ชั่วขณะแห่งนิรันดร

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

1. บ้านสีขาว

.

.

ฉันเนรเทศตัวเองจากบ้านสีขาว

ขณะต้นคูณสิ้นดอกเหลืองพรูพราว

ฝักยาวน้ำตาลดำกระทบกันกุกกุกกราวกราว

บ้างร่วงลงดินดังปึ๊กปั๊ก

ฝักคูณเกลื่อนกล่น ...

.

.

ฉันเนรเทศตัวเองจากบ้านสีขาว

ขณะตะแบกสาวผลิดอกออกช่อบานเต็มต้น

ก้อนเมฆฟ้าคราม ระบายเถาพวงคราม ก่อนหน้าเคยเขียวหม่น

ดอกหล่นวนพริ้วริ้วสาย คล้ายการเคลื่อนไหวของเครื่องบินแมงปอ

ปลิดปลิวตามกันมาร่อนจอดบนลานหญ้า

.

.

ฉันเนรเทศตัวเองจากบ้านสีขาว

ขณะปีบโทนยังให้ดอกแม้ยืนต้นเดียวดาย

คล้ายเธอเล่าบอกตอกย้ำถึงบางคุณค่า

สายลมเสน่หาพาดอกน้อยแสนหอม

วางลงใต้ต้นอย่างอ่อนโยน

.

.

ถึงวันนี้... ตะเบบูญ่ายืนต้นโกร๋นด้วยยังไม่ผลิใบอ่อน

ดอกชมพูจรหายไปกับสายลม

เหมือนไม่เคยมีมาก่อนดอกใบ...

ทิ้งต้นใว้อ้างอิง ย้ำย้อน...

.

.

หางนกยูงเริ่มผลัดใบ

ไม่นานจะเห็นดอกสีแดงเป็นกลุ่มก้อน

แสงร้อนจะลุกโชน ไม่ไว้หน้าพฤกษาใด

.

.

ฉันเนรเทศตัวเองจากบ้านสีขาว

ไปยังสถานที่ที่ไม่มีอะไรเป็นของฉันเลย

.

.

~

.

.2. เมื่อดาวหมดฟ้า

.

กลับมาที่เดิม... มองเส้นขอบฟ้า

ที่พระอาทิตย์ พระจันทร์ ดวงดาว เรือหาปลา...

จมหายไปในทะเล

ดีที่ไม่ใช่ฉันที่จมหาย

ดีที่ว่ายน้ำไม่แข็งพอ

.

.

คืนแรม

ทะเลยามดึก สีดำล้ำลึก หนาแน่นขุ่นข้นจริงหนอ

ฉันยื่นเท้าจ่อรีรอ

ไม่เอา ไม่ลอยคอ ไม่ยอมให้คลื่นกลืนกิน

.

.

เงยหน้ามองฟ้า...

ดาวสูง อย่าเพิ่งลงต่ำ ทะเลสีโคลนรอดูดลงไป

.

นั่นไง ! ดวงนั้นจมหายไปแล้ว

อีกหลายดวงกำลังตามไป

อีกดวง...

อีกหลายดวง

ฉันนั่งมองจนดาวหมดฟ้า

.

แล้ว พระอาทิตย์ก็โผล่ขึ้นมา

.

.

ฉันนั่งรอวันใหม่ ไม่ใช่เฝ้ามองวันเก่า

.

ในที่สุด วันใหม่ก็มาถึง

.

.

~

.

3. เพียงแค่คิด

.

คืนเพ็ญ

ใต้ร่มพิกุลบนเขาสูง ณ ห้อมห้วงทะเลตะวันออก

หว่างช่องโหว่ยอดไม้ จันทร์เต็มดวงส่องสว่าง

เหนือเส้นหนาแนวนอนคลับคล้ายผิวห้วงน้ำสวรรค์

ขีดเส้นใต้คืนสำคัญ คืนจันทร์เพ็ญ

.

.

เดือนงามกระจ่าง

ไม่มีหญิงงามหรือกระต่าย

ไม่มีอะไรอื่น...

นอกจากเดือนกับรัศมีเรืองรอง

.

.

รัศมีจันทร์มาจากข้างนอก หากฉันเลือกเชื่อว่ามาจากข้างใน

คืนสันโดษนี้เป็นคืนจันทร์เต็มดวงของฉัน ชีวิตของฉัน

ชีวิตที่ครองความคิด จิตวิญญาณ ความรู้สึก...

ทั้งหมดเป็นของฉัน

.

.

ใครหรือจะปล้นตัวตนของใครได้

ฉันจักอยู่และตายไปกับมัน

เช่นเดียวกับคนอื่นอื่น

.

.

ในช่วงเวลา ”เพียงแค่คิด”

คำตอบที่รู้อยู่แล้ว ได้รับการยืนยัน

.

