คุณจะถือร่มให้ฉันไหม 1 / Will you hold my umbrella? 1

ตอน 1

ร่ม / Umbrella

ปลายตุลา ฉันรู้สึกเหมือนกรุงเทพมีสามฤดู  คือฤดูฝน ฤดูฝนมาก และฤดูฝนมากที่สุด

ฝนตกไม่หยุดหย่อน ว่างเว้นเล็กน้อยอย่างไร้รูปแบบ

นักเตรียมการอย่างฉันจึงพกร่มติดตัว

ร่มไม่ได้ทำให้ฉันหงุดหงิด

ฉันหงุดหงิดเพราะต้องใช้ร่ม มันเป็นกระบวนการที่ยุ่งยาก

อย่างวันนี้ฝนกำลังตก รถกำลังติด และฉันคนขับได้แต่นั่งบ่นบ้าอยู่ในใจ

วันนี้เดดไลน์ต้องแวะซื้อของกลับเข้าบ้าน 

สิ่งต้องทำในอดีตที่ฝากไว้กับอนาคต

ในวันที่ฝนตกและลมแรง

เอ้ เอารายการของต้องซื้อมาด้วยรึเปล่านะ

คว้ากระเป๋ามาเปิดดู นั่นไง ทำรายการซะดิบดีและแล้วก็ทิ้งไว้ที่ออฟฟิซนั่นละ

ฉันมองไปที่ป้ายซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ฉันจับจ่ายซื้อของเป็นประจำ

มันอยู่ที่นั่นแต่ฉันไปไม่ถึง ไปไม่ถึง ไปไม่ถึง

เสียงนั้นสะท้อนก้องอยู่ในหัวของฉัน

ไม่ถึง ... ไม่ถึง ... ไม่ถึง

เอาละ รถติดเครื่องที่จอดอยู่กำลังจะได้เคลื่อนที่ ค่อยยังชั่วหน่อย

ฉันต้องขับรถผ่านจุดหมายปลายทางที่อยู่ฝั่งตรงข้ามไปอีกไกลทีเดียว

โอย ยูเทอร์นนี้มันไกลมาก และฉันก็ยังไม่ได้ผ่านเป้าหมายเลย

ฝนหนาเม็ดขึ้นทุกทีและลมก็แรงขึ้น ฉันเอี้ยวตัวดูเบาะหลัง

ร่ม ! ร่มอยู่ไหน !

ที่นี้ยุ่งละ ฉันขลุกขลักอยู่ในรถ กวาดตามองไปทั่ว

ไม่มี !

แทบจะโขกหัวกับพวงมาลัย แค่แทบเท่านั้นนะ

ช่างมัน ! วันนี้จะยอมเปียก !

ก็มันจำเป็นนี่นา

ดีละ ไม่ต้องกางร่มสู้ลมแรง

รถข้างหน้าโน้นเริ่มเคลื่อน

รถคันหน้าออกตัวแล้วหยุดกึก ฉันเบรค เกือบไป

เสียงบางอย่างกระทบขอบกระจกหลังแล้วกลิ้งมากระทบขอบเบาะ

ฉันหันไปยืดตัวชะเง้อมอง

ร่มอยู่นั่นเอง

ต้องให้ปลงซะก่อนถึงปรากฏ 

ร่มนะร่ม

*

จบตอนหนึ่ง