ดวงดาวคือกุหลาบที่อยู่บนฟ้า (อีทิสังฉันท์ ๒๐) / Stars: Roses of The Sky

กุหลาบอังกฤษ ชาริฟา อัสมา แสนหอม / English Rose Sweet Fragrant "Sharifa Asma"

หากนภามิแย้มอุษาวิไล

พิสุทธิ์อรุณจะเริ่มไฉน

... นภาเอย

นาฬิการะบุทิวาเฉลย

ฤ รัตติกาลมิยอมละเลย

... ระบายสี

ดาริกาประดับตะเกียงมณี

สล้างสลัวนิภาวิถี

... ก็เนิ่นนาน

คอยจะเดินจะเพลิน ณ อุทยาน

ละลานตระการกุหลาบสถาน

ฤดีวาด

พลันอรุณสมัยสะอ้านสะอาด

และปฐพีก็งามวิลาส

กุหลาบเอย

*

หมายเหตุ*

อีทิสังฉันท์ 20 เป็นฉันท์ที่มีจังหวะกระแทกกระทั้น ฉะนั้นจึงใช้แต่งบรรยายความรัก ความวิตก และความโกรธ

หนึ่งบทมี 20 พยางค์ แบ่งเป็น 3 วรรค วรรคแรก 9 พยางค์ 
วรรคสอง 8 พยางค์ 
 และวรรคสุดท้าย 3 พยางค์ 
 ส่งสัมผัสแบบกลอนสังขลิก

ลักษณะครุ-ลหุ คือ  
ครุ-ลหุ-ครุ-ลหุ-ครุ-ลหุ-ครุ-ลหุ-ครุ
ลหุ-ครุ-ลหุ-ครุ-ลหุ-ครุ-ลหุ-ครุ 
ลหุ-ครุ-ครุ

กุหลาบเหลือง เฟื่องฟ้าขาว / Yellow Rose and White Bougainvillea

My Rose, My Garden (1)

(2)

 (3)

(4)

(5)