.

~

.

4. ชั่วขณะแห่งนิรันดร

.

ขณะคนอื่นพากันเดินขึ้นสู่วัดมาบจันทร์บนเขาสูง

ฉันเดินทอดน่องอย่างสำรวมอยู่บนเนินลาดชันเพียงลำพัง

ใต้แสงสีเหลืองของโคมไฟถนน

ฉันเห็นดอกปีบบอบบางสีขาว นอนนิ่งอยู่ริมถนนคอนกรีตสะอาดสะอ้าน

ฉันเก็บเพียงดอกเดียว ยกขึ้นดอมดมอย่างทนุถนอม

ดอกไม้จากต้นสูงสล้าง หมดแรงทิ้งตัวลงสู่พื้น

เช่นเดียวกับสรรพสิ่งบนผืนโลก

.

.

ฉันนำดอกไม้ที่เก็บมา วางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง

มองดอกน้อยอ่อนระทวยบนแผ่นไม้

กลิ่นหอมกรุ่นกระจายทั่วบริเวณเล็กเล็ก ในโลกใบเล็กของฉัน

หอมนาน...หอมทนแม้ยามกรอบแห้งเป็นสีน้ำตาล

.

.

เมื่อพูดถึงดอกไม้ดอกนี้

ย่อมนึกถึงกลิ่นหอมที่บ่งบอกคำจำกัดความของเธอ

ดอกปีบ กาสะลอง ทรีจัสมิน

.

.

ในค่ำคืนนั้น ฉันหลับตาก่อนยื่นมือออกไป...

จมูกรับรู้กลิ่นหอมเคยคุ้น

บางอย่างเล็กเล็กนุ่มนุ่มถูกโปรยลงสู่อุ้งมือว่างเปล่า

กลิ่นหอมกำจาย

.

.

ฉันยิ้ม...ก่อนลืมตาขึ้นมอง

ดอกขาวใต้ต้นที่ฉันไม่ได้เก็บ

.

ในชั่วขณะแสนสั้น

พลันระลึกรู้... ว่ากำลังสัมผัสเสี้ยวหนึ่งแห่งนิรันดร

ผ่านกอบดอกไม้ไร้น้ำหนัก

ฉันก้มลงจุมพิตดอกไม้ในอุ้งมือ

.... อย่างรู้คุณ .....

.

.

.

.

.

.

.

รวงรัง The Nest

ในความหม่นมัวของแสงวัน ท่ามความสว่างของแสงคืน ใครหรืออยู่เคียงข้าง ?

ใครคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม ย่อมมิใช่เพียงคนพเนจรเซซังพลัดมา

หากเป็นผู้เลือกและถูกเลือก

ภาพอดีตแจ่มชัด หายลับไปในความฝันเก่า ๆ

อนาคตเล่า ... ลางเลือน

“จับวันนี้ไว้ให้มั่น และใช้มันให้คุ้มค่า” ถ้อยคำในหนังสือเล่มหนึ่งกระซิบบอก

เขาจะสร้างรวงรังและสวนฝันขึ้นมาใหม่ด้วยแรงพลังที่เหลืออยู่

เขาเชื่อเช่นนั้น

1. ตริตรอง

บางครา ฝนไม่โปรยสาย แต่เทลงมาเหมือนฟ้ารั่ว

บ่อยครั้งเกินไปในหนึ่งชีวิต

แสงแดดไม่ลูบไล้ หากแผดเผาจนแสบร้อน

จากความอัศจรรย์ใจเหลือเชื่อ แปรเปลี่ยน สู่ความไม่อยากเชื่อ !

สิ่งที่ผ่านเข้ามา เหวี่ยงเราจากสุดขอบหนึ่งไปยังอีกสุดขอบหนึ่ง

ดุจนั่งอยู่บนชิงช้าสูงลิ่วของนักกายกรรม ณ โรงละครสัตว์แห่งการดำรงอยู่

เบื้องล่างปราศจากสิ่งรองรับ

เตรียมพร้อมหรือยังความกล้า ?

พร้อมกระโดดข้ามหุบเหวแห่งความสับสนแห่งยุคสมัยของเราแล้วหรือยัง ?

เราจะกระโดดถึงฝั่งนั่นไหม ?

หรือจะร่วงลงสู่ห้วงลึกของความพลาดหวัง

ศรัทธาของเราอยู่ที่ไหน ?

