By John William Waterhouseบนแผ่นดิน ไซคีตามหาอีรอส
ไม่พบแม้เงา เขา...ผู้สถิตสถานบนสรวงสวรรค์
ผ่านเมืองแน่นขนัด ผ่านน้ำพุผีสิง
ผ่านอุโมงค์มัวหม่น
แหล่งอาบน้ำอบไอร้อน ควันลอยอ้อยอิ่ง
ท่ามกลางโบสถ์ไม้สน
บนภูเขาอาบแสงจันทร์
ณ ที่ซึ่ง ความเงียบเงี่ยฟังเสียงดวงดาว
บนลานโล่งลึกในป่า
ซึ่งฝูงนกพิราบผ่อนพำนัก
หุบเขาฉาบสี
สายลมอวลหอม
เธอยินเสียงแห่งรักก้องสะท้อน
พบเห็นรอยเท้าเขา เจ้าของนามความรักทุกแห่งหน
แม้ไม่เห็นตัวตน
แม้ไม่มี !
"มิใช่เพราะสงสัย เพราะกลัวหรอกหรือไซคี
เพราะหวั่นไหว หวาดระแวงไม่วางใจ
รักจึงบินหนี
ใครสร้างภาพอสูรร้าย ชายผู้นอนข้างกาย
รักจึงห่างหาย
เหลือไว้เพียงรอยบาป หยาดน้ำตา"
"โออีรอส วิญญาณสุกสว่างแห่งอมตะเทพ
ร่างกายไซคีคนนี้ใกล้สิ้นลง
ไม่นานคงสิ้นลม
วิญญาณไร้แล้วที่ไป
เหลือเพียงหัวใจติดปีกอาลัย
ท่านอยู่ไหน โปรดมารับร่างไร้วิญญาณแห่งเรา"
เธอปรายตาขึ้นมอง พร่ำเรียกนามอีรอส
หนอ เสียงไม่พ้นลำคอ เพียงลมกระซิบแผ่วเบา
ฝืนกล้ำกลินก้อนเศร้า
"โปรดยกโทษ อย่าเคืองโกรธ
ด้วยไม่เคยเห็นแม้เงา...
เฝ้ารอเมื่อไรจักได้ยล
เถิดสงสารหัวใจ อย่าทิ้งไปลับเลย"
"เจ้ากล่าวสิ่งใด ข้าไม่ได้ยิน"
เทพหยุดโผบิน ผินพักตร์ร่อนลงมอง
"ท่านผู้ร่วมบรรจถรณ์ ข้าขอวิงวอน
กายและใจนี้ ใครหรือเคยประคับประคอง"
อัสสุชลเนืองนอง
กลั่นกรองจากห้วงหฤทัยระทม
"ปราศจากท่าน
จักผ่านวันคืนไปได้อย่างไรไหวหวั่น"
"ไซคี ยังมีอื่นใดอีกไหมที่เจ้าจักเรียกร้อง
ทั้งจากโลกและจากสวรรค์
ยังมีสิ่งใดอีกที่เจ้าประสงค์"
"ข้าจักไม่ร้องขอสิ่งปรารถนา ทั้งจากโลกและจากสวรรค์
แต่จากท่านเท่านั้นอีรอส
ห้องมืดมิดปริศนาที่อาศัย
นิทราเคียงข้างใครไม่เคยรู้
ความวิตกสงสัยให้พรั่งพรู
จึงจุดไฟส่องดูผู้ข้างตน"
"ไม่มีใครจักได้ทุกสิ่งอย่าง
ต้องอำพรางจำเพาะเพราะเหตุผล
เพียงเงื่อนไขหนึ่งข้อขออดทน
ยังไม่พ้นอับปางกลางธารรัก"
ไซคีจนใจ ร้างไร้คำอธิบาย
"อย่าให้เหลือเพียงเปล่าดาย เสียดายนัก
อย่าไปเลย เพียงยกโทษ"
เทพเบือนพักตร์ สงสารเธอผู้ยอดรัก
ถ้อยคำใดมิอาจเอ่ยออกจากโอษฐ์
เกิดการปะทะในพระอุระ ระหว่างรักและพิโรธ
ขัดแย้ง กล่าวโทษ
หากท่วมท้นอาดูร
เทพแห่งรักโลภโกรธหลง จนมุมเสียแล้วหรือนี่!
มิมียอม !!!
กระพือปีกจะโบยบิน เธอโผเข้าเกาะ
สุดอดสุดทน ซานซมตรมตรอม
*
ตอนเจ็ด "มณีร้าว"
*
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น