Irene Sheri "Music to My Ear"คืนนั้น รุ่งสางเพิ่งถึงหมู่เกาะโซโลมอน มืดมนจนฉันไม่คิดว่าคืนดึกจะมืดมนได้กว่านี้
ฉันปล่อยหมาทั้งห้าออกไปในสวน หล่อดี นักกระโดดสูง ฉายาหมาละครสัตว์ ดีดตัวขึ้นไปแตะขอบบนประตูรั้ว แล้วหายลับ
เวลาหยุดพัก เข็มนาฬิกาเหมือนหยุดเดิน
หล่อดีกลับมาพร้อมปีศาจนามความเจ็บปวด มันอวดศักดาผ่านเสียงร้องโหยหวน ปฏิเสธแสงสว่างและการแตะต้องของความรัก
หมาของฉันร้องจนหมดแรง มันกำลังเดินทางสู่ดินแดนใหม่ที่ไม่มีฉัน ความหวังฝากไว้กับรุ่งสางที่อ้อยอิ่งอยู่ควีนส์แลนด์
ตื่นกลัว เศร้าสร้อย ความตายก่อนเวลา...ฉันรู้จักมันดี
น้ำตาแรกใกล้จะหยด สัญญาณหนึ่งก็มาถึง
“คุณทำให้ผมตื่น เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
แสงเช้าขับไล่ความมืดมิด ผ้าห่มที่มองไม่เห็นของเขาห่อหุ้มฉัน น้ำแข็งข้างในละลาย กลายเป็นน้ำผึ้งอุ่นอุ่นใต้แดดบ่าย
ยามพระอาทิตย์ค้างเติ่งเหนือแผ่นดินอื่น เราเฝ้ารอรูปธรรมของยามเช้า แม้ฉันตระหนักดีว่ายามเช้าได้มาถึงแล้ว
*
ทรามวัย หมายิ้มสวยถูกปีศาจลมชักเข้าสิง มันทำให้ทรามวัยแข็งเกร็ง ตากลับ มันเอาของเหลวจำนวนมากออกจากร่าง มันทำให้ชัก มันทำให้หยุด ทำให้เดินวนเป็นวงกลม แล้วชักอีก ปีศาจเงียบหายไปนานหลายเดือน
คืนนั้น กรุงเทพอยู่ใต้แสงดาว รุ่งสางยังอยู่เหนือบริสเบน ปีศาจกลับมาเล่นงานเหยื่อของมันถึงแปดครั้ง ฉันกอดทรามวัยและปีศาจในตัวมันไว้
สัญญาณเรียกดังขึ้น ...จากเขา "ปลุกผมทำไมครับ มีอะไร” เสียงชัดเจนอยู่ข้างหู “ทรามวัยจะปลอดภัย มันจะไม่เป็นไร คุณจะไม่เป็นไร”
ในชั่วขณะระหว่างความเป็นความตาย ไม่มีคำหวานใด หวานยิ่งไปกว่าความอ่อนโยนที่ทำให้ฉันอุ่นใจอยู่ในความเชื่อ
เช้าที่มาถึงก่อนเช้า
*
คืนนี้สำหรับฉัน กรุงเทพกำลังชะเง้อชะแง้รอเช้าใหม่อย่างกระวนกระวาย คืนวิกฤตอีกคืน มีเราเท่านั้นที่รู้ว่าสัญญาณผ่านดวงดาวยังถึงกันไหม
ฉันเชื่ออย่างเต็มหัวใจ คนรักกันจะรับรู้ทันทีเมื่อมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับอีกคน
*
My Black & White Friend
photo by Nagamon
เชอรีจากไปเมื่อวันอาทิตย์ที่ 16 ตุลาคม 2011
*
เพราะพี่เป้นำเรื่องราวเกี่ยวกับ Flash Fiction เรื่องสั้นชนิดสั้นไม่เกินหนึ่งหน้ามาลง พร้อมเชิญชวนพรรคพวกเพื่อนฝูงนักอ่านเขียน ส่งเรื่องไปประกวดที่สำนักพิมพ์กำมะหยี่
ตอบลบอ่านแล้วจัสไม่ได้คิดประกวด แต่ช่างดึงดูดให้อยากเขียนซะเหลือเกิน อยากฝึกเลยนำเรื่องเล่ามาทำเป็นเรื่องสั้นค่ะ เอาออกแล้วก็ปรับเยอะเลย คนที่เคยอ่าน ช่วยอ่านให้จัสอีกหนนะคะ คนที่ยังไม่ได้อ่าน ช่วยอ่านและช่วยแสดงความเห็นทางการเขียนหน่อย จะขอบคุณมาก
ถ้าดี จัสจะแปลเป็นภาษาอังกฤษ เอาไปลงที่ Gantongtonglom
