Home Photo

Home Photo
Happy New Year 2019

สวัสดีปีใหม่ค่ะ
กว่าจะมาสวัสดีได้ก็ผ่านไปถึง 15 วันแล้ว
เวลาผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน
แต่เราก็ยังมีอีก 11 เดือนครึ่งที่เหลืออยู่ให้ได้ทำอะไร ๆอย่างที่ใจปรารถนา
ขอส่งความรู้สึกดี ๆ ส่งแรงกายและแรงใจ และความเบิกบานเป็นสุขถึงเพื่อนอ่านทุกคนค่ะ

ลงภาพวาดหมายเลข 5 ซึ่งเป็นภาพเล็กหรือภาพลองวาดในกระทู้ "บทกวีบนแคนวาส"แล้วนะคะ

จัสมิน
15 มกราคม 2562


21.2.56

ความหมายที่มีความหมาย / Meaningful Meaning



"ผีเสื้อกระพือปีก"
"เด็ดดอกไม้สะเทือนถึงดวงดาว"
 เผาหญ้า สะเทือนผืนดิน
เผาป่าสะเทือนโลก


มนุษย์ก่อร่างสร้างสรรพสิ่ง
ความสำเร็จแม้เล็กน้อย
เมื่อทบทวีอาจกลายเป็นความสำเร็จยิ่งใหญ่
ส่งผลในทางดีหรือทางร้าย
หรือทั้งสองทาง


ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ 
ไม่ได้ทำให้คนที่สร้างมันขึ้นมามีความสุขเสมอไป
เช่นระเบิดนิวเคลียร์ที่ใช้ถล่มเมืองฮิโรชิม่าและเมืองนางาซากิ
วัตถุประสงค์เพื่อยุติสงครามโลกครั้งที่สอง 
ผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก ไม่เลือกวัย ไม่เลือกเพศ
คนที่รอดตายเผชิญผลกระทบเป็นบาดแผลติดตัว ติดอยู่ในความทรงจำชั่วชีวิต
กระนั้นสงครามก็สิ้นสุดลง 
รักษาชีวิตผู้คนไว้เป็นจำนวนมาก

เราเรียนรู้
รวดเร็วแค่ไหนที่จะทำลาย
แม้กระบวนการก่อนหน้าอาจใช้เวลา


มนุษย์มีทางเลือกว่าจะสร้างหรือทำลาย
แม้เราไม่เลือกสิ่งใด นั่นก็ยังคงเป็นทางเลือก
การก่อร่างสร้างบางสิ่งใช้เวลา
เราต้องทำด้วยตนเอง เริ่มที่การเลือก
ไม่มีใครคิด หรือทำสิ่งใดแทนใครได้อย่างแท้จริง
การกระทำส่งผลต่อเราและแล้วขยายออกไปเป็นวงกว้าง
สู่คนใกล้ แผ่กระจายออกไปไม่รู้จบ
เกิดวงแห่งผลกระทบคณานับ
กระทบกันไปมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด


 การทำลายล้างอาจมาจากไม้ขึดที่มีเปลวไฟเพียงก้านเดียว
หรือกองไฟที่ยังคุกรุ่นอยู่ภายใต้
รอเวลาโหมกระพือเผาทุกอย่างให้มอดไหม้วอดวายในพริบตา


มนุษย์รับมือกับความสำเร็จยิ่งใหญ่ได้เสมอ
แม้บางคนอาจประหวั่นพรั่นพรึงกลัวว่าจะรักษามันไว้ไม่ได้


ความสำเร็จเล็ก ๆ ของคนตัวเล็ก ๆ ในช่วงเวลาเล็ก ๆ ที่เรียกว่าวัน
ทำให้เป็นสุข
แม้สุดสายตาไม่อาจมองเห็นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่
แต่ความสำเร็จเล็ก ๆ ยังคงให้ความสุขเล็ก ๆ สม่ำเสมอ
เปรียบดังอาหารความรู้สึก
ให้ความสุขทั้งเมื่อให้และรับ


บ่อยครั้งสิ่งดีงามต่าง ๆ ที่ทำให้เราเป็นสุขเกิดขึ้นง่าย ๆ เช่นรอยยิ้มของเด็ก ๆ
เรามองตาม ไปยังแหล่งที่มาของรอยยิ้ม
เราอาจเห็นผีเสื้อ นก ลูกโป่ง ตัวตลก หมาแมว
หรือ
เด็กอีกคน


