บางสิ่งยิ่งใหญ่ ฤๅ เคยส่งเสียง ๑. รัตติกาล

๑.ไอสีเทาจาง ... ปลิวโปรยโรยละอองลงมาเบา ๆ
เทพธิดาแห่งรัตติกาลยุรยาตรเชื่องช้ามาเงียบ ๆ
ภัสตราภรณ์ภูษาเนียนนิ่มฟูฟ่องซ้อนทับลดหลั่นหลายชั้น
จากสีขาวเจือเทาจาง เทานั้นหม่นเข้มดำขึ้นเรื่อย ๆ
กระทั่งดำสนิท

ครั้นนาฬิกาสุริยจักรวาลอันมิเห็นหน ผันวนยังเที่ยงคืน
เธอจักอยู่ในชุดดำ
การมาเยือนของเธอช่างเงียบเชียบ
เช่นเดียวกับการโคจรของภาณุราชันต์ จันทราราชินี แลมวลเหล่าดาริกา
การเติบโตของหลากล้วนพฤกษา
แลผลิบานแห่งมวลบุษบา
ฤๅ เคยทำเสียง


รัตติกาลก้มลงดอมดมผกาปาหนัน ผู้เฝ้าคอยเวลาเบ่งบาน
ส่งกลิ่นหอมสะอ้าน แทนเสียงขับขานต้อนรับค่ำคืน
เช่นเดียวกับหลากพรรณดอกไม้อื่นที่จักแสดงตัวตนในความมืดเพียงด้วยกลิ่นหอม


เวลาผ่านไป ภูษาเทพธิดารัตติกาลอ่อนจางลงทุกยาม
สีภูษาทรง สุดท้ายสีปุยหมอกรุ่งสางเช่นตัวนอก
หว่างโมงยามผันผ่าน ฉลองพระองค์ถูกเปลิ้องออกทีละชั้น
ปลิวลงครอบคลุมท้องฟ้าแลแผ่นดิน


รุ่งเช้าใกล้มาถึง
ภัสตราภรณ์ชุดสุดท้าย ฟูเบา ขาวหมอกยามเช้า
รัตติกาลยกมือขึ้นปิดโอษฐ์หาว ดวงเนตรบอบช้ำ
ณ นาทีนั้ ที่นี่ หมดหน้าที่แล้ว ถึงกาลพักผ่อน
คืนละจากไปอย่างเงียบ ๆ เช่นเดียวกับการมาถึงของวัน



~






..