
แต่บอร์ดเดิมไม่เอื้ออำนวยเหมือนเก่า
แต่ไม่เป็นไรเนอะ ถึงอย่างไรเราก็ยังผูกพันกันอยู่
^_______^
จัสลงรูปแล้วสวยมั้ยคะ
ตอบลบผูกพัน เอ้ ... ความผูกพันนี่มาจากไหนน้า...
^^
ความผูกพันนี่มาจากไหนเหรอ? (จัสถาม)
ตอบลบถ้าให้นะกะตอบ
ก็จะขอตอบว่ามาจากตัวหนังสือน่ะสิคะ
เริ่มที่งานของจัส ทำให้นะกะเริ่มรู้ว่างานที่จัสเขียน
ไม่ได้เป็นแค่ตัวอักษรบนกระดาษขาวๆ
แต่ในเนื้องานนั้นมีความละเอียดอ่อน ความรู้สึก
ละเมียดละไม สุดท้ายมิตรภาพดีๆก็ซ่อนอยู่ในนั้นด้วย
จัสถามนิดเดียว แต่นะกะตอบยาวเลยเนอะ
รูปสวยคลาสิคมากค่ะ จัสช่างเลือก ^_______^
^__________^
ตอบลบจัสยิ้มกว้างกว่านะคะ
จัสยิ้มกว้าง
ตอบลบ^___________^
แต่นะักะยิ้มกว้างกว่าหน่อยที่จัสมีความสุข
^_______________^
ขำเราสองคน
ตอบลบถ้ายิ้มทับกันยังงี้ เดี๋ยวหน้ากว้างนะคะ
ก้ากกก
ฮ่าๆๆๆ
ขำ
ฮ่าๆ หน้ากว้างดีกว่าหน้าแคบเนอะคะ ^^
ตอบลบผ้าหน้ากว้างเอาไว้เย็บผ้าม่าน
ตอบลบหน้าแคบเอาไว้เย็บปลอกหมอน
ดีทั้งสองหน้า ทั้งกว้างและแคบ
^^
ต้องมาตอบ กลัวจะงอน