คนเดินทางกับข้างวิถึ (3) (Vincent van Gogh, Letter to Theo)

ข้างวิถีของคนเดินทาง
(ข้อความในจดหมายจากวินเซนต์ถึงธีโอน้องชาย)

เธอบอกว่า พ่อมีหลายอย่างต้องคิด
แต่ฉันเชื่อว่า สิ่งมากมายที่พ่อคิด
ทำให้พ่อไม่ต้องคิดสิ่งที่จำเป็นต้องคิด

ปีแล้วปีเล่า
สิ่งที่พ่อคิดไม่ใช่สิ่งสำคัญ และนั่นคือประเด็น
พ่อไม่เคยรู้เลยว่า บางสิ่งต้องการการประนีประนอมและการยอมรับ
ดีแล้ว ปล่อยพ่อไว้กับสิ่งอื่น ๆ เถิด

ฉันเริ่มถามตัวเองว่า "แล้วฉันล่ะ กำลังยึดติดกับ "สิ่งอื่น ๆ" ใช่ไหม
พ่อจะพูดว่า "เราดีต่อเธอเสมอ"
แล้วฉันก็จะพูดว่า ...
"อ้อ อย่างนั้นหรือ พ่ออาจพึงพอใจ แต่ผมไม่"


เวลานี้เธอหวาดกลัวความธรรมดา
“ความธรรมดา” ในความหมายที่เลวร้ายที่สุดของคำนี้
อย่างไรเล่า เพื่อความไม่ธรรมดา เธอพร้อมจะเข่นฆ่า
ยินยอมให้สิ่งดีที่สุดแห่งดวงวิญญาณ มอดดับลงอย่างนั้นหรือ

หากเป็นเช่นนั้น ความกลัวของเธอจะเป็นจริง

เราจะเป็นคนธรรมดาได้อย่างไร
ด้วยการยินยอมทำตามสิ่งที่โลกกำหนด
ทำอย่างหนึ่งในวันนี้และทำอีกอย่างในวันพรุ่งหรือ
ทำโดยมิโต้แย้งต่อโลก
เพื่อปกป้องตัวเองจากความคิดสาธารณะ
อย่างนั้นหรือ

ในขณะนี้ ฉันขอพูดกับเธอเช่นพี่ต่อน้อง เช่นเพื่อนต่อเพื่อน
แม้วัยเยาว์ของเธอหม่นมัวเคร่งเครียด
ในอนาคต เรามาแสวงหาแสงอ่อนละมุนกันเถิด
แสงซึ่งฉันไม่อาจหานามใดมาเรียกขานได้ดีกว่า
รังสีแห่งแสงขาวหรือรังสีแห่งความดีงาม

แล้วก็น้องชาย ยังมีอีกสิ่งหนึ่ง
ในช่วงเวลาที่ชีวิตของเธอยังตอบรับการสะท้อนกลับทางความคิดได้อย่่างลุ่มลึก
ฉันเชื่อว่าเธอตกอยู่ในอันตราย เพราะมองหลายสิ่งยิ่งใหญ่อย่างบิดเบือน
และฉันเชื่อว่า เธอควรตรวจตราภาพชีวิตในวันข้างหน้าให้ละเอียดถี่ถ้วน
ผลลัพธ์ที่ได้ จะทำให้ชีวิตของเธอดีขึ้น

ฉันไม่ได้พูดเช่นฉันรู้ แต่เธอไม่รู้
หากพูด เพราะพบว่า การบอกคน ๆ หนึ่งว่าผิดหรือถูกนั้นยากเย็นขึ้นทุกที
อย่างไรก็ตาม ทุก ๆ การร่ำเรียน
ทุก ๆ ความพยายามสู่การวาด
ทุก ๆ ความรักครั้งใหม่
ทุกการดิ้นรนไปกับธรรมชาติ
ไม่ว่าสำเร็จหรือล้มเหลว
ต่างนำฉันย่างก้าวใกล้จุดหมายเข้าไปทุกที
แม้ไม่มั่นคง

น้องชาย จริงที่ฉันเริ่มต้นด้วยการกลืนกลั้นหยาดน้ำตา
หากยังคงมีความหวังเงียบ ๆ ผสมปนเปอยู่กับความโศกทั้งหมดนั้น
ปีแรก ๆ แห่งการดิ้นรน อาจเป็นปีของการหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความโศก
แต่ก็ช่างมันเถิด

เราจะดูกันต่อไป บนระยะทางแสนไกล
เราอาจมีความหวังเล็ก ๆ เงียบ ๆ
ถึงช่วงเวลาของการเก็บเกี่ยว


~