ชั่วขณะแห่งนิรันดร

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

1. บ้านสีขาว

.

.

ฉันเนรเทศตัวเองจากบ้านสีขาว

ขณะต้นคูณสิ้นดอกเหลืองพรูพราว

ฝักยาวน้ำตาลดำกระทบกันกุกกุกกราวกราว

บ้างร่วงลงดินดังปึ๊กปั๊ก

ฝักคูณเกลื่อนกล่น ...

.

.

ฉันเนรเทศตัวเองจากบ้านสีขาว

ขณะตะแบกสาวผลิดอกออกช่อบานเต็มต้น

ก้อนเมฆฟ้าคราม ระบายเถาพวงคราม ก่อนหน้าเคยเขียวหม่น

ดอกหล่นวนพริ้วริ้วสาย คล้ายการเคลื่อนไหวของเครื่องบินแมงปอ

ปลิดปลิวตามกันมาร่อนจอดบนลานหญ้า

.

.

ฉันเนรเทศตัวเองจากบ้านสีขาว

ขณะปีบโทนยังให้ดอกแม้ยืนต้นเดียวดาย

คล้ายเธอเล่าบอกตอกย้ำถึงบางคุณค่า

สายลมเสน่หาพาดอกน้อยแสนหอม

วางลงใต้ต้นอย่างอ่อนโยน

.

.

ถึงวันนี้... ตะเบบูญ่ายืนต้นโกร๋นด้วยยังไม่ผลิใบอ่อน

ดอกชมพูจรหายไปกับสายลม

เหมือนไม่เคยมีมาก่อนดอกใบ...

ทิ้งต้นใว้อ้างอิง ย้ำย้อน...

.

.

หางนกยูงเริ่มผลัดใบ

ไม่นานจะเห็นดอกสีแดงเป็นกลุ่มก้อน

แสงร้อนจะลุกโชน ไม่ไว้หน้าพฤกษาใด

.

.

ฉันเนรเทศตัวเองจากบ้านสีขาว

ไปยังสถานที่ที่ไม่มีอะไรเป็นของฉันเลย

.

.

~

.

.2. เมื่อดาวหมดฟ้า

.

กลับมาที่เดิม... มองเส้นขอบฟ้า

ที่พระอาทิตย์ พระจันทร์ ดวงดาว เรือหาปลา...

จมหายไปในทะเล

ดีที่ไม่ใช่ฉันที่จมหาย

ดีที่ว่ายน้ำไม่แข็งพอ

.

.

คืนแรม

ทะเลยามดึก สีดำล้ำลึก หนาแน่นขุ่นข้นจริงหนอ

ฉันยื่นเท้าจ่อรีรอ

ไม่เอา ไม่ลอยคอ ไม่ยอมให้คลื่นกลืนกิน

.

.

เงยหน้ามองฟ้า...

ดาวสูง อย่าเพิ่งลงต่ำ ทะเลสีโคลนรอดูดลงไป

.

นั่นไง ! ดวงนั้นจมหายไปแล้ว

อีกหลายดวงกำลังตามไป

อีกดวง...

อีกหลายดวง

ฉันนั่งมองจนดาวหมดฟ้า

.

แล้ว พระอาทิตย์ก็โผล่ขึ้นมา

.

.

ฉันนั่งรอวันใหม่ ไม่ใช่เฝ้ามองวันเก่า

.

ในที่สุด วันใหม่ก็มาถึง

.

.

~

.

3. เพียงแค่คิด

.

คืนเพ็ญ

ใต้ร่มพิกุลบนเขาสูง ณ ห้อมห้วงทะเลตะวันออก

หว่างช่องโหว่ยอดไม้ จันทร์เต็มดวงส่องสว่าง

เหนือเส้นหนาแนวนอนคลับคล้ายผิวห้วงน้ำสวรรค์

ขีดเส้นใต้คืนสำคัญ คืนจันทร์เพ็ญ

.

.

เดือนงามกระจ่าง

ไม่มีหญิงงามหรือกระต่าย

ไม่มีอะไรอื่น...

นอกจากเดือนกับรัศมีเรืองรอง

.

.

รัศมีจันทร์มาจากข้างนอก หากฉันเลือกเชื่อว่ามาจากข้างใน

คืนสันโดษนี้เป็นคืนจันทร์เต็มดวงของฉัน ชีวิตของฉัน

ชีวิตที่ครองความคิด จิตวิญญาณ ความรู้สึก...

ทั้งหมดเป็นของฉัน

.

.

ใครหรือจะปล้นตัวตนของใครได้

ฉันจักอยู่และตายไปกับมัน

เช่นเดียวกับคนอื่นอื่น

.

.

ในช่วงเวลา ”เพียงแค่คิด”

คำตอบที่รู้อยู่แล้ว ได้รับการยืนยัน

.

.

~

.

4. ชั่วขณะแห่งนิรันดร

.

ขณะคนอื่นพากันเดินขึ้นสู่วัดมาบจันทร์บนเขาสูง

ฉันเดินทอดน่องอย่างสำรวมอยู่บนเนินลาดชันเพียงลำพัง

ใต้แสงสีเหลืองของโคมไฟถนน

ฉันเห็นดอกปีบบอบบางสีขาว นอนนิ่งอยู่ริมถนนคอนกรีตสะอาดสะอ้าน

ฉันเก็บเพียงดอกเดียว ยกขึ้นดอมดมอย่างทนุถนอม

ดอกไม้จากต้นสูงสล้าง หมดแรงทิ้งตัวลงสู่พื้น

เช่นเดียวกับสรรพสิ่งบนผืนโลก

.

.

ฉันนำดอกไม้ที่เก็บมา วางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง

มองดอกน้อยอ่อนระทวยบนแผ่นไม้

กลิ่นหอมกรุ่นกระจายทั่วบริเวณเล็กเล็ก ในโลกใบเล็กของฉัน

หอมนาน...หอมทนแม้ยามกรอบแห้งเป็นสีน้ำตาล

.

.

เมื่อพูดถึงดอกไม้ดอกนี้

ย่อมนึกถึงกลิ่นหอมที่บ่งบอกคำจำกัดความของเธอ

ดอกปีบ กาสะลอง ทรีจัสมิน

.

.

ในค่ำคืนนั้น ฉันหลับตาก่อนยื่นมือออกไป...

จมูกรับรู้กลิ่นหอมเคยคุ้น

บางอย่างเล็กเล็กนุ่มนุ่มถูกโปรยลงสู่อุ้งมือว่างเปล่า

กลิ่นหอมกำจาย

.

.

ฉันยิ้ม...ก่อนลืมตาขึ้นมอง

ดอกขาวใต้ต้นที่ฉันไม่ได้เก็บ

.

ในชั่วขณะแสนสั้น

พลันระลึกรู้... ว่ากำลังสัมผัสเสี้ยวหนึ่งแห่งนิรันดร

ผ่านกอบดอกไม้ไร้น้ำหนัก

ฉันก้มลงจุมพิตดอกไม้ในอุ้งมือ

.... อย่างรู้คุณ .....

.

.

.

.

.

.

.