บ้านไม้หลังน้อยสีเขียวโศกเตือนให้นึกถึงบ้านเก่าของเขา
การเวกเลื้อยขึ้นไปเกาะบนระแนงไม้เหนือระเบียง
ลานกว้างหน้าบ้านปูด้วยกระเบื้องดินเผา ภายใน มีห้องนั่งเล่นค่อนข้างกว้าง
เก้าอี้ไม้สักยาวแบบเก่าวางชิดผนังด้านที่ตรงกับประตู
เก้าอี้เดี่ยวสองตัวตั้งล้อมโต๊ะแคบและยาว
สุดห้องทางด้านขวามีตู้ไม้แบบโบราณ
เธอจำได้ว่าเป็นตู้เก็บของกระจุกกระจิกของคุณป้า ภาพพ่อแม่ของเขาวางอยู่บนหลังตู้
ข้างหน้าภาพที่เก่าจนเหลืองมีโถแก้วเล็ก ๆ ลอยดอกกุหลาบไทย ดอกไม้โปรดของคุณป้า เธอลูบกระจกภาพนั้นเบา ๆ
ความรักความคิดถึงเอ่อล้น
เพียงในใจ เธอขอโทษคุณลุงคุณป้าที่จากไปโดยไม่ได้ร่ำลา
รางวัลเกียรติยศผลงานของเขาตั้งอยู่ใกล้
ๆ ไม่มีตู้โชว์รางวัลใด ๆ ในตึกใหญ่ รางวัลทุกชิ้นถูกนำมาจัดวางไว้ที่นี่ ในเรือนน้อยหลังนี้
อีกด้านหนึ่งของห้อง มีโต๊ะทำงานเก่าเช็ดถูไว้สะอาดเป็นเงา บนโต๊ะมีเครื่องพิมพ์ดีดที่เธอจําได้ว่าเป็นของคุณลุง
บนเก้าอี้นั่งตัวยาว
ผ้าคลุมไหล่ไหมพรมสีฟ้าอ่อนของคุณป้าพาดวางอยู่บนพนักพิง รอยริ้วกาลเวลากัดกร่อนจนเนื้อบาง
เธอน้ำตาซึม
เมื่อเปิดประตูด้านหลังออกไป
มีทางเดินยาวเชื่อมกับด้านข้างของตึกใหญ่ ข้างทางเดินไปยังประตูนี้มีห้องนอนที่จัดไว้เป็นแบบเก่า
เตียงใหญ่คลุมผ้าไว้เรียบร้อย สะอาดสะอ้านพร้อมให้เจ้าของมานั่งเล่นนอนเล่นอย่างที่เขาบอก มีตู้เสื้อผ้าตั้งชิดผนังด้านหนึ่ง
คันฉ่องบานใหญ่ลายเถากุหลาบเลื้อยตั้งอยู่บนโต๊ะโบราณสูงเท่าเอว มีลิ้นชักสามชั้น ห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนเป็นห้องเดียวที่ทันสมัย
แต่ก็เรียบจนไม่รู้สึกขัดแย้งกับตัวบ้าน
เธอมองไปรอบ
ๆ อย่างพึงพอใจ
คำพูดของเขาแทรกความเงียบเข้ามา
“คงสงสัยว่าปลูกเรือนหลังเล็กไว้ทำไม
เอาไว้เปรียบเทียบกับตึกใหญ่ หรือเอาไว้เตือนใจว่ามาจากไหน ถ้าคิดอย่างนั้นก็ขอบอกว่าไม่ใช่
บ้านหลังนี้เกิดจากความทรงจำที่ทำให้อุ่นใจ เวลาเหนื่อยมากๆ
ผมจะมาพักผ่อน อ่านหนังสือ ฟังเพลง บางคืนก็นอนที่นี่
แปลกไหม...คนเราต่อสู้เพื่อให้ได้อย่างที่ฝัน
ต้องการความสำเร็จ เงิน ชื่อเสียง ความรัก อยากให้ผู้คนยอมรับ ผมมีความสุขกับทุกสิ่งที่ได้มา ได้มามากกว่าที่คาดไว้ แต่สิ่งเหล่านั้น... ก็นำอีกหลายสิ่งเข้ามาด้วย ได้มามาก...ก็ต้องแลกด้วยหลายอย่าง คงพอเดาออก.. ว่าต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง”
เธอมองเขาอย่างอ่อนโยน
“...ไม่ใช่ตัวตนหรอก”
"เวลาเหนื่อยใจ ถูกทำร้าย ทำลายมาจากไหน ผมจะมาเรือนหลังนี้ หลอกตัวเองไปวัน ๆ
นึกถึงโลกอบอุ่นใบเก่า ตักแม่ที่เคยหนุน คิดถึงชีวิตเรียบง่าย คิดถึงความสุข ความอบอุ่นที่เคยมี ผมถึงสร้างเรือนหลังนี้ขึ้นมา”
เธอถอนใจ เชื่อว่า...เขาต้องสูญเสียอะไร ๆ ไปมาก "เราได้จากสิ่งที่เราสูญเสียเสมอ"
