Home Photo

Home Photo
Happy New Year 2019

สวัสดีปีใหม่ค่ะ
กว่าจะมาสวัสดีได้ก็ผ่านไปถึง 15 วันแล้ว
เวลาผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน
แต่เราก็ยังมีอีก 11 เดือนครึ่งที่เหลืออยู่ให้ได้ทำอะไร ๆอย่างที่ใจปรารถนา
ขอส่งความรู้สึกดี ๆ ส่งแรงกายและแรงใจ และความเบิกบานเป็นสุขถึงเพื่อนอ่านทุกคนค่ะ

ลงภาพวาดหมายเลข 5 ซึ่งเป็นภาพเล็กหรือภาพลองวาดในกระทู้ "บทกวีบนแคนวาส"แล้วนะคะ

จัสมิน
15 มกราคม 2562


10.8.53

ดวงตาคู่นั้นเป็นที่เก็บดวงดาว Where Two Stars were Kept


ดวงตาคู่นั้นเป็นที่เก็บดาวสองดวง

หลับตาเสียเถิด เสียงท่านผู้เฒ่าร้องบอก
ฟ้าโรยกำมะหยี่สีดำลงห่มบ้านเราแล้ว

เธอปิดเปลือกตา ดวงดาวลับหาย


เปลือกตาปิดสนิท
กระนั้นน้ำเอ่อท้นจากทะเลใน
ล้นรินจากเปลือกตาที่ปิดสนิท

เธอพึมพำบอกตนเอง
น้ำตาไม่ใช่ของฉัน
หากเป็นน้ำตาดวงดาว


แว่วเสียงผู้อาวุโสร้องบอก
ไปเถิดทหาร อย่าลืมปืนคู่มือและบรรดาอาวุธคู่กายเจ้า
รีบไปเสียก่อนที่ประตูเมืองจะปิดตาย

...
ชายหนุ่มดุ่มเดิน เงยหน้ามองฟ้าสีดำ
รัตติกาลกำลังทำหน้าที่ของมัน
ผู้คนเอนกายลงหลับนอน
เขาออกเดินทาง
 
คืนนี้เป็นคืนแรม
  ยิ่งฟ้ามืดเท่าไร ...
ดาวประจำเมืองยิ่งเจิดจ้าขึ้นเท่านั้น
แสงดาวสั่นพร่าเพราะหยดหยาดน้ำตาที่บ่าไหล
เขาเดินออกจากเมือง ทิ้งประตูที่ลั่นดาลไว้เบื้องหลัง


...


หญิงสาวลืมตาตื่นเพียงยินเสียงขันแรกของไก่บ้าน
เธอกระวีกระวาดออกสู่นอกชาน
ทอดสายตามองสวนดอกไม้นานาพันธุ์ที่เขาปลูกไว้

ดวงตาคู่นั้นกลายเป็นที่เก็บแปลงดอกไม้


ประตูเมืองปิด เปลือกตาพริ้มสนิท
เธอปิดเปลือกตาทุกคราราตรีมาเยือน
และลืมตาตื่นเพียงยินเสียงไก่ขันครั้งแรกในยามอรุณ.


*







7 ความคิดเห็น:

  1. แรงบันดาลใจมาจากวรรคหนึ่ง ใน ปิดดวงตาก่อนฟ้าปิดประตูเมือง
    โดยคุณสายฝน กวีพานแว่นฟ้า
    ผู้นำบทกวีกลอนเปล่าเข้าไปรับรางวัลเป็นครั้งแรก ..

    ...

    ตอบลบ
  2. ดวงตา

    ที่เก็บดวงดาว
    แปลงเก็บดอกไม้

    ...

    :)

    ตอบลบ
  3. ดีใจที่จันทร์มาอ่านบทนี้ค่ะ ...
    เขียนขึ้นใหม่ .. แล้วก็ยังไม่ได้เอาไปลงที่อื่น .
    ชอบบบนะคะบทนี้

    ตอบลบ
  4. จัสทำให้อยากเขียนบทกวี เขียนเองไม่ได้
    ศศิเลยเอาบทกวีของไพวรินทร์บนโต๊ะมา
    ตี้ต่างแทนทหารหนุ่ม ^^
    ________________________________________________

    รอยร้าวมิรับรู้ฤดูกาล ไพวรินทร์ ขาวงาม

    ในสายฝนฝนสาดกระหน่ำซัด
    ในสายลมลมพัดกระพือกล้า
    ในสายแดดแผดร้อนมิรู้รา
    ในสายใจใบ้บ้าและบอดบัง

    ฝนชะบาดแผลให้บาดเจ็บ
    ลมเหน็บรอยหนาวในผิวหนัง
    แดดเดือดระอุกริ้วจนผิวพัง
    ใจหวังสิ่งใดไม่ได้เลย

    วานนี้ใฝ่ว่าจะฝ่าฝัน
    ฝ่าไป่นิรันดร์อันเปิดเผย
    ฝันว่าไม้ดอกจะงอกเงย
    กลับไม่เคยเห็นมันตราบวันนี้

    รอหวังอีกวันที่ฝันใฝ่
    รอวันฝันให้ดอกไม้คลี่
    รอคอยประกายไฟในราตรี
    รอรับบทกวีคีตการ

    กัดดินกินทรายระบายโศก
    ถีบโลกเท้ากระทุ้งคล้ายฟุ้งซ่าน
    โลกดุจทางที่ทำด้วยน้ำตาล
    รอมดผ่านมาติดชีวิตตาย

    ในสายฝนคนหิวก็โหยหิว
    ในสายลมโลมริ้วหิวฤาหาย
    ในสายแดดหิวหาตาพร่างพราย
    ใจหม่นทุรนทุรายตลอดมา

    ฤๅเลิกรอดอกไม้บานในฝัน
    ไปมุ่งสร้างสวนสวรรค์ไปฟันฝ่า
    ไปตีหินประกายไฟฉายดวงตา
    ไปเริงร่าเพลงกวีที่กังวาน

    ข้ามฤดูทุกฤดู ฤดูร้าว
    ทุกย่างก้าวหันหลังเห็นทางผ่าน
    รอยร้าวมิรับรู้ฤดูกาล
    คงแต่รอยร้าวรานผ่านฤดูฯ


    __________________________
    พบทางร่วมร่วมทางอักษรจนได้นะจัส ^^
    ขอบคุณคุณไพวรินทร์ด้วยนะคะ

    ตอบลบ
  5. เข้ามามองปราดเห็นภาพนี้เลยค่ะ
    จัสเปลี่ยนภาพใหม่
    เหมาะกับบทกวี

    เอ้ จำรูปเก่าไม่ได้
    อะไรน้า..

    ตอบลบ
  6. รูปเก่าเป็นรูป ballerina ยืนเขย่งเท้าอยู่บนสะพาน

    ภาพนี้สวยจริง ๆ แต่ภาพเก่าก็สวย

    *

    ตอบลบ
  7. ขอบคุณค่ะจัสที่มาบอก จำได้ละ
    ชุดบัลเลต์สีเทา สวยเหมือนกัน
    ภาพนี้เหมาะกว่า ดวงตานี้เป็นที่เก็บดาวสองดวง
    เป็นภาพเล็กที่ข้างๆยังสวย ชัดอ่ะ

    ตอบลบ