สำคัญไหมที่รอยยิ้มนั้นไม่ได้เกิดจากเรา
 แต่เป็นสิ่งอื่น คนอื่น

นั่นไม่สำคัญเลย
รอยยิ้มต่างหากที่สำคัญ

เช่นการกระพือปีกของผีเสื้อ
เช่นดอกไม้ที่คลี่บาน
ส่งผลต่อมนุษย์ โลก และดวงดาว



*




17.2.56

อ่าน / Read

Poetry Reading: oil on canvas by Irene Sheri


ทีละนิดละน้อยค่อยก้าวย่าง
ทีละคำก่อร่างสร้างวิถี
ทีละจุดหมุดหมายผ่านร้ายดี
ทั้งทุกข์เข็ญมากมีที่เผชิญ


อ่านแต่ละชั่วขณะบนกระดาษ
บางถ้อยอาจบาดใจไม่ผิวเผิน
บ้างเจาะจงบ้างเร้นบังใช่บังเอิญ
บางขาดเกินข้างนอกบอกข้างใน


เช่นดอกไม้บ้างคลี่ทีละกลีบ
ไม่เร่งรีบดาวเดือนค่อยเคลื่อนไหว
บางดอกไม้พรูสะพรั่งบังก้านใบ
แม้ตรึงตา ไม่ตรึงใจ ไม่ตรึงตรา


บางถ้อยเขียนเวียนอ่านผ่านความคิด
ชวนไตร่ตรองพินิจปริศนา
บ้างเพาะหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งปัญญา
แบ่งรอยยิ้มน้ำตาร่วมอารมณ์


สิ่งสำคัญคงอยู่ที่ผู้ให้
ว่าหวังให้อะไรในหวานขม
จะมากน้อยกลมกล่อมหรือจ่อมจม
คำเขียนคม คนเขียนคำ คำ เขียน คน








*




11.2.56

กลิ่นหอมในอากาศ / Fragrance in the air


ราชาวดี / Butterfly Bush

ราชาวดีหลบแสงแรงร้อนเข้ามาแตกกิ่งอ่อนใต้หลังคา
แสดงความรู้สึกรู้สาแสนบอบบาง
เตือนให้นึกถึงเจ้าหญิงนอนบนฟูกเจ็ดชั้น
แต่ยังรู้สึกถึงเมล็ดถั่วที่วางไว้ใต้ที่นอน


ใต้ร่มเงา
ราชาวดีผลิดอกออกช่อไม่ช้าบานพรูพราว
ขาวซ้อนขาวส่งกลิ่นหอมผสมกลิ่นเครื่องเทศเฉพาะตัว
อ่อนช้อยงดงามด้วยรูปทรงและสีขาวราชาวดี





โลกร้อนขึ้นทุกวัน
ยังดีมีที่ให้ราชาวดีได้หลบร้อน
เก็บกลิ่นกรุ่นอ่อน ๆ ก่อนสายลมรำเพย
ความหอมแม้บางเบาสักเท่าไรก็คือความหอม
ประหนึ่งยินยอม ดอกไม้นี้มีไว้ให้ดอมดม





ช่อลดาเมื่อดอกพรูกิ่งจึงลู่โน้มลง
คลับคล้ายกิริยาอาการอันถ่อมตน

เช่นผู้รู้ ค้อมศีรษะให้คนเขลา
โอบอุ้มเด็กน้อยอ่อนเยาว์ ราวช่อดอกไม้ในอ้อมแขน
ไม่เพิกเฉยต่อคำถามไร้เดียงสา
ใต้แสงตะวันจันทรา
ขณะสองขาก้าวย่างก้มมองผืนดิน 
กระนั้น ยังได้ยินเสียงกระซิบจากหมู่ดาว



ครั้นสายลมกระโชกสะบัด
กระจัดกระจายแล้วดอกไม้
แต่รูปนามความหอมราชาวดี
ผ่านวันพรุ่งนี้
ยังจำ


ราชาวดีในสายลม / Butterfly bush in strong wind


*




6.2.56

ทิศทางและจุดสังเกต / In the wood


"ที่ ๆ เราเจอไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มันเจาะจง คุณว่ายังงั้นมั้ยคะ"
"เรื่องบังเอิญที่ประทับใจมักถูกเรียกเป็นอย่างอื่น"

