คุณจะถือร่มให้ฉันไหม 2 / Will you hold my umbrella ? 2

ตอน 2 ฉุกเฉิน / Emergency Call

ใกล้ยูเทอร์นเข้าไปทีละนิด ๆ ๆ
ฉันมองฝ่าสายฝนหนาหนักไปฝั่งตรงข้าม

ซุปเปอร์มาร์เก็ตอยู่ใกล้แค่นี้แต่เหมือนฝันอันแสนไกล

โอ๊ะนั่น ! นายคนนั้นเพื่อนบ้านผู้แปลกแยกนี่นา

เขาเรียกน้องสาวคนเดียวว่ายัยบ๊อง

ยัยบ๊องเพื่อนฉัน หาแนวร่วมระหว่างมื้ออาหารแสนอร่อย
ที่สมควรเก็บปากเก็บคำไว้เคี้ยวอย่างเดียว

หล่อนกลับแกล้งทำคำหล่น หลุดปากเรียกฉันว่ายัยโบ๊ะ !

ฉันรู้แหล่งที่มาทันที

ยกย่องกันไม่เบา ให้ฉันได้เป็นทั้งโก๊ะและบ๊อง

อย่ารู้เลยนะว่าจากวินาทีนั้นฉันเรียกเขาว่าอะไร

เขาน่ะเหรอ ได้ยินเต็มสองหูทีเดียว

ปลายวันหยุดเดือนมกรา หมาของฉันหลุดออกไปเจอเขาจูงหมาออกมาพอดี

มันพุ่งเข้าใส่ 

ฉันร้องเรียกเขาด้วยสมญาที่ตั้งให้

หลุดปากเรียกออกไปโดยไม่รู้ตัว

ไม่รู้ตัวจริง ๆ

"หลุดปาก"เป็นลักษณะกริยาหนึ่งของมนุษย์ที่ไม่อาจระบุได้ชัดเจนว่า เป็นคุณหรือเป็นโทษ

"คราวหน้าเรียกหมานะครับ" เขาบอกหลังปล่อยให้หมาเล่นสู้กันพอหอมปากหอมคอ

เขามีรถไว้จอด ถ้าใครถาม เขาคงบอกว่าลดภาวะโลกร้อน

เขา เดินไปตามถนนอย่างสบายในวันฝนตกหนัก ไม่มีร่ม ไม่มีเสื้อกันฝน

คงจะไปซื้อของเข้าบ้านเหมือนฉัน

ฉันมองรถติดเป็นแถวข้างหน้า สังเวชตัวเองที่ติดแหง่กอยู่ในรถ

จะเป็นเรื่องน่าเศร้าถ้าฉันไปถึงทีหลังคนที่เดินอยู่ฝั่งโน้น

โอ้ ฉันมาถึงก่อนเขา ก็มัวแต่ทอดน่องอยู่นี่

รถที่จอดอยู่ใกล้ตัวตึกกำลังออกพอดี ฉันรีบเข้าไปจ่อ

อย่างน้อยตัวฉันก็ยังแห้ง ส่วนเขาเปียกโชก

ที่ ๆ รถจอดห่างจากตัวตึกประมาณยี่สิบเมตร

ฉันเปิดประตูหน้าแล้วเปิดประตูหลังเพื่อหยิบร่ม

เมื่อเช้า น้อง ๆ ที่ติดรถไปโรงเรียนคงหยิบขึ้นไปวางไว้ข้างหลัง

ลมแรงกลายเป็นพายุ ฉันหลับหูหลับตาคว้าร่มแล้วล็อครถ

ลมยื้อร่มของฉันแทบหลุดมือ ฉันไม่ยอมปล่อย สู้ยิบตา

ฉันกางร่มได้ ฉันทำสำเร็จ !

แต่แล้วลมก็ทำร่มทรงดอกไม้คว่ำเป็นดอกไม้หงายบานแฉ่งลู่ลม

ฉันยังไม่ยอมแพ้ จะสู้ให้ถึงที่สุด

"ให้ผมช่วยมั้ยครับ" เสียงเขาผู้มีสมญานาม

ฉันส่ายหัว "ไม่ต้องค่ะ" ฉันเปล่งเสียงสู้เสียงลมฝน

แต่เขาก็ช่วยอยู่ดี

ร่มกลับมาอยู่ในรูปทรงปกติแล้ว
ฉันเกร็งแขนสู้ลมแรงจนเจ็บ

เขายังไม่แยกไป ฉันถามเขาว่า "คุณจะถือร่มให้ฉันไหม"

เขารับร่มไป หุบมัน แต่ยังคงถือไว้

"อย่ากางร่มในวันลมแรง"

ฉันไม่ปริปาก

"แผนดี ๆ มีไว้ให้ล้มเลิกเมื่อฟ้าฝนไม่เป็นใจ"

"อะไรนะคะ"

"เปียกแล้วจะหยิบร่มทำไม ถ้ารีบวิ่งเข้าไปจะเปียกน้อยกว่านี้มาก"

"นั่นซี" ฉันหัวเราะตัวเองอย่างกลั้นไม่อยู่ทำเขาหัวเราะไปด้วย

ระหว่างจับจ่าย "คุณมีรถไว้จอด"

"บรรเทาอาการโลกไข้ขึ้นครับ"

นั่นไงว่าแล้ว ...

"มีไว้ไม่ขับ" 

"เผื่อยายเป็นอะไรดึก ๆ"

"อ๋อ ไว้ใช้ยามฉุกเฉิน"

"ครับ เผื่อฉุกเฉิน"

แล้วเรื่องฉุกเฉินก็เกิดขึ้นกลางดึกคืนนั้น

เขาไข้ขึ้นสูง หอบ หายใจไม่ออก คนที่บ้านที่มียาย แม่ และน้อง ไม่มีใครขับรถเป็นสักคน

ยัยบ๊องโทร.หาฉันให้ช่วยขับรถพาพี่ชายไปโรงพยาบาล

ฉันกระโดดแต่งตัว

.. แล้วคว้าร่ม

*