ประตูสีฟ้า เฟื่องฟ้าสีชมพู Pink Bougainvillea and The Blue Door

หลังประตูสีฟ้า เฟื่องฟ้าชูช่อชมพูสะพรั่ง

จากระเบียงบ้านยามค่ำ เธอเฝ้ามองหมู่หิ่งห้อยนับร้อยบินอยู่รอบต้นลำพูริมน้ำ

ลำพูต้นเดียวในอาณาบริเวณที่คาดไม่ถึง

ที่นี่เป็นดินแดนสุขสงบของหิ่งห้อย

ในสายตาคนเฝ้ามอง ทิงเกอร์เบลล์อาจโผบินอยู่ท่ามกลางแสงวิบวับที่เจิดจ้าในคืนมืด

นอกประตูสีฟ้าที่มีเฟื่องฟ้าสีชมพู

มีไม่กี่คนที่รู้  คนที่รู้ก็มีไม่กี่คนที่สนใจ

มีไม่กี่คนที่เชื่อว่าที่นี่มีหิ่งห้อย 

นำแสงกระพริบระยิบระยับเหมือนแสงดาวฤกษ์มาที่ต้นลำพู

หลังประตูสีฟ้าบานนั้น

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นของผู้เฝ้ามอง มันไม่สำคัญเลย

วันหน้าเนิ่นนานหลังจากนี้ ภาพที่กำลังมองอยู่อาจเลือนราง

เช่นเดียวกับภาพใบหน้าของผู้คนในชีวิตตั้งแต่เกิดมาลืมตาดูโลก

เช่นรายละเอียดที่หายไปจากใบหน้าเหล่านั้น

เช่นการหายไปของบางเหตุการณ์ที่เคยคิดว่าสำคัญ

เช่นเรื่องราวในหนังสือบางเล่มที่ลืมเลือน

แท้จริง สิ่งที่ทำให้จดจำได้ก็คือบางความรู้สึกที่ประทับล้ำลึกสุดใจ

สะท้อนภาพผู้คน เหตุการณ์ เรื่องราว ถ้อยคำ ที่ตราตรึง

เวลาคิดถึงแม่ หัวใจก็พอง ความรักเดิม ๆ เต็มปรี่

ความพองฟูของหัวใจกลบกลืนความโหวงเหวงในอกของลูกไม่มีแม่ในวันนี้

แต่ยังมีบางวันที่หลุดปากพึมพัมออกมาว่า ความคิดถึงนี่มันฆ่าคนได้

นี่ละความจริง

ความจริง นิ่งสงบอยู่ในตัวของมันเอง

ไม่มีท่าทีใด ๆ ไม่มีบทพิสูจน์

ผู้ครอบครองต่างหากที่ส่งเสียง

บางคนตะโกน บางคนพูด บางคนเขียน

ความจริงไม่ต่อว่า ไม่ห้าม ไม่ยุยง

เช่นเดียวกับผู้ให้ความเคารพต่อความจริง

ต่อความรู้สึกที่เกิดขี้นเมื่อเฝ้ามองฝูงหิ่งห้อย

ส่งแสงวิบวับอยู่รอบ ๆ ลำพูต้นนั้น 

ด้วยความเงียบ

หลังประตูสีฟ้าที่มีเฟื่องฟ้าสีชมพู

*

ทิงเกอร์ เบลล์ เป็นตัวละครใน บทละคร ปีเตอร์แพน เขียนโดย เจ.เอ็ม.แบร์รี่ ในปีค.ศ.1904
บทพูดที่จดจำได้คือ "คิดถึงสิ่งดี ๆ ซี แล้วเธอจะบินได้"

การนิ่งมองหิ่งห้อย ไม่ได้ทำให้บินได้
กระนั้น ความคิดในระหว่างนั้น ก็โผบินไปด้วยความเร็วที่เร็วกว่าการเดินทางของแสง
ความนิ่งสงบให้อิสรภาพต่อความคิด
เสมอ

*