By John William Waterhouse
ไซคีก้มมองกล่องไม้ในมือ
กล่องความงามจากราชินีแห่งดินแดนใต้พิภพ
ธิดาผู้เทวีอโพไดธ์โปรดปราน อยู่ในมือข้าแล้ว
หลังภารกิจนี้ อีรอส ข้าจักพบท่านหรือไม่
ใช่! หากได้พบท่าน !
ไซคีวิ่งลิ่วสู่สายธาร
ในบานกระจกผิวน้ำ เธอก้มลงเพ่งมองภาพสะท้อน
โอ ดูนั่น ! ดูหญิงผู้น่าสมเพชคนนี้
นี่หรือคือหญิงผู้เป็นยอดดวงใจเทพแห่งรักและเสน่หา
ในสภาพเช่นนี้ ข้าหรือจักเผชิญหน้าท่านได้
ความงามในกล่อง จักเป็นเช่นใดหนอ
คงเพียงพอ แบ่งปันให้หญิงน่าเวทนาคนนี้ได้บ้าง
ข้าปรารถนาความงามเพื่อเขาผู้เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง
เปิดกล่องน้อยพลัน
ควันอึมครึมมัวหม่นพุ่งจากข้างในเข้าครอบคลุมไซคี
เธอหารู้ไม่นี่คือกับดักที่เทวีอโพไดธ์วางแผนไว้กำจัดหญิงงาม
ไซคีคู่แข่งผู้โง่งมไร้เดียงสา
อา นิทราอันสุขสงบ
ข้าจักซุกซบลงในอ้อมกอดอบอุ่น
ละอองไอการุณย์หม่นเทาแห่งง่วงเหงา
ภาวะหลับใหลจำลองมรณา
ให้โอกาสข้ามนุษย์ผู้ไม่ประสีประสาได้ทำความรู้จักกับความตาย
สหายคุ้นเคยผู้จักต้อนรับขับสู้ในวันสุดท้าย
สู่สีดำมืดมิด นิรมิตโดยนิทรา
ไซคีทอดกายลงนอน
หากชักช้า เธอจักวอดวาย !
อีรอสโฉบเข้าปัดนิทรากลับลงไปในกล่องความงาม
กล่องแห่งนิทรา
*
บทกวีร้อยแก้ว ที่ร่ายลำนำแห่งความเศร้า
ตอบลบเคล้าความสุข บนแก้มที่เคลือบด้วยคราบน้ำตา
รอยยิ้มผุดขึ้นนิดๆ ข้างริมฝีปาก ที่เห็็นเป็นสีแดงจางๆ
รอยน้ำตา ไหลผ่าลงมากลางสีแดงอ่อนๆ
เหมือนสายฟ้าฟาดผ่านดวงสุริยาในวันฟ้าครึ้มฝน
คิดถึงไซคี คิดถึงเธอ ผู้โศกศัลย์
ฉันคงไม่ต่างจากเธอนักหรอก...
หงส์ริมน้ำ....