ดอกไม้และเข็มนาฬิกา

.

.

.

.

.

.

..

.

.

.

.

.

๑.

.

ล้วนเป็นทุกอย่างของทุกสิ่ง

ล้วนเป็นความจริงเป็นความฝัน

ล้วนเป็นบางอย่างเป็นสารพัน

ล้วนค่าอนันต์และเปล่าดาย

.

ล้วนยังคงอยู่และอันตรธาน

เป็นทุกประการและผ่านหาย

ล้วนคือชีวิตและความตาย

ถนอมต้นกลางปลายแล้วปล่อยไป

.

.

ชีวิต มิตรภาพ ความรัก

แบ่งปัน ตวงตัก รู้จักให้

ขอบคุณ ขอโทษ โกรธหัวใจ

ทำไม ? ความตาย ยังว่ายเวียน

.

.

๒.

.

พลันวาบประกายปลายเทียน

สองด้านไฟเบียน

ขึ้ผึ้งนวลเนียนละลาย

.

หยดหยาดไหลร่วงรินสาย

โหยไห้ฟูมฟาย

เผาะเผาะน้ำตาเทียนไหล

.

เดินทางได้ไม่เท่าไร

ปลายทางแสนใกล้

ปียังเยาว์วัยคืนวัน

.

เวลาห่อห่มบ่มฝัน

เดินไปด้วยกัน

เปรมปริ่มทวิมิตรภาพ

.

หวานวัยใคร่ครวญอวลอาบ

หอบหอมกุหลาบ

กำนัลโลกน้อยห้อมล้อม

.

คลับคล้ายชีวินยินยอม

ทางสั้นจึ่งพร้อม

รังเรือนเพื่อนฝูงคนรัก

.

หัวเราะยินรื่นชื่นนัก

วิหคปกปัก

หล่อเลี้ยงธารินวิญญาณ

.

คือวันหน้า วันนี้ วันวาน

คือรักอ่อนหวาน

คือความงดงามวันก่อน

.

กรงเปิดกางปีกบินจร

สู่นิรันดร

ว่อนกลีบกุหลาบหลากสี

.

โบยบินนะนกเสรี

หักลบกลบหนี้

ชีวีเป็นอิสระแล้ว

.

.

๓.

.

ห้วงลึกผลึกแก้ว

ทรงจำวามแวว

ยินเพลง เห็นภาพ ฟังวจี

.

เธอผู้ยังอยู่ตรงนี้

ก้าวตามวิถี

ที่เขาก่อนเก่าก้าวเดิน

.

.

.

.

..

.

..

วันนี้วันคล้ายวันเกิดน้องชาย

พรุ่งนี้วันคล้ายวันตายของอีกคน

บทกวีเขียนเมื่อวันที่ ๘ มิถุนายน ๕๑ และ ๕๒

.