เด็กหญิงตัวน้อยกลับเข้ามาในบ้าน "แม่คะ ทำไมวันนี้มืด"
"วันนี้ไม่มีแสงแดด"
"ทำไมถึงไม่มีแสงแดดล่ะคะ"
แม่เดินออกไปที่ระเบียง "เห็นมั้ยลูก เมฆเต็มท้องฟ้า บังพระอาทิตย์ แดดเลยส่องลงมาไม่ได้"
"แล้วเมื่อไหร่เมฆจะหมดล่ะคะ"
"ถ้าเมฆกลายเป็นฝนตกลงมา เมฆก็จะหมดไป"
"แล้วถ้าฝนไม่ตกล่ะคะ"
"บางทีจะมีลมแรง ๆ พัดเมฆลอยไปที่อื่น"
เด็กหญิงอมลมไว้จนแก้มโป่ง เธอแหงนหน้าเป่ามันออกไป
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เธอทำเช่นนี้จนแม่ออกมาพบเข้า
"นั่นลูกทำอะไร"
"เป่าเมฆให้ลอยไปที่อื่น"
"ลูกทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ลมจากปากของลูกไปไม่ถึงบนฟ้า"
เด็กหญิงนั่งลงอย่างหมดแรง
"ลูกจะเป่าเมฆไปทำไม ลูกไม่ชอบเมฆเหรอคะ"
"หนูไม่ได้ไม่ชอบเมฆ หนูแค่อยากให่แดดออก"
ผ่านไปหลายปี เธอยังไม่ลืมคำแม่
"ลูกต้องรู้จักรอ เดี๋ยวแดดก็ออก"
เธอยังจำวันนั้นได้ดี
เธอตามแม่เข้าไปในบ้าน แม่ปิ้งขนมปังตัดเป็นชิ้นพอคำ แม่เทนมข้นหวานลงในถ้วยไว้จิ้มขนมปัง แล้วแม่ก็ชงโกโก้ให้
เธอรับประทานมันอย่างเอร็ดอร่อยจนลืมวันที่มืดหม่น
ทันใดแสงแดดก็สาดส่องเข้ามาในห้อง
เธอวิ่งออกไป
มองทุกสิ่งใต้แสงแดดเจิดจ้า
เธอเงยหน้ามองฟ้า
"ขอบคุณนะก้อนเมฆ หนูไม่ได้ไม่ชอบก้อนเมฆนะคะ หนูแค่อยากให้แดดออก"
*
*
ชัดเจน
ตอบลบอย่างไม่โจ่งแจ้ง
ยากนะคะ
ชอบมากเลยค่ะ
ชอบ
MinMintra