ผมว่าคราวนี้้ลงตัวมากขึ้นกว่าคราวก่อนมากแล้ว
ตอบลบยังชอบน้ำเสียงการเล่าเรื่องแบบนี้อยู่ครับ
:)
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล่า
ตอบลบเรื่องสั้นขนาดยาว
หรือเรื่องสั้นขนาดสั้น
ศศิเห็นความรัก ความผูกพัน
ระหว่างคนกับหมา
คนกับคน
ประเด็นของเรื่อง
กว้างใหญ่ อบอุ่น อ่อนโยน
ศศิเห็นแววตาเชอรีเวลามันอาการหนัก
แล้วมองตามจัส
แล้วเดินตามจัส
นึกถึงเวลามันรอจัส
งดงามมากเลย
งดงามจิงๆ
ศศิชอบภาษาในเรื่องสั้นขนาดสั้นนี่
เท่าๆกับที่ชอบในเรื่องเล่า ทั้งสองวิธีก้อแค่แตกต่าง
เพราะจริงแล้ว
เรื่องของเรื่องคือภาพที่เรื่องทิ้งไว้ให้มอง
ความรู้สึกอบอุ่นอ่อนโยนที่เรื่องทิ้งไว้ให้รู้สึก
ตามความเป็นจริงที่เห็นอยู่กับตา
น้องหมาไม่เคยกัดกันเพราะแย่งจัส หรือหวงจัส
มันไม่เคยแย่งกันกิน
ไม่เคยหวงชามข้าวส่วนตัวของมัน
สิ่งที่เห็นต่อตา ชี้บ่งบางสิ่งที่สำตัญ
แล้วก็ยิ่งใหญ่มากๆเลยค่ะ
สิ่งเล็กๆที่ยิ่งใหญ่
แล้วก็สิ่งธรรมดาที่สำคัญ
บ่งชี้ว่า คนตัวเล็กๆในโลก
เป็นคนทำสิ่งเหล่านี้
<3
ใช้ภาษาดีครับ ละเมียดละไม น้ำเสียงดี
ตอบลบประเด็นดูเคล้ากันเกินไป ไม่ชัดเจน ดูจางๆ
ควรเน้นอารมณ์อีกครับ
ลองอ่านทวนดูครับ แล้วมองหาวิธีเพิ่มความประทับใจ
มาอ่านเรื่องสั้นขนาดสั้นของจัสค่ะ
ตอบลบนะกะเห็นความผูกพันของคนกับหมา เห็นภาษาที่สวยงาม
ทำให้อ่านแล้วอยากรู้ว่าตอนจบจะเป็นอย่างไรค่ะ
จัสดีใจมากที่เรื่องสั้นขนาดสั้นของจัส ได้คอมเมนท์จากติสต์ ศศิ พี่เป้ และนะกะ
ตอบลบมีความหมายกับจัสมากค่ะเวลาทำอะไรใหม่ ๆ ถึงจะเป็นเรื่องเล็ก ๆ ก็เถอะ
สนุกกับการเขียนมากเลยค่ะ
ขอบคุณพี่เป้สำหรับคอมเมนท์ และที่แจกแจงรายละเอียด จัสเห็นด้วยหลายอย่าง
จะพยายาม แต่จะดีแค่ไหนเป็นอีกเรื่องนึงนะคะ ^^
มาอ่านใหม่แล้วค่ะจัส
ตอบลบขอบอกว่าชอบเวอร์ชั่นนี้มากกว่า
ประเด็นของเรื่องชัดเจนขึ้น และอิ่มเอมกว่าค่ะ
^_____^ ให้ยิ้มเป็นรางวัลคนเก่งค่ะ
ส่วนตัวผมว่าอันนีโอเคทีเดียวในแง่การจัดวางประโยค ไม่แน่ใจว่ามันชัดขึ้นกว่าคราวที่แล้วหรือเปล่า เพราะผมยังมองเห็นตัวละครแต่ละตัวเท่าๆกัน หรืออาจเพราะผมก็โอเคกับคราวที่แล้วพอสมควร
ตอบลบจัสให้ประจาน ไม่มีอะไรให้ประจานเลย แต่ส่วนเดียวที่ผมสะดุดคือตอนจบที่ว่า 'ฉันเชื่ออย่างบริสุทธิ์ใจ เมื่อมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับฉัน เขาจะรู้ทันที
คนรักกัน จะรับรู้ทันที เมื่อมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับอีกคน'
ไม่ได้สะดุดมาหรอกครับ แค่รู้สึกว่า สิ่งผิดปกติมันเกิดขึ้นบ่อยเหลือเกิน
ผมว่ามันจะสวยมากถ้าจัสจบว่า
'ฉันเชื่ออย่างบริสุทธิ์ใจ เมื่อมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับฉัน เขาจะรู้ทันที เราจะรู้ทันที'
