ความเศร้าอาจโอบกอดเธอไว้
แต่เธออย่าโอบกอดความเศร้า
ปลดปล่อยมันเสียเถิด
แล้วเธอจะรู้ว่า
ความเศร้าไม่เคยโอบกอดเธอเลย
*
สองแขนที่ได้คืน อาจผืนฟ้าคืออาณาจักร
สองปีกบินไปในฐานะผู้สังเกตการณ์
ความโล่งกว้างของท้องฟ้านั้นอ้างว้าง
หากเธออย่าโอบกอดความเดียวดาย
เพื่อจะได้รู้ว่า
ความเดียวดาย มิได้เสน่หา
กระนั้น อย่าโอบรัดเสรีภาพ
ไม่มีใครสามารถกักขังเสรีภาพไว้ในอ้อมแขน
ด้วยมันจะเปลี่ยนไป เป็นสิ่งตรงกันข้าม
ดูสิ ในช่วงเวลาฉุกละหุกแห่งวิบัติภัย
สิ่งใดที่ติดตัวโดยไม่ต้องพกพา
ล้วนแล้วแต่นามธรรมหรือมิใช่
นามธรรมใดหรือที่ติดตัวเธอมา
นามธรรมใดที่เหลืออยู่
และดำรง
ฉัน มองหน้ากระดาษขาวของสมุดปกดำนิ่งนาน
ลูบปกหนังนิ่มๆ ก่อนเขียนถ้อยความ
ในฐานะผู้สังเกตการณ์
*
คิดถึงจัส ^__________^
ตอบลบเช่นกันค่ะ
ตอบลบคอมเมนท์ไว้ในกล่องพูดคุยนะคะ
แล้วเรามาคุยกันที่นี่
ดีใจที่เขียนได้ไม่มีปัญหา
ขอบคุณสำหรับความคิดถึงค่ะจัส
ตอบลบนะกะเองก็ลุ้นแทบแย่ว่าจะเขียนได้ไหมหนอ
ยอมรับว่าการมีบล็อกยุ่งยากพอตัวสำหรับความสามารถของนะกะ
ได้ข่าวว่าจัสไม่สบาย ขอให้หายเร็วๆนะคะ
อากาศเปลี่ยนอีกแล้ว เป็นฤดูที่นะกะไม่ชอบเลย
ชอบคำในที่มีไว้คุย
ตอบลบนะกะว่า บทกวีปลอบโยน
เป๊ะเลยค่ะ
*
งานออกมาเป็นชุด
ตอบลบประสิทธืภาพกับคุณภาพ
ช่วงนี้เนอะคะจัส
ทุกวรรค ทุกบท คิดละเอียด
ตอบลบคนอ่านที่ละเลียด
จะได้ประโยชน์
ถ่ายทอดดีครับ
ดีมาก
^^