เหงาถ้วยชา The Lonely Teacup โดย WestwindPanras (ลงโดยศศิ)

She By Chaopraya River by WestwindPanras

ถ้วยน้ำชาวันนั้นในวันนี้

ยังคงมีบทกวีที่ขอบแก้ว

เจ้าพระยาระยิบระยับยังวับแวว

ยินเสียงแว่วบ้านเรายังเฝ้าคอย


ถ้วยน้ำชาถ้วยนี้ในวันนั้น

อุ่นน้ำชาหอมฝันหลังเงียบหงอย

เรื่อชมพูเรียวปากคล้ายฝากรอย

จารึกถ้อยบนขอบถ้วยสวยธันวา


บ่ายวันเสาร์เหงาสายลมพลันพรมพัด

ระบายระบัดใบไม้ได้เริ่งร่า

ครามาถึงของหนึ่งบุษบา

คือชีวิตชีวาคือเสียงเพลง


บ้านลูกไม้ลายฉลุเก่าคร่ำคร่า

คล้ายสนิทเสน่หาความโหวงเหวง

เสียงดนตรีบางคราวก็บรรเลง

มีงานเลี้ยงครื้นเครงเป็นบางครั้ง


มากห้องหับว่างเปล่าเงาผู้คน

เคยพลุกพล่านวิ่งวนแต่หนหลัง

เหลือก็เพียงเรื่องราวเล่าให้ฟัง

เก่าเก็บอยู่ในคลังของครอบครัว


การเหยียบย่างเข้ามาของบางคน

ฉันเห็นเงาวิ่งวนสายลมหัว

แดดสว่างไล่รุกทุกหม่นมัว

บานหน้าต่างเปิดทั่วทั้งครัวเรือน


ดูสิเรือขนข้าวค่อยลอยล่อง

บนสีทองผิวน้ำงามใดเหมือน

ผูกเป็นทางนั่นเรือโยงกี่ย้อนเยือน

ที่คล้อยเคลื่อนเลื่อนลับกับเวลา


ดูสินั่นนกน้ำกางปีกบิน

แล้วโฉบลงดงถิ่นลำพูหนา

ปรารถนาให้เธอเห็นกับตา

ยามหิ่งห้อยหรรษาใต้แสงดาว


ทั้งเรื่องนั้นเรื่องนี้มีอีกมาก

ผ่านสุขทุกข์ง่ายยากอยากสืบสาว

หวังให้เธอรับรู้หลากเรื่องราว

ทุกร้อนหนาวของบ้านเรา ริมเจ้าพระยา




..............