อย่ามองความมืดด้วยดวงตา Don't Use Your Eyes In Darkness

เขามองความมืดด้วยดวงตา เขาจึงปรารถนาแสงไฟ

สองมือคลำไขว่ควานหาเทียนไขในสีดำ

ต้องมีสักเล่มหรอกที่หิ้งหนังสือ ในตู้ หรือบนโต๊ะ

ไม่ช้าฉันจะพบมัน

และแล้วเมื่อนั้น ฉันจะลงนั่งเขียนบทกวีบทใหม่

แด่เธอ ผู้ไม่อยู่ตรงนี้

*

สองเท้าสะเปะสะปะค่อยก้าวย่างอย่างระมัดระวัง

พลันแว่วเสียงระฆังสายลมจากแสนไกล

เขาเงี่ยหูฟัง

ความเงียบงันอันอึงอลแตกสานซ่านเซ็น

กระจัดกระจายไปหลบซ่อนอยู่ในความเงียบที่เงียบยิ่งกว่า

ความเหงาที่เหงายิ่งกว่า

ความเศร้าที่เศร้ายิ่งกว่า

ดั่งที่เขาเคยว่าไว้ในบทกวี แด่เธอ

ผู้ไม่อยู่ตรงนั้น

*

สะดุดทรุดล้ม เขาโหยหา ปรารถนาจะร่ำไห้

แต่น้ำตาสักหยดก็ไม่ยอมไหล อยากปลดปล่อยน้ำในใจให้ทะลักล้นออกไปจากร่าง

เมื่อแสงสางส่องรอดหน้าต่าง

หวังเหลือเพียงซากกายหุ้มห่อกล่องแห่งความจดจำ

ที่หัวใจในนั้นไม่เคยหยุดเต้น

*

“เราจะวางความรักดีดีไว้ในโลก”

บนเขาสูงบ่ายวันนั้น เขาบอกกล่าว

“ค่ะ เราจะวางความรักดีดีไว้ในโลก

หากเมื่อฉันต้องจากไป

อย่าหยุดวางความรักของฉันไว้ในโลกด้วยนะคะ”

... เธอเลี่ยงหลบความหวั่นไหว ปรายตามองป่าสัก

ต้นสักกำลังออกดอก

“ฉันสงสัยว่าดอกสักหอมหรือเปล่า”

“ไม่รู้ซี”

จนวันนี้ แม้จนวันนี้ เขาก็ยังไม่รู้

จะแสวงหาคำตอบเพื่ออะไรในเมื่อหอมดอกสักอวลกรุ่นนับแต่วันนั้น

ด้วยคำถามของเธอ

*

ภาพในมโนนึกแจ่มกระจ่าง ชัดเจนเช่นความรู้สึก เขาพรั่นพรึง

เป็นเช่นนั้น ในความมืด ฉันเห็นด้วยดวงใจ ไม่ใช่ด้วยดวงตา

ความปรารถนาที่เห็นพ้อง จะต้องดำเนินต่อไป

แม้เธอไม่ได้อยู่ที่ไหนเลย

*

ในความเจิดจ้าของแสงเช้าบนดาวเคราะห์ดวงเดียวกัน

เธอ

หลับตา.

*