จากมุมมองของสิ่งที่มี Of what we have

liveandinspire

จันทร์ดวงเศร้าที่เราเห็น
เป็นคนละดวงเดียวกันกับพระจันทร์ใหม่ของอาดัม
ด้วยมนุษยโลกได้รินเติมความโศกาอาดูร
ลงในความพิสุทธิ์แห่งจันทร์

*

1.

เธอผู้ซุนฟอนไฟ

ใครหรือกอดเก็บความเศร้าเอาไว้
ในเมื่อความสุขก่อนเก่าบดบังเสียหมดแล้ว
ความสุขทำให้เราลืมมันไป
เรามองและเห็นด้านตรงข้าม ด้วยสิ่งที่เรามี
โลกเรียกสิ่งนี้อย่างไร เป็นเรื่องของโลก
เรา
เรียกสิ่งเดียวกันนี้ว่าอย่างไร ย่อมเป็นเรื่องของเรา


2.

เธอผู้เหลาดินสอ

"ดูสิ นกกางเขนตัวเดิมยังคงนำสีขาวดำมาแตะแต้มเถาเฟื่องฟ้าดอกชมพู
รู้ไหม ถึงวันนี้มันทำความรู้จักกับนกเขาเล็กคู่นั้นแล้ว แม้ยังไม่สนิทสนม
ดูมันวางท่าทั้งที่ทำไม่รู้ไม่ชี้เข้าไปร่วมกลุ่ม
รอยยื้มเกิดขึ้นได้ง่ายอย่างนี้เอง


ม่านบาหลีที่ย้ายมาแขวนริมระเบียงตายหมดแล้ว
ใครๆบอกว่าอย่าให้มันยาวจนถึงดิน
ไม่อย่างนั้นมันจะเติบโตรวดเร็วจนยากจะกำจัด
ฉันเห็นกับตา ไม่น่าเชื่อว่าต้นไม้เลื้อยอ่อนโยนบอบบางจะโตมาเป็นเถาวัลย์ป่า
ครอบครองอาณาเขตกว้างขวางได้เพียงนั้น


หมู่เมฆอ้วนพีหายไปแล้ว ไม่ช้าน้ำเหนือก็จะหายไปด้วย
ลมเย็นๆแวะมาเยี่ยมเยียนบ้านขาว ฉันเฝ้าคอยฤดูหนาวอย่างจดจ่อ
อากาศแห้งเย็นทำให้สบายตัว อาการปวดหัวเพราะความชื้นจะหายไปเป็นปลิดทิ้ง
สักพัก เราจะรู้ว่ามีต้นไม้ใหญ่กี่ต้นที่ต้องตายหลังน้ำท่วม
ฉันหวังอย่างที่สุดว่าตะเบบูญ่าจะไม่เป็นไร"


3.

ดูนั่น ใครโอบกอดความสุขเก่าๆอยู่ในห้อง
และยื่นมือรองรับความสุขใหม่ๆที่คำถามจากเธอนำมาให้
ความเศร้าได้แต่เมียงมองอย่างผิดหวัง
บ่อยครั้ง เราแลกบางสิ่งเพื่อบางอย่าง
และบางครั้งเรายอมเสียบางอย่างไป
เพราะปรารถนาจะได้สัมผัสรายละเอียดความงดงามของโลก

จากมุมหนึ่งในบ้านหัวใจ เรามองออกไป
ด้วยสิ่งที่เรามี




*****


บทกวีสี่บรรทัดแรกรับแรงบันดาลจากงานแปลของเพื่อนเขียน "มนุษย์แปลกหน้า" หรือ มนุษย์ติสต์

Thanks Tist.