..ลมหนาวราวมีดคมกริบ ถือพสุธากว้างใหญ่ต่างเขียง
เห็นชีวิตทั้งหลายเป็นปลาเป็นเนื้อ
หิมะโปรยปรายทั้งแผ่นฟ้าแผ่นดิน ใช้ห้วงเวหาต่างเตาหลอม ละลายทุกสรรพสิ่งให้กลายเป็นสีเงิน ...
หิมะ ใกล้หยุดตก ลมยังไม่สงบ
รถม้าคันหนึ่งแล่นมาจากทิศอุดร ล้อรถหมุนวนบดทำลายหิมะน้ำแข็งแตกกระจาย
แต่ไม่อาจบดทำลายความอ้างว้างวังเวงของแผ่นฟ้าแผ่นดิน
... ภายในรถแม้อบอุ่นยิ่ง สุขสบายยิ่งแต่การเดินทางครั้งนี้ยาวไกลเกินไป เงียบเหงาเกินไป
เขารู้สึกเหนื่อยหน่าย มิหนำบังเกิดความรังเกียจ
ในชีวิตของเขาเกลียดชังความเงียบเหงาที่สุด แต่กลับอยู่กับความเงียบเหงาเป็นนิจสิน
... ชีวิตคนความจริงเต็มไปด้วยความขัดแย้ง ไม่ว่าผู้ใด ล้วนอับจนปัญญา
... ขวดสุราว่างเปล่าแล้ว เขาค่อย ๆ ล้วงมีดเล็ก ๆ เล่มหนึ่ง เริ่มแกะสลักท่อนไม้ท่อนหนึ่งเป็นรูปคน
คมมีดบางและคมกริบ นิ้วมือของเขาเรียวยาวและมีพลัง
ภายใต้ฝีมือแกะสลักอันชำนาญ เกิดรูปเหมือนของหญิงนางหนึ่ง ใบหน้าและลายเส้นอ่อนช้อยและงดงาม คล้ายมีชีวิตก็มิปาน
เขามิเพียงให้ลายเส้นอันรัดรึงใจ หากยังให้ทั้งชีวิตและจิตวิญญาณแด่ 'เธอ' ด้วยฃีวิตและจิตวิญญาณของเขา ได้มลายหายไปอย่างเงียบงันใต้คมมีดนั้น ...
หิมะโปรยปรายทั้งแผ่นฟ้าแผ่นดิน ใช้ห้วงเวหาต่างเตาหลอม ละลายทุกสรรพสิ่งให้กลายเป็นสีเงิน ...
หิมะ ใกล้หยุดตก ลมยังไม่สงบ
รถม้าคันหนึ่งแล่นมาจากทิศอุดร ล้อรถหมุนวนบดทำลายหิมะน้ำแข็งแตกกระจาย
แต่ไม่อาจบดทำลายความอ้างว้างวังเวงของแผ่นฟ้าแผ่นดิน
... ภายในรถแม้อบอุ่นยิ่ง สุขสบายยิ่งแต่การเดินทางครั้งนี้ยาวไกลเกินไป เงียบเหงาเกินไป
เขารู้สึกเหนื่อยหน่าย มิหนำบังเกิดความรังเกียจ
ในชีวิตของเขาเกลียดชังความเงียบเหงาที่สุด แต่กลับอยู่กับความเงียบเหงาเป็นนิจสิน
... ชีวิตคนความจริงเต็มไปด้วยความขัดแย้ง ไม่ว่าผู้ใด ล้วนอับจนปัญญา
... ขวดสุราว่างเปล่าแล้ว เขาค่อย ๆ ล้วงมีดเล็ก ๆ เล่มหนึ่ง เริ่มแกะสลักท่อนไม้ท่อนหนึ่งเป็นรูปคน
คมมีดบางและคมกริบ นิ้วมือของเขาเรียวยาวและมีพลัง
ภายใต้ฝีมือแกะสลักอันชำนาญ เกิดรูปเหมือนของหญิงนางหนึ่ง ใบหน้าและลายเส้นอ่อนช้อยและงดงาม คล้ายมีชีวิตก็มิปาน
เขามิเพียงให้ลายเส้นอันรัดรึงใจ หากยังให้ทั้งชีวิตและจิตวิญญาณแด่ 'เธอ' ด้วยฃีวิตและจิตวิญญาณของเขา ได้มลายหายไปอย่างเงียบงันใต้คมมีดนั้น ...
...
เขาขุดหลุมบนพื้นหิมะหลุมหนึ่ง
ฝังรูปสลักที่เพิ่งสลักเสลาจนเสร็จสิ้น จากนั้นยืนอยู่หน้าหลุมอย่างซึมเซา
เมื่อเขาฝัง "นาง" ลงไป ชีวิตของเขาเองก็แปรเปลี่ยน ไร้คุณค่าความหมาย
... ชายฉกรรจ์คนขับรถม้ากล่าวด้วยเสียงนุ่มนวลว่า
"ท้องฟ้าใกล้มืดค่ำ หนทางข้างหน้ายังอีกไกล รีบขึ้นรถเถอะ"
...
"ดินฟ้าอากาศเช่นนี้ คิดไม่ถึงยังมีคนออกเดินทางกลางฟ้าน้ำแข็ง ดินหิมะ
ข้าคิดว่ามันต้องเป็นคนที่เดียวดายยิ่ง น่าเวทนายิ่ง"
ข้าคิดว่ามันต้องเป็นคนที่เดียวดายยิ่ง น่าเวทนายิ่ง"
คนขับรถม้าไม่กล่าวว่าอะไร ได้แต่ลอบถอนใจและคิดว่า
หรือท่านไม่ใช่คนที่เดียวดายยิ่ง น่าเวทนายิ่ง
...
...
ใต้ที่นั่งในรถมีกองไม้สนเนื้อแข็งเป็นจำนวนมาก
เขาเริ่มแกะสลักอีกคราอย่างคล่องแคล่วเชี่ยวชาญ
ทั้งนี้เพราะสิ่งที่เขาแกะสลัก
คือคน ๆ เดียวกันตลอดกาล
*
จาก หนังสือที่กำลังอ่าน "มีดบินไม่พลาดเป้า"
ที่รู้จักกันในชื่อ "ฤทธิ์มีดสั้น" โดย โกวเล้ง มังกรเดียวดาย
เล่มที่มีแปลโดย น.นพรัตน์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น