ลูกหมาสีน้ำตาลหน้าร้านหนังสือ / Never say goodbye

อลิซ ถ่ายรูปไว้หลายปีก่อน

งันเงียบเฉียบชา เงี่ยฟังเสียงวงล้อรัตติกาลเคลื่อนผ่าน เนิบช้า

หมาป่วยตื่นมามองหาเจ้าของ

สายตาพบกัน พลันยินเสียงเรียกผ่านแววตา

โหยหารสสัมผัสและน้ำเสียงปลอบโยนที่คุ้นชิน

สองสามนาทีระหว่างสนองตอบ

อาการเหนื่อยหอบค่อยทุเลา

หมาแก่สีน้ำตาลก็หลับลงอีกครั้ง

ลูกหมาสีน้ำตาลหน้าร้านหนังสือ

ตัวเล็กที่สุดในจำนวนลูกหมาแปดตัว

บอบบางปวกเปียก

ตะเกียกตะกายไม่ถึงนมแม่

หมาข้างถนนที่อ่อนแอ ยากที่จะเอาตัวรอด

มันอาจตายในไม่ช้า มันอาจตายพรุ่งนี้

ชี้ชัดอัดแน่นลงในความรู้สึกของฉัน

เมื่อหัวใจนำทาง เหตุผลก็เป็นอันตกไป

ฉันอุ้มมันขึ้นรถให้มันนอนอยู่ในอุ้งมือ

ถึงบ้านแล้ว ฉันใช้สำลีชุบน้ำอุ่นเช็ดตัว ชงนมให้มันกินจากขวดที่ซื้อมาจากคลีนิคของสัตวแพทย์
ดูแลมันอย่างดี

ตั้งชื่อมันว่าอลิซ

โยนความรับผิดชอบให้คนอื่น ๆ เมื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน และเมื่อไกลห่าง

ฉันคงไม่ได้พบเจอความตายเร็วกว่าใคร ๆ 

แม้ฉันมักพูดเช่นนั้น

ฉันคงไม่ได้พบเจอความตายก่อนวัยวันเพียงคนเดียว

 ฉันคงไม่ได้พบเจอความตายบ่อยกว่าใคร ๆ 

แม้ฉันคิดเช่นนั้น

ความตายทำให้รู้สึกเหมือนตัวเล็กนิดเดียว

ทั้งที่อยากรู้สึกว่าตัวใหญ่ขึ้น แข็งแกร่งขึ้น

ขณะรบรับขับเคี่ยวกับความเจ็บป่วยและความตาย

กระนั้น
ไม่มีทางวางมือ 

ทำสิ่งที่ต้องทำให้ดีที่สุดแม้หดหู่

เพื่อชีวิตหนึ่งในโลกใบเล็กของฉัน

ไม่อาจลืมรสชาติขื่นขมคราวเสียใจ

เมื่อชีวิตหนึ่งจากไป

อย่างเดียวดาย

ทุกครั้งที่กล่าวลา ฉันตายไปทีละน้อย

ฉันจึงไม่กล่าวคำลา

อย่าต่อว่ากันเลย

บางที ฉันอาจบอกว่า

จนกว่าเราจะพบกัน
ฉันคงพูดได้เพียงเท่านั้น

*

Every time we say goodbye, I die a little.

*

ภาพล่าสุดตอนไม่สบาย

Never say goodbye.

อลิซ หมาแก่ที่เคยเป็นลูกหมาสีน้ำตาลหน้าร้านหนังสือ จากไปแล้ว
1/11/2012
เที่ยงคืนเมื่อวานหอบหนัก ๆ หยุดสักพักก็หอบอีก
มองหน้าจัสกับประตูตลอด เสียงรถผ่านก็ชะเง้อคอคอยเจดี
เจดีกลับมา เรานั่งอยู่ด้วยกันกับอลิซ เธอหลับแล้วเจดีก็ไปห้อง
ตื่นมาตอนเช้า มองตัวเธอก่อนเลย แต่เธอนอนนิ่ง อลิซไม่หายใจแล้ว
จัสไม่บอกลา
บอกว่าแล้วเจอกันนะอลิซ

http://www.youtube.com/watch?v=E2j-frfK-yg

แล้วเจอกัน

*