เขอรี เพื่อนแสนรัก Ma Cherie, my black & white friend

photo by Nagamon

เมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านไป
อาการของเชอรี หมาน้อยขาวดำที่มีโรคประจำตัวก็ทรุดฮวบ หมอวิ่งเข้าบ้านทั้งกลางวันและกลางคืน
เชอรีที่ไม่เคยยอมแพ้... หมดแรง หมอฉีดยาให้ผ่อนคลาย ยาหมดฤทธิ์ก็ชักอีก
เช้าวันรุ่งขึ้น วันอาทิตย์ หมอประจำก็แวะมาฉีดยาให้
ฉีดเข้าเส้น แล้วก็ฉีดเข้ากล้ามเนื้อ หวังจะให้หลับสักแปดชั่วโมง
เธอนอนอยู่บนเตียงจัส นอนหลับสนิทน่าสบาย ตื่นมาก็มองหาจัสสี่ห้าหน ยาไม่ได้ทำให้หลับแน่นิ่งค่ะ
บ่ายโมงแจนกับเจสันมาถึง คงจำเข้าบ่าวเจ้าสาวเดือนพฤษภาได้ จัสออกไปรับ ดีอกดีใจ
กลับเข้ามามองเชอรี่นอนหนุนหมอน หลับ... จัสนั่งข้างๆ จับขาหน้าไว้
แจนเข้ามาบ้านหลังนี้ เธอบอกว่า แน่ใจเหรอว่าหลับ
เจดีปลุกใหญ่ ใช้สองมือตีสลับกันที่หน้าอกเชอรี "เชอรี เชอรี" จัสขอให้เจดีหยุด ให้เรียกหมอ
หมอเข้ามาปั๊มหัวใจ จัสทนไม่ไหว เชอรีสู้มามาก และเหนื่อยมากแล้ว
ธรรมดา หมาที่เป็นโรคลมชักจะจากไปในหกเดือน เชอรีอยู่กับจัสมาสองปี
โรคจะเกิดขึ้นเป็นช่วงๆ เราต้องรับมือดีๆ
เวลาไม่มีอาการ เธอก็เป็นหมาที่มีความสุข มีชีวิตชีวาเหมือนที่เคยเป็น

จัสมอบชีวิตของเชอรีไว้กับพระเจ้า พูดเสมอว่าเชอรีเป็นหมาของพระองค์ ฝากจัสเลี้ยง คงเป็นการเตรียมใจวิธีหนึ่ง
ทุกครั้งที่อธิษฐาน อาการจะดีขึ้นทันที อาจจะเป็นเพราะจัสสงบลงก็เป็นได้
ไม่ว่าจะเป็นพระประสงค์ของพระองค์
หรือเพราะเชอรีเลือก
หรือเพราะเหตุบังเอิญ
ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดแล้ว คุณตามาอยู่กับจัส แจนกับเจสันที่รักมากมาอยู่ด้วย
คนเข้าออกบ้านตลอดเวลา แล้วจัสควรออกไปข้างนอกบ่อยๆอีกด้วย
ถ้าเชอรีอยู่ จัสจะไม่ทำเลย
ด้วยเหตุนี้จัสเลยไม่มีเวลาดำดิ่งกับความเศร้า ไม่ได้อยู่คนเดียวนานๆ
แต่จัสก็เสียใจและคิดถึงเชอรีมาก

เราเลือกที่จะฝังเชอรีไว้เคียงข้างวิทนี่ย์ที่เป็นแม่
แทนส่งไปกับหมอที่พาคนมารับศพ...ไปเผา

เจดีกับเจสันช่วยกันขุด
จัสเอาเชอรีที่มีผ้าปูที่นอนห่อไว้วางลงไป
จัสบอกว่า "แล้วเจอกันนะเชอรี"
แล้วจัสกับแจนก็กลบหลุม หมอก็ช่วยด้วยค่ะ

อีกวันสองวัน จัสจะไปซื้อต้นมะลิ'ลา'มาปลูกคลุม
จะกลายเป็นดงดอกมะลิเหนือที่ๆวิทนี่ย์กับเชอรีนอน
จัสอยากให้ต้นมะลิเป็นเหมือนผ้าห่ม ห่มเพื่อนทั้งสองของจัสมินไว้


วิทนี่ย์ หูตก Whitney, my dear dear friend

photo by Nagamon

วิทนี่ย์ แม่ของเชอรี มีสายพันธุ์ดัลเมเชี่ยนอยู่ด้วย พออายุมากจะเป็นโรคไต
เป็นจุดอ่อนของสายพันธุ์นี้ค่ะ
ในภาพวิทนี่ย์กำลังป่วย


วันนึงหมอบอกจัสว่า วิทนี่ย์จะอยู่กับเราระหว่างสองอาทิตย์ถึงสองเดือน
เธออยู่กับเราต่อมาอีกแปดเดือน
มีช่วงเวลาแย่ๆและมีช่วงเวลาที่วิทนี่ย์วิ่งเล่นในสวนหรือเดินเล่นอยู่ใต้แสงแดดบ่อยๆ

เขียนถึงหมาที่รักทั้งสอง
รักมากๆ

*

เราจะไม่พูดถึงอดีตมากนักนะวิทนี่ย์ เชอรี
เพราะอดีตมันแสนดีและงามซะจนจัสไม่อยากพูดถึง
แต่ยืนยันว่า จัสไม่ได้ลืมอะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว

I love you so much Whitney
I love you so much Ma Cherie.
Goodbye,
sooner or later we'll meet again.

Till then.


*