"แน่ใจเหรอคะว่าไปทางนี้" เธอถามคนกำลังขับรถ
"แน่ใจไม่มีพลาด"
"แต่ปากทางมันมีต้นยางนาใหญ้ใหญ่อยู่นะคะ"
"ผมไม่ลืมว่าผู้หญิงมักมีปัญหาเรื่องทิศทาง"

"ก็จริง คืนก่อนดูสารคดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ 
เค้าว่าผู้ชายแม่นทิศทาง แต่ผู้หญิงไปถึงจุดหมายเพราะช่างสังเกต 
แล้วตอนนี้ความช่างสังเกตของผู้หญิงกำลังบอกว่า
เราหลงแล้วค่ะ"
"ไม่ใช่แน่ นั่งสบาย ๆ ชมวิวไปนะครับ"

"นั่นไง ทางแยกเล็ก ๆ เรามาถึงแล้ว" เขาประกาศ
"ใช่ มันเป็นทางแยกเล็ก ๆ แต่ไม่ใช่ทางแยกเล็ก ๆ เดียวกัน
ทางแยกนั่นจะมีพุ่มไม้ออกลูกเล็ก ๆ สีแดงเป็นดงเลย"

"ละเอียดไปมั้ย เชื่อเถอะ
เราจอดรถไว้ที่นี่แล้วเดินขึ้นไปอย่างคราวก่อนนะ" 
เขายิ้มอย่างสดชื่น
เธอไม่ขัดใจคนกำลังรู้สึกดี สองตาบันทึกภาพจำ

"ป่าโปร่งนี่ทึบขึ้นทุกที" เธอพึมพำ
"อีกนิดน่า คุณรู้นี่นาว่าต้นไม้มันโตเร็วขนาดไหน"

"มันไม่โตเร็วขนาดนี้แน่ ๆ" เธอมองไปข้างหน้า
"เห็นมั้ยคะทางตันแล้ว แล้วโน่นก็มีถ้ำด้วย โอ้ยขนลุก กลับกันเถอะนะคะ"

"ใช่ ที่ ๆ เราจะไปไม่มีถ้ำ" เขาเห็นพ้อง

"ทีนี้เลี้ยวขวา" เขาจับจูงเธอไว้
"เราต้องเลี้ยวซ้าย ตรงนั้นมีจอมปลวก"

"เชื่อผมเถอะ เลี้ยวสุดท้ายเราเลี้ยวซ้าย ตอนกลับต้องเลี้ยวขวา"
"ไม่ใช่ค่ะ จอมปลวกอยู่ตรงนี้ เราต้องเลี้ยวตรงนี้"

"คุณรู้มั้ย เราอาจหลงป่า เดินอยู่ในเขาวงกตนี่จนมืดค่ำ"
"รู้ค่ะ เพราะฉะนั้นคุณต้องเชื่อฉันนะคะ เราต้องรีบแล้วค่ะ เดี๋ยวแสงเปลี่ยน"

"เห็นมั้ยคะ แสงบนพื้นเริ่มเยอะขึ้นแล้ว"
"นั่นไงต้นไม้เท่าแขนที่ไขว้กันเป็นตัวเอ็กซ์"
"ท่อนไม้ แล้วก็ต้นคลุมดินดอกสีม่วง"
เธอปล่อยมือเขาออกวิ่งแล้วมองลงไป
"ไชโย้ ฉันเห็นรถแล้วค่ะ"

ในรถ
"เราจะหาที่นั่นเจอมั้ยนะ" เขาเปรย
"ถ้าเราหายางนาต้นนั้นเจอ เราก็จะไปถึง"

"สวยมากนะครับที่นั่น ถึงยังไงเราก็ต้องออกจากถนนสายนี้กลับไปที่ถนนสายหลัก"
"พอคุณพาเราไปถึงที่นั่นแล้ว ฉันจะมองหาต้นยางนา"


*



2.2.56

สิ่งที่โลกต้องการ / What The World Needs



สิ่งที่โลกต้องการ

คือ

สิ่งที่เราต้องการ




ความอ่อนโยนที่โลกต้องการ

คือ

ความอ่อนโยนที่เราปรารถนา




*