ดวงอาทิตย์เฉิดฉาย
แสง เริงร่ายอยู่ในประกายตาเด็กน้อย
ถ้อยคำเอื้อนเอ่ย ล้วนแล้วแต่คำถาม
ความไม่รู้เดียงสาแสนพิสุทธิ์
คนตัวโตตั้งคำถามกับตนเอง
บางครั้งอย่างเงียบงัน บางครั้งไม่
แสงอาทิตย์เต้นระริกในประกายตา
ชีวิตชีวาของผู้ใฝ่รู้
เด็กน้อยตั้งคำถาม
"ทำไม"ต้องใส่รองเท้าตลอดเวลาที่ออกมานอกบ้าน
คนตัวโตเองก็ตั้งคำถาม เช่นฉัน เขา เขา และเขา
เราไม่ประกาศความดีงามด้วยความเกลียดชัง
เราพูดถึงสิ่งนั้นด้วยความอาทร
เราพูดถึงสิ่งนั้นด้วยความอาทร
ไม่ตัดสินกล่าวโทษ
เพราะสุดท้ายจะมีเพียงผู้รู้สึกผิดที่ติดสอยห้อยตาม
หัวใจรักและเมตตา เยียวยาผู้คน
ผู้รู้มีแสงเจิดจ้า บาดตาจนไม่อาจมองเห็น
แสงแดดถูกกลืนกลบ ลบเลือนหายไปในความสว่างจ้าของตัวตน
เหล่าคนไม่เพิกเฉย ต่างยังคงตั้งคำถาม
และใครๆไม่อาจตีความได้ว่า เพิกเฉยต่อคำตอบที่มีมาก่อนหน้า
เพียงปรารถนาไตร่ตรองเรียนรู้ทบทวน
โลกก้าวไกลมาเพียงใด
โลกเปลี่ยนไปเพราะใครบางคนตั้งคำถามไม่ใช่หรือ
บางอย่างคงเดิม บางอย่างเปลี่ยนไป
โลกมีชีวิตผ่านลมหายใจมนุษย์ที่แตกต่าง
...ที่ต่างก็หายใจ
ใช่ ยังมีหลายสิ่งที่ฉัน เขา เขา และเขาไม่รู้
ความไม่รู้ ที่เรารู้ว่าไม่รู้
อาจก่อเกิดความรู้ใหม่
จุดเริ่มต้นของหนทางใหม่
หรือคือการย้อนกลับสู่ความรู้ดั้งเดิม
รื้อฟื้นและค้นพบ
ทบทวีเช่นคนรักตกหลุมรักกันอีกครั้งและอีกครั้ง
ตั้งคำถามอย่างรื่นรมย์ขณะก้าวเท้าไปกับชีวิต
รู้สึกรู้สมว่าแสงแดดกำลังสาดส่องลงมา
และสายลมสดใหม่ยามเช้ากระจายเส้นผมปลิวระหน้าตา
ขณะเท้าเปล่าของคนเขลาก้าวย่าง
สัมผัสหยดน้ำที่ค่ำคืนค้างไว้บนใบหญ้า
... เราวางรองเท้าไว้ที่ไหนนะ
เราไม่ได้ลืมรองเท้า
เราแค่คิดว่า ถอดมันไว้ที่ไหน
*
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น