Morning Solace
ฝันร้ายหายไปเป็นปีจนถึงคืนนั้น
คืนนั้นฉันฝันร้าย
ไม่อาจหยุดร้องไห้แม้เมื่อลืมตาตื่น
ทะเลสาบสีน้ำเงินแสนงาม
ยังตรึงตา
*
คืนนั้นฉันฝันร้าย
ไม่อาจหยุดร้องไห้แม้เมื่อลืมตาตื่น
ทะเลสาบสีน้ำเงินแสนงาม
ยังตรึงตา
*
ผ่านม่านน้ำตา นอกม่านหน้าต่าง
พู่กันที่มองไม่เห็นกำลังระบายสีแสงเช้าบนท้องฟ้า
พู่กันที่มองไม่เห็นกำลังระบายสีแสงเช้าบนท้องฟ้า
แสงอ่อนอ้อนวอนคล้ายเสียงแม่ผู้ล่วงลับ
ออกมาเสียจากความกลัว จากห้องมืดมัวเย็นเยียบนั่นเถิด
*
ออกมาเสียจากความกลัว จากห้องมืดมัวเย็นเยียบนั่นเถิด
*
แสงเช้าเย็นๆต้องผิวกาย กระนั้นละลายความหนาวเหน็บ
วงแขนเขียวใบไม้ อ้อมโอบสวนน้อยดึงดูดให้ก้าวย่างไปบนทางโรยกรวด
ม่วงเช้าเตี้ยเรี่ยดินคืบเข้ามาวางต้น
ผ่านเดือนปีจะกลายเป็นผ้าห่มคลุมกรวดหิน
ผ่านเดือนปีจะกลายเป็นผ้าห่มคลุมกรวดหิน
จากเมล็ดพลัดหลงเพียงหนึ่งเมล็ดที่สายลมพัดพามาวางไว้
ขณะนี้สีม่วงฟ้าดอกม่วงเช้ากระจ่างทั่วผืนหญ้าใต้แดดจาง
ขณะนี้สีม่วงฟ้าดอกม่วงเช้ากระจ่างทั่วผืนหญ้าใต้แดดจาง
ดอกไม้ที่พระผู้สร้างไม่ได้มอบจิตวิญญาณ มีตัวตนด้วยความงามเรียบง่าย แพร่ขยายเพราะได้ชีวิต
หากจิตวิญญาณเจ็บป่วยด้วยฝันร้าย จนขวัญกระจายหนีหายไร้ทิศ
ชีวิตจะผลักดันให้ก้าวเดิน
*
ฉันเงี่ยหูฟังความเงียบ
ไร้สรรพสำเนียงใด
ไม่มีเสียงกระทบกันดังป๊อกแป๊กของฝักคูน
ไม่มีเสียงกรุ๋งกริ๋งจากโมบายสายลม
ไม่มีเพลงใบไม้จากต้นไผ่
ไม่มีเสียงใดเลย
เสียงหายไปเพราะไร้สายลม
ท่ามกลางความ'ไม่'ว่างเปล่าอันสงบสงัด
ฉันหลับตา
ฝันร้ายหลอกหลอน ฉันเปิดประตูความจำเข้าไปจ้องมอง
ฉันหลับตา
ฝันร้ายหลอกหลอน ฉันเปิดประตูความจำเข้าไปจ้องมอง
ความกลัวค่อยๆเลือนราง ไม่นานจะลบเลือน
*
เสียงนก!
ฉันลืมตาแหงนหาหนึ่งความแน่นอนของยามเช้าอย่างปิติ
ฉันลืมตาแหงนหาหนึ่งความแน่นอนของยามเช้าอย่างปิติ
ชีวิตบอกให้พวกนกออกบิน
เช่นเดียวกัน
ฉันออกเดิน
เช่นเดียวกัน
ฉันออกเดิน
มีไม่กี่อย่างหรอกที่อยากทำแล้วไม่ได้ทำ
*
ม่วงเช้าเต่งตูมบานแล้วในแสงจ้า แม้ต้นเหนือกรวดหิน
ใช่เทนเนสซี่ วิลเลี่ยมส์ไหมนะกล่าวไว้
"ไวโอเล็ตบนภูเขาทำให้หินกระเทาะ"
ใช่เทนเนสซี่ วิลเลี่ยมส์ไหมนะกล่าวไว้
"ไวโอเล็ตบนภูเขาทำให้หินกระเทาะ"
ไม้ต้นเล็กๆ
ม่วงเช้าของฉันทำให้หินเหมือนกลายเป็นดินเพราะการเติบโตของเธอ
ขวัญเอย.
my morning violet
*
