จากใต้ร่มตะเบบูญ่า Under the shade of my Pink Trumphet tree

หลับตา

จากใต้ต้นตะเบบูญ่าที่ปกคลุมด้วยเขียวใบใหม่

ฉันหลับตาใต้ร่มไม้ เพ่งพิศพิจารณานามธรรม

ความไม่มีตัวตนหรือจักหาหน้ากากสวมใส่

ความงามแท้จริงไร้รูปเงา

จำเป็นหรือเปล่าที่เราต้องแสวงหารูปแบบหรือวิธีการรับมือ


ฟ้าแสนกว้างใหญ่ ใหญ่เกินแก้วตาเราหรือ

ท้องฟ้า... เล็กพอสำหรับดวงตาเราไหม

จันทร์ทอดเงาลงในทะเลสาบ

และแอ่งน้ำโสโครกบนถนนมืดมิด

...ไม่ผิดกัน


ความงามที่ถูกมองข้าม

ความยุติธรรมที่ถูกหลงลืม


โลกกว้างใหญ่พลุกพล่านผู้คน

ต่างตนดิ้นรนเพื่อครอบครองสิ่งเคลื่อนไหวได้ และไม่ได้

ฉันมองตะเบบูญ่าโดดเดี่ยวที่ไม่เคยร้องขอสิ่งใด

เพียงพื้นที่ยืนต้นอยู่ตรงนั้น

ให้ปรัชญาสามัญ ผ่านทุกฤดูกาล

ความงดงามเที่ยงแท้และเป็นจริง


บ่อยครั้ง ฉันอาศัยร่มเงาเธอ

หลับตาลงผ่อนพัก เพื่อชมงาม





~






เขียนกับมนุษย์แปลกหน้า "สุดท้ายแค่หยุดพัก"