ห้องสีวานิลลา / Vanilla Room

Vanilla Rose

เราต่างคนต่างเดินทาง

บนคนละเส้นทาง

เดียวกัน

ถนนสายชีวิต

เราต่างคนต่างมีนาฬิกา ที่เดินไปช้า ๆ

นาฬิกาของเรา

เดินไปตามมาตรฐานของนาฬิกาหรือเปล่านะ
 นาฬิกาของผู้ไม่เร่งรัดกับปลายทาง

เช้านี้ คุณอาจนั่งทอดหุ่ยจิบกาแฟอยู่ที่ร้านริมทางเท้า

ขณะฉันกำลังปิ้งขนมปังและอุ่นเนยอยู่ในครัวที่บ้าน

กาแฟใส่นมปรากฏอยู่ในอนาคตกาลใกล้ ๆ

ใกล้เท่ากับการกระพริบตาถี่ ๆ ไม่กี่ครั้ง

แดดเช้า ค่อย ๆ คืบคลานผ่านหน้าต่างกระจกเข้ามา

ผนังห้องสีวานิลลากลายเป็นสีกลีบดอกการเวก คุณจะบอกอย่างนั้น

ส่วนฉันจะบอกว่า ห้องเปลี่ยนเป็นสีแสงแดด

แต่ไม่ว่าใครจะเรียกว่าอย่างไร

ห้องก็เป็นห้องสีเหลืองสดใสที่มีแสงแดดส่องสว่าง

ตัวหนังสือของฉันกำลังบอกว่าสบายดี

คำว่าสบายดีคงไม่ผิวเผินจนเกินไป

ถึงแม้มันจะเป็นคำตอบที่คุ้นชินตามมาตรฐานสามัญ

ฉันก็ไม่อาจเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น

เราต่างคนต่างเดินทาง

ในห้วงยามเช่นนี้ ฉันรู้สึกว่า

เรากำลังเดินทางไปด้วยกัน

*

ทวนกระแสนที / Against The Tide

กระแสธาร หรือเปลี่ยนไปตามกาลแห่งยุคสมัย

สายน้ำ ยังคงล่องไหลเรื่อยไปในทิศทางเดิม

ทวนกระแสนทีเช่นหมู่แซลมอนย้อนคืนวางไข่

คลื่นลูกแล้วลูกเล่า ถาโถมเข้าใส่

หากสิ่งใดหรืออะไร

... ช่างเปราะบาง

ทวนกระแสธาร หว่านเมล็ดพันธุ์ยังสองฝั่ง

ทวนมหานที แม่น้ำนี้แสนกว้างใหญ่

ทวนคลื่นทะเล อ้างว้างไม่เห็นอื่นใด

คลื่นกระทบทะเลใน

สิ่งใดหรือ สิ่งใด

ที่เปราะบาง

*

Salmon leaping

แซลมอนเป็นปลาสองน้ำ เกิดในน้ำจืด แล้วอพยพสู่ทะเล

แซลมอนจะกลับไปวางไข่ในน้ำจืด ณ ถิ่นเกิดของมัน

Thanks to wikipedia

บทสนทนาไร้เสียง / Silent Dialogue

เขาชวาคู่รักกับนกกางเขน / Zebra dove couple and a robin

ฝนโปรยโรยเส้นสายบางเบาอยู่ข้างนอก

ที่ระเบียงหน้าตึกใต้ชายคา คนสามคนยืนอยู่ด้วยกัน

พี่ชายน้องสาวกำลังพูด เธออีกคนกำลังฟัง

"เราจะไม่กลับไปที่นั่นอีกแล้วใช่มั้ยพี่ชาย"

"ขึ้นอยู่กับว่าคนบางคนจะให้บางสิ่งที่สำคัญกับพี่หรือเปล่า"

คนเป็นน้องมองคนยังไม่พูดและหยุดสายตาอยู่ที่เธอ "ถ้าไม่ล่ะ"

"หวังว่าจะไม่เป็นอย่างนั้น แต่พี่ก็แค่คาดเดา คาดหวังอย่างเคย"

"ถ้าที่นี่ไม่ต้องการเรา เราจะกลับไปที่ ๆ เราจากมาได้มั้ย"

"ไกลเกินอยากจะย้อนกลับ

ยอมรับเถอะว่า ไม่มีทางเลือกไหนให้เสรีภาพแท้จริง

การดำรงอยู่ของเราไม่ต่างจากสิ่งมีชีวิตอื่น

เราตกอยู่ในรั้วรอบของขอบเขตและข้อกำหนด"

"หมายความว่าเรากลับไปที่นั่นไม่ได้อีกแล้ว" คนเป็นน้องร้อนรน

"เธอน่าจะรู้ดีว่ามีพื้นที่สำหรับเราเสมอขณะที่เราดำรงอยู่

เราน่าจะไปกันได้แล้วถ้าไม่ติดขัดอะไร" ประโยคหลัง เขาพูดกับคนยังไม่พูด

"ฉันไม่ติดขัดอะไร" เธอตอบเขาก่อนหันไปปลอบโยนคนกำลังหวั่นวิตก

"อย่าคิดมาก จริง ๆ แล้ว ไม่มีใครรู้แน่หรอกว่าอะไรรออยู่ข้างหน้า อาจไม่เป็นอย่างที่คิดก็ได้"

ใต้ฝนโปรย ทั้งสามเดินไปที่รถ

บางคนก้าวพ้นความมัวมนสู่แสงใหม่ เรียกชีวิตว่าการดำรงอยู่

เธอเรียกชีวิตว่าชีวิต ไม่เคยเรียกว่าการดำรงอยู่เลยสักครั้ง

ชีวิตคลุมเคลือเกินไป

แต่การดำรงอยู่นั้นชัดเจน
 

"เหมือนปาฏิหารย์ที่เห็นคุณขับรถในกรุงเทพ" เธอเปรย

"ครับ ปาฏิหารย์อายุสั้น แต่ผลของมันอาจยาวนานเท่าการดำรงอยู่"

เธอยิ้ม "ฉันคงเงียบไปอีกนาน"

บทสนทนาหยุดลง

ต่างคนต่างข้องติดอยู่กับความคิดของตนเอง
ขณะที่รู้ว่าความคิดของพวกเขานั้นเชื่อมโยงกัน

เป็นบทสนทนาไร้เสียงที่ทำให้อุ่นใจ

*