ห้องสี่เหลี่ยมสีขาว
บรรจุร้อยพันเรื่องราวเล่าขาน
อัสสุชลพลันชื้นชุ่มสองฝั่งธาร
อนาคตกาลบุกมาถึง
ณ ขณะหนึ่งของลมหายใจ
ไม่มีอสุนีบาต
วันสามัญแสนสะอาดปราศจากเงื่อนไข
ข่าวร้ายปรากฏตนมืดมนทันใด
หัวใจหนอหัวใจ ความตายใยทำร้ายไม่วางมือ
ดึกดื่นคืนเศร้า ห้องขาวหม่นเทาเงาดำคนตื่น
หอมโชยชื่น เล็บมือนางวางไว้บนชั้นหนังสือ
นิ่งไม่ติงไหว ฉันมองไกลไปในความเป็นอยู่คือ
แต่เข็มนาฬิกาทื่อทื่อ มีหรือจะหยุดเดิน
(โคลงสี่)
เสาวคนธ์พาดผ่านข้าม ชลธาร
ไกลกลิ่นสุคนธมาลย์ ดั่งใกล้
วางแบบอย่างเยาว์กาล เติบใหญ่
เพาะหว่านเมล็ดพันธุ์ไว้ แหล่งน้ำ ดินดี
วิถีทอดกิ่งก้าน แสนไกล
เงาห่มปกบังใจ อ่อนล้า
แอบอิงต่อฟอนไฟ ยามเปล่า
กินดื่มกำลังกล้า อิ่มอ้อม อกรัก
จำหลักทุกสิ่งให้ ในกมล
จำภาพล่วงหาวหน สว่างล้ำ
สุขทุกข์ไม่ขัดสน คุณค่า
ดาวดื่นคืนรดน้ำ ขื่นฟ้าโลกซม
แด่สุภาพสตรีผู้งดงาม ผู้เป็นแม่แบบคนสำคัญ ถึงวันนี้ก็ยังทำและเป็นอย่างท่านไม่ได้
ทั้งที่พยายาม
ทั้งที่พยายาม
*
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น