คำปลอบโยนจากยามเช้า A Morning Solace

Morning Solace

ฝันร้ายหายไปเป็นปีจนถึงคืนนั้น
คืนนั้นฉันฝันร้าย
ไม่อาจหยุดร้องไห้แม้เมื่อลืมตาตื่น
ทะเลสาบสีน้ำเงินแสนงาม
ยังตรึงตา

*

ผ่านม่านน้ำตา นอกม่านหน้าต่าง
พู่กันที่มองไม่เห็นกำลังระบายสีแสงเช้าบนท้องฟ้า

แสงอ่อนอ้อนวอนคล้ายเสียงแม่ผู้ล่วงลับ
ออกมาเสียจากความกลัว จากห้องมืดมัวเย็นเยียบนั่นเถิด

*

แสงเช้าเย็นๆต้องผิวกาย กระนั้นละลายความหนาวเหน็บ

วงแขนเขียวใบไม้ อ้อมโอบสวนน้อยดึงดูดให้ก้าวย่างไปบนทางโรยกรวด

ม่วงเช้าเตี้ยเรี่ยดินคืบเข้ามาวางต้น
ผ่านเดือนปีจะกลายเป็นผ้าห่มคลุมกรวดหิน

จากเมล็ดพลัดหลงเพียงหนึ่งเมล็ดที่สายลมพัดพามาวางไว้
ขณะนี้สีม่วงฟ้าดอกม่วงเช้ากระจ่างทั่วผืนหญ้าใต้แดดจาง

ดอกไม้ที่พระผู้สร้างไม่ได้มอบจิตวิญญาณ มีตัวตนด้วยความงามเรียบง่าย แพร่ขยายเพราะได้ชีวิต

หากจิตวิญญาณเจ็บป่วยด้วยฝันร้าย จนขวัญกระจายหนีหายไร้ทิศ

ชีวิตจะผลักดันให้ก้าวเดิน

*

ฉันเงี่ยหูฟังความเงียบ

ไร้สรรพสำเนียงใด

ไม่มีเสียงกระทบกันดังป๊อกแป๊กของฝักคูน

ไม่มีเสียงกรุ๋งกริ๋งจากโมบายสายลม

ไม่มีเพลงใบไม้จากต้นไผ่

ไม่มีเสียงใดเลย

เสียงหายไปเพราะไร้สายลม

ท่ามกลางความ'ไม่'ว่างเปล่าอันสงบสงัด
ฉันหลับตา
ฝันร้ายหลอกหลอน ฉันเปิดประตูความจำเข้าไปจ้องมอง

ความกลัวค่อยๆเลือนราง ไม่นานจะลบเลือน

*

เสียงนก!
ฉันลืมตาแหงนหาหนึ่งความแน่นอนของยามเช้าอย่างปิติ

ชีวิตบอกให้พวกนกออกบิน
เช่นเดียวกัน
ฉันออกเดิน

มีไม่กี่อย่างหรอกที่อยากทำแล้วไม่ได้ทำ

*

ม่วงเช้าเต่งตูมบานแล้วในแสงจ้า แม้ต้นเหนือกรวดหิน
ใช่เทนเนสซี่ วิลเลี่ยมส์ไหมนะกล่าวไว้
"ไวโอเล็ตบนภูเขาทำให้หินกระเทาะ"

ไม้ต้นเล็กๆ

ม่วงเช้าของฉันทำให้หินเหมือนกลายเป็นดินเพราะการเติบโตของเธอ

ขวัญเอย.

my morning violet

*