เรารู้ทันที เพราะเราเป็นคนรักกัน และคนรักกัน จะรับรู้ทันที เมื่อมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับอีกคน .. ประโยคเดียว อธิบายท่อนยาวๆนี้ได้ทั้งหมดเลยนะ :))
มาอ่านแล้วค่ะที่ปรับใหม่ ศศิก็ชอบอันเก่าด้วยที่จัสให้รายละเียดของเรื่องที่ทำให้ทุกข์
ตอบลบแล้วเขาก็เข้ามาคลี่คลายประเด็นทุกข์ที่เธอต้องเผชิญความกลัวอยู่คนเดียว
ศศิว่าบทเก่าสวยแบบเงียบงัน อันใหม่แจกแจง แต่ก็หวานและนุ่มนวลขึ้น
อันเก่าเหมือนเขียนตอนอยู่ในสถานการณ์ อันนี้ หลุดออกมาแล้ว
ดีคนละอย่างค่ะ
ประโยคสรุปของจัสทิ้งคำถามไว้ให้คนอ่านค่ะ
ชอบบบบ ปรบมือ
^^
"การเกิดซ้ำทำให้ฉันเชื่ออย่างบริสุทธิ์ใจ เขาจะรับรู้ทันทีเมื่อมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับฉัน
ตอบลบไม่เหลวไหลหรอก ฉันมีทั้งบทพิสูจน์และพยานบุคคล หมาทั้งสองยังอยู่ดี และเข็มนาฬิกาของเราก็ชี้ที่ตัวเลขเดียวกัน"
ถ้าเป็นผมจะตัดประโยคนี้ออกครับ บทสรุป ควรจะสรุปให้กระชับ เพราะหากสรุปแล้วมีประโยคนี้ก่อนหน้า มันจะกลายเป็นการขยายประโยคสุดท้ายครับ
แล้วจะทำให้เรื่องดูยืดไปอีกนิด
ยังมีส่วนขยายหลายส่วนที่ทำให้เรื่องยืดขึ้น แต่ยืดในทางเยิ่นเย้อนะครับ
ผมมองว่าหากยืดเรื่อง ควรยืดด้วยเหตุการณ์ครับ ยืดด้วยการบรรยายซ้ำๆ จะดูยาวนานเกินจริง
โดยรวมเขียนดีขึ้นกว่าครั้งก่อนครับ ครั้งก่อนเหมือนบอกทุกอย่างเกินไป
การบอกทุกอย่าง ไม่ดีในฐานะวรรณกรรมครับ จำต้องมีพื้นที่ให้สำหรับความคิดต่อยอด แต่ก็ไม่ใช่รวบรัดจนไม่เข้าใจ
เขียนดี ตั้งใจ ละเมียดละไม
ลองอ่านซ้ำดูอีกสักหลายๆครั้ง หากไม่ชอบตรงไหนก็แก้ไขนะครับ
อย่าชอบที่มันเป็นความคิดเรา แต่ให้อ่านแล้วรู้สึกชอบแบบสะดุดใจครับ ^ ^
พี่เป้เขียนไว้ในบอกซ์ อย่าถือสา ไม่เลย... ดีใจ และ ขอบคุณ ^^
ตอบลบคำแนะนำจากหลายคนทำให้จัสได้ฝึกและสนุกกับสิ่งที่เขียนขึ้นหลาย ๆ ทาง
เหมือนเราสร้างสรรสิ่งหนึ่ง แล้วลองนั่นลองนี่ และไม่พอใจกับมันสักที
คำแนะนำทำให้เราได้มุมมองที่เพิ่มขึ้นค่ะ
จัสเก็บไว้ทุกเวอร์ชั่น ผ่านช่วงเวลา จะกลับไปอ่านอีกที
แล้วจัสจะรู้ว่าเวอร์ชั่นไหนประทับใจจัสที่สุด
จากเวอร์ชั่นแรกจนถึงเวอร์ชั่นนี้ จัสไม่บอกทุกอย่างนะคะ
ไม่มีใครรู้ว่าโทรศัพท์มาถึงหรือไม่
จัสจะตัดประโยคที่ว่านั้นออกแล้วจะอ่านอีกหลายๆทีค่ะ
ดีใจจริง ๆ นะคะ สนุก... ^^
ตัดไปตัดมาจะกลับไปเวอร์ชั่นสองมั้ยนะ
"อะไรดีที่สุดย่อมหยุดอยู่กับที่
ดังนั้น เมื่อเราคิดว่าอะไรดีที่สุด จึงไม่ดี
เราควรแสวงหาวิถีที่ดีกว่าเสมอ"
มาลงรูป เชอรี น้องหมาที่รักมาก
ตอบลบจากไปเมื่อวันอาทิตย์ที่ 16 ตุลาคม 2011
หลังต่อสู้กับโรคลมชักมาสองปี
เสียใจด้วยค่ะจัส
ตอบลบนะกะหวังว่าจัสจะสดชื่นในเร็ววันนะคะ
ฝากความรำลึกถึงเชอรีด้วยค่ะ