Seashells By The Shoreหากเปรียบเปลือกหอยเป็นความจริงของตน
หาดทรายขาวยาวสุดตา จักเป็นเช่นความจริงของโลก
เปลือกหอยเรียงรายเป็นแนว
หลากรูปหลากสีปนเปคละเคล้า
หลายเรื่องราวใหญ่น้อยต่อเติม แตะแต้มฝั่งชีวิตเวิ้งว้าง
พื้นที่ในช่วงเวลาของคน
ไม่เคยว่างเปล่า
นิ่งพินิจเนิ่นนาน
ปรารถนาหยิบจับบางวรรคตอนของบางเรื่องราว
ร้อยตัวหนังสือเรียงลงบนหน้ากระดาษขาว
ไม่ต่างกับเมื่อคัดสรรค์พันธุ์ไม้เหมาะใจมาปลูกในสวน
เราต้องอยู่กันไปอีกนาน
ฉันกับต้นไม้
การอยู่ร่วมของเรา สิ้นสุดลงด้วยความตายของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง
หากการอยู่ร่วมของฉันกับตัวหนังสือที่ฉันเขียน
จักดำรง
คงอยู่ในสายตาของผู้ที่ยังหายใจ
พบพาน ...
แม้สิ้นไร้โอกาสพบเจอ
คล้ายๆเกลียวคลื่นหนึ่งซัดพาเปลือกหอย มาประดับประดาหาดทราย
ฉันวางบางความจริงของตนบนมวลความจริงของโลก
*
อืม ตระหนักถึงสิ่งที่อาจตามมา
ตอบลบอิทธิพลของตัวหนังสือ
คนเขียนต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เขียน
เหมือนพระราชดำรัสที่เวสต์วินด์เอามาลงเนอะคะ
นี่ขนาดไม่ได้ตังยังเพียงนี้
ถ้าได้ตังจะเพียงใด