โลกที่กลับกัน / Reverse World

 ฉันชอบมองไปไกล ๆ ไกลเท่าที่สายตาจะมองถึง

ในระดับสายตา ฉันพบผู้คน

บางขณะเวลา ฉันเลือกสถานที่บางแห่งเพื่อนิ่งมองผู้คนสัญจรผ่านไปผ่านมาอย่างไม่เบื่อหน่าย

เลยระดับสายตาขึ้นไป ฉันพบสิ่งก่อสร้าง บ้าน ตึกแถว

เลยขึ้นไปอีก ฉันเห็นสายไฟระโยงระยางจากเสาหนึ่งไปอีกเสาหนึ่ง

และไม้ใหญ่ที่กิ่งก้านเคยยื่นเข้าไปใกล้สายไฟถูกตัด

แขนขาขาดยืนต้นเรียงรายเป็นแถว

เลยขึ้นไป ฉันเห็นตึกสูง ตึกระฟ้า

สิ่งเหล่านั้นบดบังความว่าง

ฉันจึงมองสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ

สายตาที่แสวงหาความว่าง ย่อมพบความว่าง

ณ ที่สูงสุดเท่าที่ดวงตาจะมองถึง

ท้องฟ้า

ความว่างที่ไม่ว่างเปล่า

ความว่างทำให้จิตใจสงบ ความสงบก่อเกิดแรงบันดาลใจ

ณ ที่แห่งนั้น ความจริงและจินตนาการหลอมรวมเป็นบางสิ่ง

บางสิ่งที่เมื่อบังเกิดขึ้นแล้วทำให้เป็นสุข

มีสถานที่บางแห่งบนพื้นโลกที่ทำให้ฉันได้สัมผัสความโล่งว่าง

ฉันชอบไปที่นั่น ต้นไม้ใหญ่ยืนต้น

ต้นยางนาใหญ่ขนาดสามคนโอบ ต้นไทรที่มีหนวดยาวสีน้ำตาล

สนามหญ้ากว้างเขียวและทางเดินแคบ ๆ คดเคี้ยว

สะพานข้ามสระบัวที่ทำให้นึกถึงสะพานไม้ของโมเนย์

ที่นั่น ฉันยังสามารถมองท้องฟ้าทั้งในแนวดิ่งและแนวนอน

แนวดิ่งผ่านเงาไม้ แนวนอนผ่านทะเล

ที่นั่น ฉันรู้ว่าฉันจะพบใคร

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นและชื่อของเขาก็โผล่บนหน้าจอพร้อมกัน

ฉันรับสาย

"โทรหาผมมีอะไรหรือเปล่า"

ฉันไม่แสดงความแปลกใจ และไม่พูดอะไร

ใครที่ฉันจะพบที่นั่นคือชายที่อยู่ในโลกที่กลับกัน

คุณสมบัติของเขาอยู่ที่ความสามารถเสมือนจะ"สวมรองเท้าของคนอื่น"ได้ทุกครั้งที่ต้องการ
การทำเช่นนั้นทำให้อีกฝ่ายต้องสวมรองเท้าของเขา
หรือในทางกลับกัน

ซึ่งหมายความว่า เขาจะสะท้อนการกระทำของฉันออกมาอย่างชัดเจน

ด้วยการ"สลับที่กัน"

เมื่อ "สลับที่กัน" ฉันจะเห็นภาพสะท้อนการกระทำและผลที่เกิดขึ้นจากมุมมองของเขา

บางครั้งการสลับที่ทำให้ฉันสะท้อนใจ บางครั้งสลดใจ เสียใจกับการกระทำของตัวเอง
แต่ฉันไม่ร้องไห้
จิตใจฉันไม่ได้กระด้างเย็นชา แต่เป็นเพราะมัวแต่ไล่เรียงสิ่งที่เขาพูดกับสิ่งที่ฉันได้ทำลงไป
การสลับที่บ้างและไม่สลับที่บ้างทำให้ฉันงงงวย

บ่อยครั้งใจฉันผ่อ หัวใจลดขนาด ทิ้งที่ว่างโหวงเหวงไว้ในอก

กระนั้นไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ

ทุกครั้งที่ใครก็ตามสวมรองเท้าของคนอื่น คน ๆ นั้นต้องถอดรองเท้าของตัวเองออกเสียก่อน

และเมื่อใครคนหนึ่งทำให้คนอีกคนหนึ่งสวมรองเท้าของเขา
เขาต้องพร้อมที่จะสวมรองเท้าของอีกฝ่ายด้วย

"คุณน่าจะสวมรองเท้าของฉันมั่ง"
"ผมสวมมันอยู่"
ฉันก้มมองเท้าของตัวเองในรองเท้าใหญ่ ๆ ของเขา
เหลือบมองรองเท้าของฉันที่ถอดทิ้งไว้บนผืนหญ้า
มันยังอยู่ที่นั่น

ตรงโน้นมีแผ่นหิน มันไม่เคยอยู่ที่นั่นมาก่อน
 ฉันเดินเข้าไปมองและอ่านตัวหนังสือ
มันจารึกไว้ว่า

มรณะ 30 พฤศจิกายน 2008

ชาตะ 1 ธันวาคม 2008

และข้างล่างคือชื่อของฉันเอง

ในโลกที่กลับกัน การเกิดกับการตายไม่แตกต่าง

ชื่อก็ไม่แตกต่าง

เพราะทุกอย่างคือการสลับที่กัน

*