รวงรัง The Nest

ในความหม่นมัวของแสงวัน ท่ามความสว่างของแสงคืน ใครหรืออยู่เคียงข้าง ?

ใครคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม ย่อมมิใช่เพียงคนพเนจรเซซังพลัดมา

หากเป็นผู้เลือกและถูกเลือก

ภาพอดีตแจ่มชัด หายลับไปในความฝันเก่า ๆ

อนาคตเล่า ... ลางเลือน

“จับวันนี้ไว้ให้มั่น และใช้มันให้คุ้มค่า” ถ้อยคำในหนังสือเล่มหนึ่งกระซิบบอก

เขาจะสร้างรวงรังและสวนฝันขึ้นมาใหม่ด้วยแรงพลังที่เหลืออยู่

เขาเชื่อเช่นนั้น

1. ตริตรอง

บางครา ฝนไม่โปรยสาย แต่เทลงมาเหมือนฟ้ารั่ว

บ่อยครั้งเกินไปในหนึ่งชีวิต

แสงแดดไม่ลูบไล้ หากแผดเผาจนแสบร้อน

จากความอัศจรรย์ใจเหลือเชื่อ แปรเปลี่ยน สู่ความไม่อยากเชื่อ !

สิ่งที่ผ่านเข้ามา เหวี่ยงเราจากสุดขอบหนึ่งไปยังอีกสุดขอบหนึ่ง

ดุจนั่งอยู่บนชิงช้าสูงลิ่วของนักกายกรรม ณ โรงละครสัตว์แห่งการดำรงอยู่

เบื้องล่างปราศจากสิ่งรองรับ

เตรียมพร้อมหรือยังความกล้า ?

พร้อมกระโดดข้ามหุบเหวแห่งความสับสนแห่งยุคสมัยของเราแล้วหรือยัง ?

เราจะกระโดดถึงฝั่งนั่นไหม ?

หรือจะร่วงลงสู่ห้วงลึกของความพลาดหวัง

ศรัทธาของเราอยู่ที่ไหน ?

2. มองยุคสมัย

การต่อสู้ไม่เคยสิ้นสุด

การต่อสู่ในสมรภูมิ เปลี่ยนเป็นการรบแบบกองโจร

กระทั่งการฆ่าหมู่โดยใช้คนติดอาวุธ สังเวยชีพเพื่อแลกเนื้อที่ในสวรรค์

ท่วงท่าของเหล่าอัศวินแปรเปลี่ยนไปสิ้นเชิง

ชายคนหนึ่งเดินก้มหน้างุดเข้าสู่ห้างสรรพสินค้าโลก

ตูม ! ผู้คนล้มฟุบบาดเจ็บ ล้มตาย

ลีลาผงาดบนหลังม้าของผองอัศวิน จารึกอยู่ในประวัติศาตร์ ... เนิ่นนาน

กลายเป็นเทพนิยายคลาสสิคบนแผ่นฟีล์ม

ความจริงในศตวรรษก่อนเก่า ... ก็แค่ฝันไป

ลีลาอัศวินแห่งยุคสมัย บัดนี้คือท่าทีโจรซ่อนเร้น

สงครามอันเป็นที่จดจำ

สมรภูมิโชกเลือดบนแผ่นดิน

กลายเป็นโต๊ะประชุมเปื้อนน้ำลาย

การต่อสู้เพื่อมาตุภูมิ กลายเป็นการต่อสู้ทำสงครามเศรษฐกิจ

ชายหนุ่มและหญิงสาวแห่งยุคสมัย ว่ายเวียนอยู่ในมหรรณพแห่งความสับสน

ใครเล่าจักกอบกู้ ?
.

3. เส้นทางที่ทอดยาว

เส้นทางทอดยาวไกล

ถนนเลี้ยวลดคดเคี้ยว ดิ่งชันแล้วลาดลง จนไม่เห็นทางข้างหน้า

กระนั้นเรา หนุ่มสาวแห่งยุคสมัย ต่างก้าวเดินต่อไป ... แม้เหนื่อยหนัก

ในมือถือไม้เท้าประคองตัว

ยุคสมัยโทรมทรุด

ศิลปะโทรมทรุด

ระบบนายทุนดำเนินกลยุทธชาญฉลาด

กลืนกินหลากสิ่งดีงาม

ผู้บริโภค ว่ายแหวกอยู่ในมหาชเลแห่งการมอมเมา ทั้งโดยรู้ตัวและไม่รู้ตัว

คนเพียงกระหยิบมือหันหน้าสู้ ปะทะกระแสบ่าทะลักล้นรุนแรง

ล้มลงระเนระนาดเหมือนต้นไม้ในพายุ

เช่นนี้แล้ว วันพรุ่งจักเป็นเช่นใด
.

4. รวงรังของเขา

บ้านหลังนั้น มิได้อยู่บนผืนดินแดงเช่นหลังเก่า

หากปลูกสร้างบนผืนดินสีน้ำตาลเข้มแห่งแดนเหนือ

ผักในสวน ไม้ดอก ไม้ใบดูงามดี

แปลงดอกดาวกระจายข้างทางทอดยาวสู่ตัวบ้าน

เบ่งบานเปล่งประกายเหลืองส้มอยู่ใต้แดดอุ่น

เอนโอนไหวไหวล้อสายลมอ่อนโยน

ทานตะวันกับเฟื่องฟ้าริมรั้ว สนทนากันมิรู้จบ

บัวสายสีชมพูสดแช่น้ำชุ่มสบายในบึงใหญ่

นกน้ำกระโดดไปมาบนใบบัว จับตามองหาปลาเพื่อท้องอิ่ม

ในบ้านน้อยนั้น ... ควันสีขาวจางจากพวยกาอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ

สิ่งจับต้องไม่ได้สองสิ่ง ดูคล้ายจับต้องได้เพราะกันและกัน

ไอน้ำ กับ อากาศ
ท่ามความร้อนหนาวแห่งฤดูกาล

เขาคว้าปากกาขึ้นเขียนบทกวีบทใหม่บนกระดาษ

เขียนความขมหวานวันวาน

เขียนความหวังของวันพรุ่ง

ก่อนหน้านี้ ณ ที่แห่งหนึ่งบนโลกใบใหญ่

ทั้งโดยรู้ตัวและไม่รู้ตัว ใครอีกคนเฝ้ารอเวลา

วันที่สองคนเดินทางมาพบกัน

ตระหนักว่า เมื่อวันนั้นมาถึง จะไม่มีสิ่งใดเข้าขัดขวางหรือหยุดได้

วันนี้จึงมีเธออยู่ใกล้ ๆ ชีวิตไม่แล้งไร้เช่นวันก่อน

อุดมสมบูรณ์ รุ่มรวยทั้งทุกข์สุข

และเหลือเฟือ ... เมี่อเพื่อนรักสักคนแวะมาเยี่ยมเยียน

.

.

.

. *แด่หนุ่มสาวแห่งยุคสมัยทุกคน

ผู้เฝ้าตริตรอง มองยุคสมัยอยู่บนเส้นทางยาวไกล

ผู้ไม่หยุดแสวงหา

เพื่อค้นพบรวงรังแท้จริง.*

.

.

.

.

.