ของฝากจากสายลม / A souvenir from the wind

ยามเช้าวันนั้น แสงและเงากำลังพูดคุยผ่านใบไผ่

แดดฉายลายลูกไม้ไหวโอนบนกำแพงขาว

ราวแสงเงาร้องเพลงผ่านบทสนทนาที่รื่นรมย์

ดอกไม้น้อยบอบบาง ม่วงอมฟ้าเจือจาง

อาจรุ่งสางจุ่มพู่กันในสีน้ำแตะแต้มแต่เพียงแผ่วเบา

ก่อนสายลมเอามาวางไว้กลางผืนหญ้า

"เราเรียกของฝากจากสายลมว่าม่วงเช้า มอร์นิ่งไวโอเล็ตจะดีไหม"

แสงพูดกับเงา

ชื่อที่ได้มาคงเปรียบเสมือนคำเชื้อเชิญ

ดอกไม้แปลกหน้าเบ่งบานแพร่ขยาย

ระบายสีม่วงเช้าทั้งในสวนและบทกวี

เวลาคลี่บานนั้นแสนสั้น

แดดสายของวันมันแรงร้อน

ม่วงเช้าหุบกลีบรีบเข้านอน

แดดเช้าอ่อนอ่อนค่อยย้อนคืน

คล้ายรักทักทายทุกยามเช้า

ไม่ว่าฟ้าเหงาหรือสดชื่น

ฤดูกาลผ่านผันยังหยัดยืน

พันหมื่นม่วงเช้าเจ้าคลี่บาน

ความแน่นอนของยามเช้า

แน่นอนเช่นการปรากฎของดวงตะวัน

เธอคือความแน่นอนของทุกยาม

ทั้งยามมีและไม่มี

ดอกไม้ขนาดเท่าปลายก้อย

ม่วงดอกจ้อยที่ลอยมากับลม

กลายเป็นส่วนหนึ่งของบางสิ่ง

และอีกหลายอย่าง

ม่วงเช้า

มอร์นิ่งไวโอเล็ตของเราผู้พบเจอ

ม่วงเช้า / Our Morning Violet

*

Love The Earth, Cherish The Earth, Save The Earth