2. มองยุคสมัย

การต่อสู้ไม่เคยสิ้นสุด

การต่อสู่ในสมรภูมิ เปลี่ยนเป็นการรบแบบกองโจร

กระทั่งการฆ่าหมู่โดยใช้คนติดอาวุธ สังเวยชีพเพื่อแลกเนื้อที่ในสวรรค์

ท่วงท่าของเหล่าอัศวินแปรเปลี่ยนไปสิ้นเชิง

ชายคนหนึ่งเดินก้มหน้างุดเข้าสู่ห้างสรรพสินค้าโลก

ตูม ! ผู้คนล้มฟุบบาดเจ็บ ล้มตาย

ลีลาผงาดบนหลังม้าของผองอัศวิน จารึกอยู่ในประวัติศาตร์ ... เนิ่นนาน

กลายเป็นเทพนิยายคลาสสิคบนแผ่นฟีล์ม

ความจริงในศตวรรษก่อนเก่า ... ก็แค่ฝันไป

ลีลาอัศวินแห่งยุคสมัย บัดนี้คือท่าทีโจรซ่อนเร้น

สงครามอันเป็นที่จดจำ

สมรภูมิโชกเลือดบนแผ่นดิน

กลายเป็นโต๊ะประชุมเปื้อนน้ำลาย

การต่อสู้เพื่อมาตุภูมิ กลายเป็นการต่อสู้ทำสงครามเศรษฐกิจ

ชายหนุ่มและหญิงสาวแห่งยุคสมัย ว่ายเวียนอยู่ในมหรรณพแห่งความสับสน

ใครเล่าจักกอบกู้ ?
.

3. เส้นทางที่ทอดยาว

เส้นทางทอดยาวไกล

ถนนเลี้ยวลดคดเคี้ยว ดิ่งชันแล้วลาดลง จนไม่เห็นทางข้างหน้า

กระนั้นเรา หนุ่มสาวแห่งยุคสมัย ต่างก้าวเดินต่อไป ... แม้เหนื่อยหนัก

ในมือถือไม้เท้าประคองตัว

ยุคสมัยโทรมทรุด

ศิลปะโทรมทรุด

ระบบนายทุนดำเนินกลยุทธชาญฉลาด

กลืนกินหลากสิ่งดีงาม

ผู้บริโภค ว่ายแหวกอยู่ในมหาชเลแห่งการมอมเมา ทั้งโดยรู้ตัวและไม่รู้ตัว

คนเพียงกระหยิบมือหันหน้าสู้ ปะทะกระแสบ่าทะลักล้นรุนแรง

ล้มลงระเนระนาดเหมือนต้นไม้ในพายุ

เช่นนี้แล้ว วันพรุ่งจักเป็นเช่นใด
.

4. รวงรังของเขา

บ้านหลังนั้น มิได้อยู่บนผืนดินแดงเช่นหลังเก่า

หากปลูกสร้างบนผืนดินสีน้ำตาลเข้มแห่งแดนเหนือ

ผักในสวน ไม้ดอก ไม้ใบดูงามดี

แปลงดอกดาวกระจายข้างทางทอดยาวสู่ตัวบ้าน

เบ่งบานเปล่งประกายเหลืองส้มอยู่ใต้แดดอุ่น

เอนโอนไหวไหวล้อสายลมอ่อนโยน

ทานตะวันกับเฟื่องฟ้าริมรั้ว สนทนากันมิรู้จบ

บัวสายสีชมพูสดแช่น้ำชุ่มสบายในบึงใหญ่

นกน้ำกระโดดไปมาบนใบบัว จับตามองหาปลาเพื่อท้องอิ่ม

ในบ้านน้อยนั้น ... ควันสีขาวจางจากพวยกาอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ

สิ่งจับต้องไม่ได้สองสิ่ง ดูคล้ายจับต้องได้เพราะกันและกัน

ไอน้ำ กับ อากาศ
ท่ามความร้อนหนาวแห่งฤดูกาล

เขาคว้าปากกาขึ้นเขียนบทกวีบทใหม่บนกระดาษ

เขียนความขมหวานวันวาน

เขียนความหวังของวันพรุ่ง

ก่อนหน้านี้ ณ ที่แห่งหนึ่งบนโลกใบใหญ่

ทั้งโดยรู้ตัวและไม่รู้ตัว ใครอีกคนเฝ้ารอเวลา

วันที่สองคนเดินทางมาพบกัน

ตระหนักว่า เมื่อวันนั้นมาถึง จะไม่มีสิ่งใดเข้าขัดขวางหรือหยุดได้

วันนี้จึงมีเธออยู่ใกล้ ๆ ชีวิตไม่แล้งไร้เช่นวันก่อน

อุดมสมบูรณ์ รุ่มรวยทั้งทุกข์สุข

และเหลือเฟือ ... เมี่อเพื่อนรักสักคนแวะมาเยี่ยมเยียน

.

.

.

. *แด่หนุ่มสาวแห่งยุคสมัยทุกคน

ผู้เฝ้าตริตรอง มองยุคสมัยอยู่บนเส้นทางยาวไกล

ผู้ไม่หยุดแสวงหา

เพื่อค้นพบรวงรังแท้จริง.*

.

.

.

.

.