มองไม้ใหญ่ให้ร่มเงามาเก่าก่อน
แตกกิ่งอ่อนยอดใหม่ใบสะอ้าน
ไม่ช้าชูดอกช่อรอแย้มบาน
ปันหอมหวานสีกลิ่นผืนดินเดิม
มองทุ่งหญ้าดอกขาวราวนิรมิต
เกสรปลิดฟูฟ่องล่องลมเหิม
ครั้นลมนิ่งงันชะงักลงปักเติม
มาแรกเริ่มเสริมเขียวอวดเรียวใบ
อยากจะเป็นเช่นไม้ไม่ลืมต้น
เป็นต้นสนหยัดอยู่คู่ลมไสว
เป็นต้นไม้ออกช่อล้อลมใจ
บรรเลงเพลงดอกไม้ให้โลกฟัง
อาจจะเป็นใดๆไม้ยืนต้น
ณ แห่งหนหยั่งรากลงฝากฝัง
ห่มผืนดินร้อนหนาวราวกำบัง
เป็นกำลังเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กัน
อาจจะเป็นใดๆไม้ยืนต้น
ณ แห่งหนหยั่งรากลงฝากฝัง
ห่มผืนดินร้อนหนาวราวกำบัง
เป็นกำลังเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กัน
เราไม่ลืมไม้ใหญ่ไม่ทิ้งถิ่น
ไม่ลืมดินลืมน้ำไม่ลืมฝัน
ไม่ลืมลมลืมแสงแห่งวานวัน
ไม่ลืมหญ้าห่มกันมาก่อนกาล
จึ่งเรียงร้อยถ้อยบอกเพลงดอกไม้
เขียนเนื้อใจเนื้อร้องทำนองหวาน
เอื่อยเอื่อยเรื่อยรินไหลใสผิวธาร
ร่วมขับขานเพลงใจไปห่มดิน
*