 | ||
| Oil on canvas by Mary Cassatt (1844 - 1926) |
ทุกเช้าคราวเปลือกตาเผยอเปิด
ความไร้เดียงสาของสาวชาวสวนถูกบดขยี้ด้วยความหวาดหวั่น
ดวงตะวันอยู่ข้างนอก ไกลแสนไกล
ไม่ใช่ในห้องหับอับทึบของยายหลาน
แสงเช้าเฉยชาต่อทุกข์ทรมาน
เธอสั่นสะท้านจากข้างใน
ม่านสีขาวส่ายไหวในแสงสาง
ละม้ายภูติวิญญาณเคลื่อนไหว
บ้านคล้ายต้องมนต์ดำคำสาป
ก่อนขบวนมัจจุราชจักมาถึง
ก่อนขบวนมัจจุราชจักมาถึง
ลมหายใจยายผู้เจ็บหนักส่งกลิ่นอายสิ้นหวัง
สายลมจากสวนไม่อาจกลบลบ
ไม่ช้านาน อวสานคงมาถึง
น้ำตาพรั่งพรูที่รินลงสู่แปลงดอกไม้ เต็มไปด้วยพิษร้ายแห่งทุกข์ระทม
เปรียบน้ำร้อนพรูพรมหลั่งรดผืนดิน ไม้ดอกดื่มกินโหยกระหาย
ฮัมมิ่งเบิร์ดหงอยเหงาเฝ้าเป็นเพื่อน
ฝืนดูดน้ำหวานจากธารเกสรรสขม
หยดเศร้าหยดเดียวซึมซาบ
ความโศกอาบดวงใจ
นกน้อยใกล้ตาย
หายใจแผ่ว ๆ ในอุ้งมือ
สาวชาวสวนพามันเข้าไปในครัว จ่อช้อนป้อนน้ำเชื่อมให้ดูดกิน
หวังให้มีกำลังบินไกล
อุ้งมือป้องบังขณะพานกน้อยกลับออกไปในสวน
"บินเถิด บินไป ยังหนแห่งที่มีน้ำหวานอุดม
ฉันต้องอยู่ดูแลยายผู้ทรุดซม
ไม่อาจทิ้งบ้านไป"
ฮัมมิ่งเบิร์ดร้องเพลง วังเวงด้วยอาลัย
"รักเราเนิ่นนาน
ผ่านหลายฤดูกาลไม่สิ้นสุด
แม้โดดเดี่ยวระหว่างทาง
ชีวิตอ้างวางจักดำรง
เพื่อจดจำเธอไว้
ไม่ลืมเลือน"
ฮัมมิ่งเบิร์ดไม่ได้บินไกลหากหลบอยู่ในสวนผลไม้
ซ่อนแฝงตัวไว้ จากความห่วงใยของเธอ
Hummingbird in its nest
*
*
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น