คนรักของสายลม

"หญิงสาวผู้เฝ้ากวาดลาน ตะเบบูญ่าบาน

ขับขานบทเพลงสายลม

ปูเสื่อหัวใจไว้ชม หอมกลิ่นอารมณ์

ไหวหวานปานเทพนิยาย

ณ ทุ่งดอกไม้ระบาย สีสันพรรณราย

เราไม่คาดคั้นปั้นปึ่ง

ช่องว่างกว้างขวางนั้นจึง มีเพลงลึกซึ้ง

ขับขานงันเงียบงดงาม"

"สายลมกับคนรัก"

*

พื้นที่โล่งกว้างที่เลือกสรรค์ เรากำนัลผืนดินนั้นด้วยสวนดอกไม้

นิรมิตขึ้นด้วยหัวใจดีงาม ความคิด และสองมือของเรา

อย่างช้า ๆ

สวนสวยที่เคยมีที่อยู่เพียงในจินตนาการปรากฏขึ้นต่อหน้า

ทุกช่วงเวลาอารมณ์ เราชื่นชมวันคืนที่เกิดขึ้นจากภาพร่างวันวาน

ผ่านหวานและขมของฤดูกาลที่เป็นใจและไม่เป็นใจ

 พันธุ์ไม้ที่แสวงหาเติบโตเบิกบาน

มวลดอกไม้คลี่แย้ม แตะแต้มสีสวย ๆ บนหลากหลายเขียวใบไม้

คล้ายริบบิ้นที่ผูกไว้อย่างสวยงามบนกล่องของขวัญ

ภาพร่างจากวันวานถูกเก็บไว้ในห้องหับจิตวิญญาณ

หนแห่งเงียบสงบ
หากต้องการ เราสามารถได้ยินเสียงลมหายใจเราเอง

ท่ามกลางเสียงเพลงบรรเลงเหล่าโน้ตที่เราโปรดปราน

ท่ามกลางเสียงคุณอ่านบทกวีบางบทในบางวันคืน

บางวันคืนที่เจ็บไข้ได้ป่วย
บางวันคืนที่เป็นสุข

ล้วนแล้วแต่วันคืนดี ๆ ที่จดจำ

บางครั้ง เราปอกเปลือกห่อหุ้ม

เหลือเพียงจิตวิญญาณเด็กน้อยไร้เดียงสาผู้หัวเราะร้องไห้ในระยะเวลาสั้น ๆ

 บางครั้งเราเก็บงำดั่งเช่นเราหุ้มห่อผลมะม่วงที่ยังไม่สุก

บางครั้งเราทิ้งอาหารและน้ำที่มีพิษ

และทุกสิ่งที่ไม่อาจเยียวยาใครได้แม้แต่ตัวเราเอง

"ใครกันหนอขโมยความอ่อนไหวของผู้คน" คุณรำพึงดังเพ้อไข้

"ไม่มีใครหรอก พวกเขาทำหล่นหายไปเอง" ฉันตอบ หวังปลอบประโลมความเปราะบางของเรา

"นั่นสินะ ความอ่อนไหวคือสมบัติภายใน ใครเล่าจะสามารถหยิบฉวยหรือแย่งยื้อ"

นานเท่าไรแล้ว ยามเมื่อเดินทางไกล คุณขอให้ฉันวาดภาพให้ในยามเช้าของทุกวัน

ภาระเร่งร้อนทำให้เหมือนมองข้าม แต่ไม่เคยลืมเลย

ถึงวันนี้ ฉันวาดให้คุณแล้ว ภาพจากบทกวีที่คุณเขียนให้

ในภาพวาดไม่มีแคนวาสเพราะคุณกำลังมองมันอยู่

เห็นไหม 

แคนวาสที่ว่างเปล่า

ไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป

*