"Lady Clare" by John William Waterhouseอีรอสก้มลงมองเธอผู้ยื้อยุด
"อา หัวใจข้าจักเจ็บ...จักปวดได้กว่านี้ฤๅไม่
ไซคี จำได้ไหม ใครเคยบอกกล่าว
ในความมืด รักมีชีวิต
ในไม่เห็นหน รักคงอยู่ เป็นลิขิต
ในภักดิ์ ขอเจ้าแน่นหนักอย่าไหวหวั่น"
"ใครเล่าที่บอก หากมิใช่ท่าน
โปรดอย่าลงทัณฑ์ มิใช่ไม่รักษาฝัน
เพียงใคร่รู้ ใคร่เฝ้าดูในแสงคืนแสงวัน"
"โอกาสที่ไม่มีทางมาถึงด้วยลิขิตเบื้องบน
เวลาของเจ้าผู้เป็นคนและข้าผู้เป็นเทพ
จบสิ้นลงแล้ว
แม้รักยังคง
ปล่อยเถิดไซคี"
"ไม่! ได้โปรดอย่าตัดรอน...พันธนาการอันท่านก่อเกิด
แห่งรักบรรเจิด
จำเมินเฉยต่อความต้องการของท่าน
มิอาจปล่อยมือ !"
"เทพร่อนเหนือฟ่อนฟาง ทะยานสูงขึ้น
ใยจึงยึดยื้อสิ่งซึ่งหลุดลอย ใยเกี่ยวเหนื่ยวถือหรือไซคี"
พายุข้างในโหมกระพือ
เจ็บปวดท้นทะลักหยาดอัสสุชล
เทพบินสูงขึ้น เธอหวั่นหวาด
หัวใจเจียนขาดปล่อยมือ
บนกองฟางเธอร่วงหล่น
ผวาตน ชะเง้อหาผู้อยู่บนฟ้า
มิเห็นหน !
เลือนสิ้น บินหาย
"โอ้ไซคี ดวงใจข้าร่วงหล่นไปพร้อมกับเจ้า
ความสุขสูญสิ้น ไร้ซึ่งวิี่แวว"
โอ้ดวงหทัยข้า
สิขราสิแยกแล้ว
ท้องฟ้าก็ขาดแก้ว
ศศิพินทุ์ถวิลวอน
มืดมนนภานี้
ธรณีจะสุมขอน
แม่น้ำหะเหือดข้อน
ปะทุแตกธุลีทราย
มรณาสิต้องการ
ทรมานจะคลี่คลาย
เถิดมาสิวอดวาย
ทุขะนี้มิขอทน
โศกนาฏกรรมรัก
สิกระอักทะลักล้น
อยากตายมลายชนม์
วิปริตมิอาจตาย
"ไซคีมณีร้าว
เจ้าสาวผู้เป็นหม้าย
ต่อแต่นี้จักพเนจรร่อนเร่ไป
บนปฐพีที่มีแต่กรวดหินดินทราย
อมนุษย์เจ้าบ่าว
ได้ตายไปจากเจ้าแล้ว
ทุกขเวทนาต่อการจากพรากครั้งนี้
ข้าขอชดใช้เจ้าด้วยน้ำตาแสนหยดนะไซคี"
*
ตอนแปด "สิ่งที่เหลืออยู่"
*
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น