ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"
Red Autumn
สูดลมเช้าเสียให้เต็มอก ชื่นหอมวันใหม่เสียให้เต็มตื้น
ยามเช้าหรืออาจยืดเยื้อรอฟื้นตื่นจากค่ำคืนดื่นดึกมืดดำ
.
ครอบงำวิหคเสรีไว้ในกรงกรอบของความควรจะเป็น
.
.
.
.
.
เผยดวงตาเถิด แล้วเธอจักเห็นแสงอุษาส่องลอดม่านหน้าต่าง
.
จากนั้นเปิดประตูสู่ความโล่งกว้าง เวิ้งว้างผืนฟ้าผืนดิน
.
.
เติมหวังลงในความโหวงเหวงแหว่งวิ่นของความขาด
.
.
.
ใดหรือตามติดดั่งมิตรชิดใกล้
สัจธรรม
.
สัจธรรม
.
สรรพอารมณ์ เกิดแล้วดับ ดับแล้วเกิด
.
ความเป็นจริงอยู่กับเราตลอดเวลา
ความเป็นจริงอยู่กับเราตลอดเวลา
.
เราจึงโหยหาความฝัน
.
ลมหายใจของจิตวิญญาณ
.
.
.
เปิดประตูกรง ทลายกรงกรอบเสียเถิด
.
.
ปลดปล่อย เพื่อให้วิหคใจได้กางปีกบินไกลภายใต้ท้องฟ้าเปลี่ยนสี
ความคิดและจินตนาการ
ความคิดและจินตนาการ
.
สูดลมบนเสียให้ชุ่มใจ
.
สร้างความจริงใหม่ ๆ ให้โลกของตนเอง
.
ด้วยความฝัน
* .
* .
.
Reality is for people who can't make their own world.
ความจริงมีไว้สำหรับคนที่ไม่สามารถสร้างโลกของตนเอง
ความจริงมีไว้สำหรับคนที่ไม่สามารถสร้างโลกของตนเอง
.
.
...
นึกถึงความคิดใหม่ ๆ ขณะจดจำความงามเก่า ๆ
ตอบลบขณะเขียน
.
หรือความสวยงามในความทรงจำมีมากเกินไป?
คู่ปีกเสรีจึงยังไม่อาจโบยบิน
^^
.
จากหนังสือเล่มเดิม คำใดจะเอ่ยได้ดั่งใจ โดย ไพวรินทร์ ขาวงาม
ตอบลบ__________________________________________
อยู่อยู่เขาก็หายไปในป่า
แล้วกลับมาพร้อมใบไม้ด้วยใบหนึ่ง
มายื่นให้ในห้วงใจคะนึง
เหมือนบอกถึงตำนานที่ผ่านมา
อยู่อยู่ก็หายไปในทุ่งกว้าง
กลับมาถึงจึงอ้างเรื่องราวว่า
ข้าวเปลือกเมล็ดนี้มีน้ำตา
ดอกหญ้าดอกนี้มีรอยเท้า
อยู่อยู่ก็หายไปสุดฟากฟ้า
แล้วกลับมาพร้อมปรารถนาที่เงียบเหงา
มีปีกนกปีกหนึ่งซึ่งบางเบา
มาวางท้าให้เดาอดีตนก
อยู่อยู่ก็หายไปสู่ทะเล
ในคลื่นเหลมต้องและฝนตก
กลับมาโปรยยิ้มทั้งสั่นสะทก
แล้วยื่นยกเปลือกหอยเป็นสร้อยยาว
อยู่อยู่ก็หายไปบนภูเขา
กลับมาหวนนึกเล่าถึงภูหนาว
มีก้อนหินมาให้คล้ายแฉกดาว
ซึ่งเปลี่ยวร้าววางอยู่ลิบภูนั้น
________________________________
จัสทำให้ศศิอ่านหนังสือเล่มนี้ หนังสือที่อยู่บนโต๊ะ
^^ อ่านแล้วชอบ ติดใจ ไพเราะดีจัง
เริ่มที่อ่านบทกวีที่จัสเขียน
คำใดจะเอ่ยได้ดั่งใจ
อืม คำ
^^
มาลงไว้ที่บทกวี หายใจ
ชายคนที่อยู่ในบทกวีไปหลายที่มากเลย
แสดงว่า เค้ายังหายใจอยู่
แต่ไม่รู้หนีอะไร
อยู่ไม่เป็นที่เลยจัส ^^
*
โอยยย ศศิมาพิมพ์บทกวีลงให้
ตอบลบขอบคุณมากกกกก .. ไพเราะจริง ๆ
ไพเราะและเหงาหงอย เศร้าสร้อยอย่างเงียบงัน
อยู่อยู่ก็หายไปในทุ่งกว้าง
กลับมาถึงจึงอ้างเรื่องราวว่า
ข้าวเปลือกเมล็ดนี้มีน้ำตา
ดอกหญ้าดอกนี้มีรอยเท้า
อยู่อยู่ก็หายไปสุดฟากฟ้า
แล้วกลับมาพร้อมปรารถนาที่เงียบเหงา
มีปีกนกปีกหนึ่งซึ่งบางเบา
มาวางท้าให้เดาอดีตนก
...
เริงรมย์อยู่ในลมฤดูหนาว แต่ไม่เคยลืมฤดูใบไม้ร่วง
ตอบลบที่แสนคิดถึง
จะไม่ลืมเดือนตุลาและพฤศจิกาที่ผ่านผัน
และทุกสิ่งที่พัวพัน
..
ท่านเคยเห็นสุนัขป่าเดินอยู่บนพื้นหิมะหรือไม่
ตอบลบหากเบื้องหน้าไม่มีเหยื่อ และเบื้องหลังไม่มีคนไล่ล่า มันย่อมไม่วิ่ง
ออกจะน่าเสียดายที่จะใช้เรี่ยวแรงโดยไม่จำเป็นระหว่างการเดินทาง
(มังกรเดียวดาย)