แสงกระทบและภาพสะท้อน (Reflection)

Reflection by Bora

ฝูงผีเสื้อสีขาวร่อนบินขึ้นลงเป็นวงเหนือหาดทราย

สายลมประคับประคองรองรับ

ฉันจับตาเฝ้ามอง

ปีกน้อยขาวโพลน โชนอยู่ในแสงทองยามโพล้เพล้ขณะตะวันลา

ท้องทะเลสีฟ้า ฉากหลังเวิ้งว้างกว้างใหญ่

ทันใดสายลมคล้ายวูบหาย ริ้วรายสายผีเสื้อไร้ปีกร่อนลงน้ำ 

ตัวแล้วตัวเล่า

ฉันออกวิ่ง !

ผีเสื้อขาวลอยเป็นแพ ฉันจะนำไปวางไว้ในที่กำบัง

รอปีกแห้ง รอเรี่ยวแรงโผบินกลับรังรวง

สองมือช้อนตัก

คลื่นหนาสาดซัด ผีเสื้อที่เหลือกระจัดกระจาย

หายสูญสิ้นไป

ในท้องทะเล

ฉันก้มมองผีเสื้อในอุ้งมือ

คือชิ้นกระดาษชิ้นเล็กชิ้นน้อย

รอยหมึกเลือนราง จางหายละลายไปในสายน้ำ

เติมสีน้ำเงินให้ท้องทะเล

อาจเติมความเค็มด้วยหยดน้ำตาคนเขียน

คนที่ฉีกมัน

เขาไม่ได้ฉีกกระดาษ เขาฉีกตัวหนังสือ 
ผีเสื้อตายแล้ว
 

เหลียวมองรอบกาย

มองเม็ดทราย

ฉันจะทำอะไรได้บ้าง

... ไม่ได้เลย.

*

ผืนผ้าใบที่ว่างเปล่า The Blank Canvas

๑.

ฉันนิ่งมองแคนวาส

ในชั่วขณะเวลา โลกไม่มีอะไรอื่น

โลก มีเพียงฉัน และความว่างเปล่าบนผืนผ้าใบ


ความว่างเปล่า ช่างว่างเปล่าเสียจริง

ว่างเปล่ากระทั่งไม่มีใคร

แม้ในหนึ่งอณูความคิด

ความว่างเปล่า น่ากลัว

น่ากลัว เพราะไม่มีใคร

ความกลัวทำให้ฉันตระหนักถึงการคงอยู่ของความรู้สึก


การคงอยู่ของความรู้สึกทำให้ฉันไม่กลัว ...

เมื่อรับรู้ว่าความว่างเปล่า ... ไม่ว่างเปล่า


ความรู้สึกบ่งบอกการดำรงอยู่ของตัวตน

ความเป็นเอกเทศ ณ ช่วงเวลาเช่นนี้

มอบความอิสระให้รู้สึก

หากความรู้สึกกลับบอกว่าไม่อิสระ

เพราะการดำรงอยู่ของตัวตน


ดังนั้นฉันจึงถอยออกมาจากผืนผ้าใบว่างเปล่า

เหลือบตามองช่อไม้ระริกไหวในอากาศ

ความว่างเปล่าของอากาศไม่ว่างเปล่า

ดังนั้นการไม่เห็นจึงไม่ใช่การไม่มี


ฉันก้าวเข้าไป

จุ่มพู่กันลงในน้ำใสสะอาด

แล้วแตะแต้มลงบนความว่างเปล่าของผืนผ้าใบ


~

บทสนทนาครั้งแรกกับคนแปลกหน้า First Conversation To A Stranger

Oil on canvas by Irene Sheri

บทเพลงของคุณ...
สะท้านขุ่นขมสู่ห้วงอากาศนิ่งสงัด
เสียงก้องสะท้อนย้อนกลับไปกลับมา
โอ นั่นคือบทสนทนาของเราสองเพียงเท่านั้นหรือ

ฟังสิ...ฟังให้ดี
คุณได้ยินเหมือนที่ฉันได้ยินหรือเปล่า
เพลงเศร้าขับขานดังกระหึ่ม
ซาบซึมทั้งเมามึนความหวานซ่านทรวง
ท่ามห้วงขื่นขมรุนแรงไม่แพ้กัน

เสียงความทรงจำโลกดังระงม
เสียง...ซึ่งถูกบันทึกไว้จากศตวรรษสู่ศตวรรษ
ผ่านการเกิดใหม่และแตกดับของสรรพสิ่ง
...ไม่เว้นแม้แต่ดวงดาว

หยดหยาดความขม...
ที่คุณบรรจงรินลงในแก้วแห่งความรู้สึก
เพิ่มรสชาติให้สิ่งที่ฉันกำลังดื่มกิน

ดูนั่น พวกเขาก้าวใกล้เข้ามา
คงปรารถนาดูหน้าชายคนเศร้าให้ชัดชัด
โอ ! พวกนั้นยกแก้วให้คุณ
แทนคำขอบคุณต่อบทสนทนาและต้อนรับ
ยกแก้วตอบพวกเขาสิ
ยกแก้วให้มวลเหล่ามิตร ผู้ร่วมมหาชะตากรรมเดียวกันกับคุณ


เขียนร่วมหทัย

ภาพชื่อ Love Bouquet

มีจันทร์เป็นเพื่อน

ภาพโดย Oscar Vall Gallen

ข้างนอกนั่น

เสียงใคร บอกจันทร์ว่าหวั่นไหว

เสียงใครขอขวัญกำลังใจ

เสียงใครบ่นหน่ายในหม่นเงา


ข้างนอกนั่น

สองมือคนฝันสู่จันทร์เจ้า

คว้าธุลีสีทองละอองเบา

เก็บเข้าหัวใจไว้ชมนวล


ในสี่เหลี่ยมคล้ายกล่องห้องแคบแคบ

ที่ซุกแอบมุมตึกลึกในสวน

ใครหอบหอมราตรีที่อบอวล

แล้วแต้มแสงรัญจวนห้องนวลเดือน


กระดาษรอพบกันกับน้ำหมึก

หลากถ้อยคำจารึกค่อยคล้อยเคลื่อน

เคยล่องลอยแต่หลังสู่รังเรือน

ฉันมีจันทร์เป็นเพื่อนเหมือนเช่นเคย... *





....


...

.

ทำหาย

ทำหาย ...



.

.

.

.

.

งัวเงีย

ระหว่างหลับใหลและตื่นฟื้น

แว่วหวานท่วงทำนองเพลง

อ้อยอิ่ง ทอดถอน ถดถอย แล้วลอยลับ

จำเนื้อร้องไม่ได้ !

เนื้อเพลงหายไปไหน ?

~

บางถ้อยคำปรากฏ

ชัดเจน แล้วแตกกระจาย

จำเสียงคนพูดไม่ได้

เสียงหายไปไหน ?




มกราคม 2510