บทกวีข้างถ้วยชา

รอหรือไม่ใครบอกไว้ในไม่ช้า

ข้างข้างถ้วยน้ำชาใกล้หน้าหนาว

ก่อนตะเบบูญ่าแต้มฟ้าพราว

เจือหมอกขาวบทกวีที่คุณวาง


ม่วงดอกน้อยเล่าว่าคุณมาเยี่ยม

วันน้ำเปี่ยมแสงเรื่อเมื่อยามสาง

เฝ้าวนเวียนก้าวย่างช่างเปราะบาง

ท่ามโอบอ้อมอ้างว้างกลางดอกใบ


คล้ายมาเก็บรายละเอียดละเลียดรส

กาแฟขมยังสดในกาไหม

กาแฟหวานถ้วยนี้ฝีมือใคร

ชากาแฟอื่นใดไม่ถามกัน


เก็บดอกไม้จากป่าเอามาฝาก

เป็นเพื่อนยากม่วงเช้าราวปลอบขวัญ

คล้ายเดือนปีที่ผ่านไปให้รางวัล

ของกำนัลเผื่อกาลที่ผ่านมา


ฝันใครหรือเคลื่อนไหวในดงปีบ

พรูดอกปีบใบเขียวใครเหลียวหา

นางพรายน้อยหยอกเย้าเคล้าลมพา

แทนเสียงหนึ่งสกุณาที่เคยชิน


ระเบียงนี้เก้าอี้ที่เคยนั่ง

รอยวันยังฝังแน่นเช่นแผ่นหิน

ทุกก้าวย่างประทับลงบนผืนดิน

คือทั้งสิ้นทั้งปวง


... ที่หวงไว้


ในโลกแสนเดียวดาย

เราจะเกิดและตายหลายครั้งไหม

หรือเกิดมาเพื่อจะรู้ว่ามีใคร

อยากให้เราหายใจไปนานนาน


*