*

ห้องสีวานิลลา / Vanilla Room

Vanilla Rose

เราต่างคนต่างเดินทาง

บนคนละเส้นทาง

เดียวกัน

ถนนสายชีวิต

เราต่างคนต่างมีนาฬิกา ที่เดินไปช้า ๆ

นาฬิกาของเรา

เดินไปตามมาตรฐานของนาฬิกาหรือเปล่านะ
 นาฬิกาของผู้ไม่เร่งรัดกับปลายทาง

เช้านี้ คุณอาจนั่งทอดหุ่ยจิบกาแฟอยู่ที่ร้านริมทางเท้า

ขณะฉันกำลังปิ้งขนมปังและอุ่นเนยอยู่ในครัวที่บ้าน

กาแฟใส่นมปรากฏอยู่ในอนาคตกาลใกล้ ๆ

ใกล้เท่ากับการกระพริบตาถี่ ๆ ไม่กี่ครั้ง

แดดเช้า ค่อย ๆ คืบคลานผ่านหน้าต่างกระจกเข้ามา

ผนังห้องสีวานิลลากลายเป็นสีกลีบดอกการเวก คุณจะบอกอย่างนั้น

ส่วนฉันจะบอกว่า ห้องเปลี่ยนเป็นสีแสงแดด

แต่ไม่ว่าใครจะเรียกว่าอย่างไร

ห้องก็เป็นห้องสีเหลืองสดใสที่มีแสงแดดส่องสว่าง

ตัวหนังสือของฉันกำลังบอกว่าสบายดี

คำว่าสบายดีคงไม่ผิวเผินจนเกินไป

ถึงแม้มันจะเป็นคำตอบที่คุ้นชินตามมาตรฐานสามัญ

ฉันก็ไม่อาจเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น

เราต่างคนต่างเดินทาง

ในห้วงยามเช่นนี้ ฉันรู้สึกว่า

เรากำลังเดินทางไปด้วยกัน

*

ขณะหนึ่งในความสันโดษ / In My Solitude

ขณะหนึ่งในความสันโดษ

แว่วท่วงทำนองของเพลงบางเพลง

ฮึมฮัมเนื้อร้องไม่ปะติดปะต่อ

จดจ่ออยู่กับบางการจดจำ

ตัวโน้ตรายเรียงครบครัน

แต่บางถ้อยคำ

ขาดหาย

เพลง

ยังคงเป็นเพลง

บรรเลงแทรกความเงียบงันท่ามกลางความสันโดษอันนุ่มนวล

นานเกินไปไหมที่ไม่ได้ยินเสียงหัวใจตนเอง

นานเท่าไรที่ไม่ได้รู้สึกรู้สมลมหายใจเข้าออก

วันช่างรีบลน คนช่างเร่งร้อน

เมืองช่างสับสน 

จิตคนหวั่นไหว

 ไฉนเลยจะได้ยินเพลงตน

แม้เพียงขณะหนึ่งแห่งช่วงเวลา

ความสันโดษที่มาถึงจึงเสมือนโอกาสสะท้อนภาพตน

พินิจเหตุการณ์ผันผ่าน หายใจเข้าออก

ขณะรับรู้ว่า หัวใจเต้นไปช้า ๆ

และสม่ำเสมอ

วางถ้อยคำลงบนเพลงตน

ไม่มีถ้อยคำใดขาดหาย

เปี่ยมด้วยความหมายอยู่ในท่วงทำนอง

ณ ขณะหนึ่งแห่งความสันโดษแสนอ่อนโยน

*

เพลงจากบ้านขาว Prelude to A Song

เดินทางไกลคราวนี้ มีคำใดมาฝาก

ชั่วขณะที่จากพราก มีอะไรมาเล่า

แม้คาดหวัง กระนั้นไม่อาจคาดเดา

ใจมันฟู ๆ เบา ๆ
เหมือนสำลี

เพิ่งรู้
การจากพรากที่ดีนั้นมีอยู่

มีไว้ให้เหลียวดู ไม่ใช่เบือนหน้าหนี

วงกลมบนปฏิทิน เห็นแล้วยิ้มได้บางที

พรุ่งนี้เปลี่ยนชื่อทุกที
...ที่ตื่นมา

คราวเดินทางไกล

จำได้ตรึงใจ ใครห่วงใยห่วงหา

สายลมวกวนพัดพา

ต้อนรับกลับมา
สู่รวงรัง

เช่นกัน สายลมรำเพย
 ถ้อยเอื้อนเอ่ยจากคนข้างหลัง

 เรือน้อยลอยเลียบฝั่ง

อีกครั้ง อีกกี่ครั้ง

ยังเยือน

*

เมื่อฟังเพลงฟ้า Sky Sings The Blues

Bangkok City in the morning light by Stephen Greenwood

ขอบฟ้าที่คุณเห็นเหมือนที่ฉันเห็นหรือเปล่า

แสงฟ้าของคุณเล่า อับเฉาหรืออบอุ่น

มีบ้างไหมเวลาอ่อนไหวละไมละมุน

ละเลียดกาแฟไอกรุ่นในอุ่นมือ

แรงลมพัดพาก้อนเมฆหนามาเกือบทุกเย็น

ฝนสาดกระเซ็นเหมือนเปียกเปื้อนตัวหนังสือ

มองกระดาษตรงหน้า ฉันมองความเป็นอยู่่คือ

มองดินสอปลายทื่อ ๆ

มอง ...

Chaopraya Riverside, Bangkok, Thailand

มองฟ้า มองน้ำ มองเมือง มองคน 

มองตน

เมืองอลวน ผู้คนตอกย้ำร่ำร้อง

เสียงตนเงียบงัน

ฝนทิ้งสายเนืองนอง

เสียงน้ำ เสียงเรือล่อง

แสงทองส่องเรือใบไม้

Bridge in Bangkok by Stephen Greenwood

ขอบฟ้าที่คุณเห็น เหมือนที่ฉันเห็นหรือเปล่า

เสียงที่เราได้ยินเล่า เหมือนกันไหม

สันติสุข ซ่อนซุกอยู่หนใด

ส่วนที่หายไป อยู่ที่ไหนในฝูงชน

กรุงเทพ กรกฎาคม 2012

*

Bangkok sky in the evening by Jasmine in September 2012

บทกวีข้างถ้วยชา

รอหรือไม่ใครบอกไว้ในไม่ช้า

ข้างข้างถ้วยน้ำชาใกล้หน้าหนาว

ก่อนตะเบบูญ่าแต้มฟ้าพราว

เจือหมอกขาวบทกวีที่คุณวาง


ม่วงดอกน้อยเล่าว่าคุณมาเยี่ยม

วันน้ำเปี่ยมแสงเรื่อเมื่อยามสาง

เฝ้าวนเวียนก้าวย่างช่างเปราะบาง

ท่ามโอบอ้อมอ้างว้างกลางดอกใบ


คล้ายมาเก็บรายละเอียดละเลียดรส

กาแฟขมยังสดในกาไหม

กาแฟหวานถ้วยนี้ฝีมือใคร

ชากาแฟอื่นใดไม่ถามกัน


เก็บดอกไม้จากป่าเอามาฝาก

เป็นเพื่อนยากม่วงเช้าราวปลอบขวัญ

คล้ายเดือนปีที่ผ่านไปให้รางวัล

ของกำนัลเผื่อกาลที่ผ่านมา


ฝันใครหรือเคลื่อนไหวในดงปีบ

พรูดอกปีบใบเขียวใครเหลียวหา

นางพรายน้อยหยอกเย้าเคล้าลมพา

แทนเสียงหนึ่งสกุณาที่เคยชิน


ระเบียงนี้เก้าอี้ที่เคยนั่ง

รอยวันยังฝังแน่นเช่นแผ่นหิน

ทุกก้าวย่างประทับลงบนผืนดิน

คือทั้งสิ้นทั้งปวง


... ที่หวงไว้


ในโลกแสนเดียวดาย

เราจะเกิดและตายหลายครั้งไหม

หรือเกิดมาเพื่อจะรู้ว่ามีใคร

อยากให้เราหายใจไปนานนาน


*