บทส่งท้ายไซคี The Happy Pigeon

Psyche by William Adolphe Bouguereau


*(บทกวีบทนี้อิงส่วนหนึ่งของบทกวี "Ode of Psyche" โดย John Keats เขียนเมื่อปี 1820)


โอ้แม่เทพธิดา
ท่วงทำนองเพลงไร้เสียงที่ข้าไม่เคยพานพบ
ความกดดันอันแสนหวานและความทรงจำไม่อาจลืมเลือน


ให้อภัยข้าด้วยเถิดที่นำความลับของเจ้ามาพรรณา
ที่ข้างใบหูอ่อนนุ่มของเจ้าเอง


ข้าฝันถึงเจ้า
หรือว่าข้าเห็น
ไซคีผู้มีปีกและดวงตาฟื้นตื่น


วันนี้ ขณะเตร็ดเตร่ไปในป่าอย่างไร้จุดหมาย
ทันใด ข้าแทบสิ้นสติด้วยอัศจรรย์ใจ
เมื่อเห็นสองร่างงามอิงแอบแนบข้าง

ลึกเข้าไปบนผืนหญ้าหนา
ภายใต้หลังคาใบไม้และดอกไม้เบ่งบาน
ซึ่งสั่นไหว กระซิบกระซาบด้วยสายลม

ช้างห้วยละหาน สายธารรินไหล
หลบซ่อนอยู่ท่ามกลางอาณาเขตหลบเร้น

กลางดงดอกไม้สีผ้า สีขาวเงินยวง ช่อม่วงดอกน้อย
หัวใจเกสรส่งกลิ่นหอมตรลบอบอวล
ทั้งสองนอนอยู่บนเตียงดอกไม้
แขนและปีกโอบกอดกันไว้
ริมฝีปากมิสัมผัสหากมิใช่จากพราก
คล้ายแยกจากกันด้วยความง่วงงุนแสนนุ่มนวล
กระนั้นประหนึ่งจุมพิตที่ไม่อาจนับ
รุ่งอรุณจากแววตาอ่อนโยน ส่องประกายรัศมีแห่งรัก


ชายผู้มีปีกนี้ข้ารู้จัก

หากเจ้าล่ะเป็นใคร แม่นกพิราบแสนสุข

เจ้าคือไซคีของเขาใช่ไหม




*